Angelic Touch

Κεφάλαιο 32

Πήγα για ύπνο νωρίς εκείνη τη μέρα. Αρκετά είχαν συμβεί. Όμως δεν μπορούσα να κοιμηθώ.

Ξημέρωνε μια τόσο βασανιστική μέρα. Θα κλείναμε ένα χρόνο αν δεν είχε φύγει.

Πόσο δύσκολο είναι να ξεχάσεις τελικά. Να ξεχάσεις ανθρώπους, γεγονότα, στιγμές. Τίποτα δε σβήνει.

Όταν κλείνω τα μάτια μου νιώθω τα χέρια του γύρω από τη μέση μου και τα χείλη του κολλημένα στο λαιμό μου. Ακούω την ανάσα του να βαραίνει και να μου ψιθυρίζει σ'αγαπώ στ'αυτί.

Δεν αντέχω όλα αυτά και ξανά ανοίγω τα μάτια μου. Θέλω να τον δω. Έστω και από μακριά. Να δω την όψη του και το πόσο έχει αλλάξει από τότε. Δεν θα γίνει όμως κάτι τέτοιο γιατί απλά δεν είναι εδώ.

Όλοι μιλούν για εξαρτήσεις, εθισμένοι στα χάπια, εθισμένοι στο ποτό, εθισμένοι στον πόνο.

Κανείς τους δεν τον ανέφερε ποτέ. Δεν μιλάνε για τα μακριά μαλλιά του που πάντα τα έπιανε σε κοτσίδα ή κότσο. Δε συζητούν για τις φλέβες στα χέρια του. Κανένας από αυτούς δεν μου είπε για το πρωινό του γέλιο και για τον τρόπο που έπινε τον καφέ του.

Όλοι μιλάνε για εξαρτήσεις, εθισμένοι στην ψεύτικη αγάπη, εθισμένοι στην κακοποίηση, εθισμένοι στα πράγματα που τους κάνουν κακό.

Κανείς τους δεν ανέφερε τα μάτια του. Δεν μιλάνε για τον τρόπο που χαμογελούσε. Δεν συζητούν τον τρόπο που μόνο στα θετικά πράγματα γύρω του επικεντρωνόταν και απέφευγε τα αρνητικά γιατί ήταν τόσο ευγενικός, πολύ αγνός γι'αυτόν τον κόσμο.

Κανένας από αυτούς δεν μου είπε για την αίσθηση των δαχτύλων του να ακουμπούν το δέρμα μου, και ο τρόπος που σχεδόν τον ικέτευα να τα σύρει στην αγκαλιά μου ή στην πλάτη μου ή οπουδήποτε πάνω μου για μια τελευταία φορά.

Δεν είπαν πως με ξυπνούσε με φιλιά.

Υπάρχουν τόσες πολλές εξαρτήσεις σε αυτόν τον κόσμο, τόσες πολλές συνήθειες που είναι δύσκολο να τις σπάσεις και να τις κόψεις. Υπάρχουν τόσες πολλές τρομερές εξαρτήσεις που μας περιβάλλουν, που είναι εντελώς επιζήμιες για την καθημερινή μας ζωή.

Κι όμως, δεν είναι ένας από αυτούς. Ναι, είναι εθισμός. Ναι, με κρατά ξύπνια τα βράδια και χάνω τον ύπνο μου για αυτόν, αλλά ποτέ δεν ήταν αρνητική πηγή για τη ζωή μου.

Δεν μου είχε γίνει ποτέ συνήθεια που δεν ήταν τίποτε άλλο εκτός από αγάπη.

Αν η αγάπη ήταν ναρκωτικό, τότε θα ήμουν καταραμένη. Θα το χρησιμοποιούσα κάθε μέρα.

Οι εθισμοί είναι δύσκολο να κοπούν και θέλω μόνο να του κρατήσω το χέρι.

Με σκέφτεται άραγε; Μ'αγαπάει ακόμα; Ποτέ δεν κατάλαβα πως όλα τελείωσαν τόσο γρήγορα. Σχεδόν ένας χρόνος μαζί κι όμως τόσο λίγο.

Θέλω κάθε νύχτα, κάθε βράδυ. Όπως τότε. Οι δυο μας. Ενώ θα περπατάμε στο μυστικό μας μέρος. Το μέρος που σχεδόν κανένας δεν συνειδητοποιεί την αξία του.

Μερικές φορές το δεξί μου χέρι να κρατάει το δικό του, ενώ το αριστερό μου να σφίγγει ένα ακριβό μπουκάλι γλυκό κόκκινο κρασί. Άλλες φορές να περπατάω σιγά και άλλες γρήγορα.

Να τον κάνω να γελά όσο και αν τον εκνευρίζω. Δεν έχει σημασία πως θα περπατάμε, δεν είναι αυτό το θέμα.

Το θέμα είναι ότι κάθε βράδυ θα μελετάμε τ'αστέρια και το φεγγάρι ή ακόμα και τα σύννεφα, αν αυτό είναι το μόνο που θα μπορούμε να δούμε.

Να λέω "το φεγγάρι είναι όμορφο απόψε" και αυτός να συμφωνούσε ακόμα και αν δεν ήταν.

Πριν αρκετούς μήνες μου είχε πάρει ένα κολιέ. Η σφραγίδα στο κέντρο έχει πανσέληνο. Λάμπει στο σκοτάδι. Δεν το βγάζω ποτέ. Και τώρα μπορούσα να πω ότι το φεγγάρι ήταν όμορφο, ακόμα και αν φαίνεται εξαιρετικά συνηθισμένο, μπορεί να συμφωνήσει και θα το εννοεί. Γιατί τώρα το ομορφότερο φεγγάρι πάντα με ακολουθεί. Είναι δεμένο γύρω από το λαιμό μου.

Flashback

Ήμασταν για ένα ακόμα βράδυ στην παραλία μας. Με είχε αγκαλιά και κοιτούσαμε το φεγγάρι. Τι ωραία που ήταν.

Έβγαλε ένα κόκκινο δερμάτινο κουτί από την τσέπη του. Με απαλές κινήσεις πέρασε το ασημένιο κολιέ γύρω από το λαιμό μου και με φίλησε.

"Επειδή ξέρω πόσο σ'αρέσει η πανσέληνος" μου ψιθύρισε.

Τέλος flashback

Τοποθέτησα αργά τα χέρια μου στην αλυσίδα που φορούσα. Αναστέναξα και αναπόλησα όλες εκείνες τις παλιές καλές στιγμές.

Α ρε Κωστή, πως γίναμε έτσι γαμώ;

Κατέβηκα στην κουζίνα για να πιω λίγο νερό. Άνοιξα το ψυγείο. Πήρα ένα μπουκαλάκι και ξανά ανέβηκα.

Ήπια λίγο και ξάπλωσα. Έκλεισα τα μάτια μου και έκανα μια τεράστια προσπάθεια να κοιμηθώ. Δεν τα κατάφερα.

Αργότερα ένα χέρι ένιωσα στην κοιλιά μου. Χαμογέλασα αυθόρμητα. Με φίλησε στο λαιμό.

"Τι έγινε Κωστή;" είπα και γύρισα να τον κοιτάξω.

Πήρε το χέρι του από πάνω μου.

"Κωστή;" ρώτησε και ανακάθησε στο κρεβάτι ανάβοντας το φως. "Ποιος είναι ο Κωστής;" τα χαρακτηριστικά του προσώπου του είχαν σκληρύνει.

"Τεό ήθελα να πω. Καληνύχτα" είπα και έσβησα το φως.

Γύρισα από την άλλη ώστε να μην τον κοιτάω.

Σκατά γαμώτο. Εύχομαι να μην το θυμάται αύριο.