KOYU MAVİ

1-Varoluş

           Ben Masal. Lise 2 ye gidiyorum. Ve kendimle ilgili tanıtılacak birşey bile bulamıyorum ki bu komik. 

       Ben masum değilim. Beyazların tarafında değilim yani. Siyahlar benim için fazla gamsız. Ben boş verme konusunda bile cesur olamıyorum. Hayatımdan çıkacak en ufak şey bile sanki koca bir boşluk açabilir bende.

      Hayatımdan memnun değilim, hiç hemde. Hep kafesler içindeyim. Beni mutluluktan ve biraz heyecandan uzak tutan kelepçelerim ve prangalarım var. Bunlar ahlak adı altında mı bana takıldı yoksa benim düşmekten hep korkan mükemmeliyetçi tarafım mı bunları seçti bilmiyorum. Onları sevmiyorum. Ama buna razıyım.

         Zincirleri kırmak ve sınırları geçmek kırmızıların işi. Kırmızı bana göre fazla iddialı, ben ise kırmızıya göre fazla korkağım.

        

         Hayatımda acılar yok, ölümler çöküşler şiddet bunların hiçbirini yaşamadım. Bu beni beyaz yapmalı oysa. Ben masumluk icin fazla gerçekçiyim sanırım yada bir beyaza göre fazla günahkar.

         Acısız hayatım beni mutlu yapmalıydı. Oysa ben değilim. İçimde beni yiyip bitirdiğinden dolayı varolduğunu bildiğim bir acı var. -sebebini bilmediğim- ve bu beni deli ediyor. Bir yerlerde insanların öldüğünü aç kaldığını bilirken kıçıkırık bir hissin beni nankör yapmasından nefret ediyorum. Bu yüzden keske mutsuzluğumu açıklayacak bir acım olsaydı. Bazen bunu dilerken buluyorum kendimi. Bu beni ne yapar bilmiyorum. Sadist yada Beyza'nın değimiyle uçmuş. Ama değilim. Tek istediğim şımarık olmadığımı göstermek. Keske icimdeki şu lanet acı gözümün önünde olsa. Koparıp atabilsem onu.

         İşte bu beni mavi yaptı. Mavinin en düz tonunu , koyu maviyi . Durağan ama derin. Görkemli ama yaralı.

         

         Bense Masal Kara , her zaman her yerde aklını kullanan taraftım. Hiç kimseyi arkasından ağlayacak kadar sevmedim.Hiç kimseye yalvarmadım. Hiç kimsenin önünde diz çökmedim. Unutmakta zorlanan "onsuz yaşayamam" diyen kızlardan olmadım, hep güçlüydüm. Öyle görünürdüm.

         

        Büyük konuşmaktan korkmalıymışım. Bilseydim keşke şu an karşımdaki adamın maviliğime karışacak siyah olduğunu. Belki bir şansım olurdu açıklamak için içimde asi çocuğa kelepçelerine çok alışmaması gerektiğini....

            Hoşgeldin hayatıma karanlık. Hoşgeldin gamsız adam.

            Hiç beklemiyorduk, çat kapı oldu.