"Ρε"
Εε? Τι σκατα?
"Ρε εσύ!"
......... "Εγώ?"
"Οοο ναι"
"Ομγ. Μαλακά τι σκατα 😓? Ποιος είσαι? Που είμαι??!!"
"Κάπου απροσδιοριστα... "
"Ιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι!!!!!!! Πέθανα???????? Είμαι στον παράδεισο??????"
"Καλά μωρή πας καλα? Τι βλητο Χριστέ μου!! Ανοιξ' τα μάτια σ μαρη παρδαλω!!"
Γουτουφου?
"Μωρή επικοινωνείς? "
Μισανοιξα τα μάτια μου και ξαφνικά η μαυρίλα που κάλυπτε τα πάντα εξαφανίστηκε. Κοίταξα λίγο γύρω μου. Που σκατα είμαι?
Χμμμμ... Ακούω φωνές από παντού βρισιδια και κωσταντινο αργυρό.... Μυρίζω υδροτιλα καιι... Βασικά μόνο υδροτιλα. Και φαΐ? Βρε λες?
" Ξύπνησες χρυσό μου?" Καλέ αυτή την φωνή την ξερω!
"..... Βλαμμένο, καθυστερηλιθιο, αυτιστικό χαζογυφτιδιο, βλακα Ορέστη εσύ μου μιλαγες τόση ώρα?"φωναξα με ανυπέρβλητη αποφασιστικότητα.
"Εγώ? Ποτε! Μα πως σ πέρασε αυτό από το μυαλο? Ούτε καν!!!!"
Τι μαλακας ανθρωπος!
"Πας καλά ρε γυφτο?"
Μου έριξε ΤΟ μπιτσφεϊς και γύρισε μπροστά. #ο καλύτερος αδελφός εβερ!
Ο οδηγός ξαφνικά φρεναρε και φοναξε από αυτοτομικροφωνακιπουεχουνταπουλμαν με την πιο βαριεστημενη φωνή που μπορεί να βγάλει ανθρωπος για να κατέβουμε.
Άρχισαν όλοι να φωνάζουν και να σπροχνονται για να βγουν από αυτήν την τεράστια βρομερη κατσαρίδα ενώ εγώ σαν καλή στατιστικολόγος-βοηθος προπονητη-παραδουλευτρα που είμαι διάβαζα το πρόγραμμα των αγώνων.
Αφού κατέβηκαν όλοι εγώ κι ο Ορέστης, ο αρχηγός της αντρικής ομάδας βόλεϊ και αδελφός μου, κατεβήκαμε αργά και βασανιστικά με αέρα ντίβας λυκείου χαζοαμερικανικης ταινίας και φυσικά επανω στο καλάμι μπαίνοντας στο 5αστερο (#naaahh) ξενοδοχειο που μας έκλεισε ο υποδιευθυντής του σχολείου. Είναι ξεκάθαρο ότι η επιλογή του σε ξενοδοχείο δείχνει πόσο πολύ νοιάζεται.....βασικά δεν ήταν καν ξενοδοχείο. Ήταν ένα πανάρχαιο κτήριο που είχε μισοτελειωμένα θεμέλια, προφανώς γιατί ένας τιρανοσαυρος κυνηγούσε τον πολιτικό μηχανικό την ώρα της κατασκευής, με παράθυρα σε καθυσηχαστικοτατο χρώμα σκατουλι από χωμα, σκόνη και λασποβροχη μέσα στο οποίο άνετα γύριζες θρίλερ. Αλλά φυσικά κλααααααιιιιιιν!!
Έτσι κρατοντας τις αποσκευές μας μπήκαμε στο ελκιστικοτατο κτηριο και μετά από μια εποικοδομητική συζήτηση με μια τύπισσα 500 χρόνων που σκούπιζε την είσοδο, ένας όχλος γυμνασμενων λυκειοπαιδων έτρεξε στις σκάλες προς τον τρίτο όροφο όπου ήταν και το δωμάτιο διαμονής μας.
[.....]
*Γδουπος από άνοιγμα πόρτας*
"Λοιποοοοοοοοον.... Τα δύο αριστερά δωμάτια είναι για το κοινο, αραααα... Αυτό είναι το δωμάτιο μας!!"
Πολύ αρχηγός την έχει δει ο αδελφουκος μου, κάνει και υπολογισμούς! Τεσπά!
Όπα. Είμαστε 15. Αυτά είναι 12 κρεβατια. Ότι τι? Οι άλλοι πάτωμα?
"Εεεεεεε...... Coach? Αυτά ειναι.... 12 κρεβατια..... Όχι 15.." είπα λίγο τραβλιζοντας στον κουυυυυκλο προπονητή και πήρε μια πλήρως κονφιουσντ έκφραση σουφρονωντας τα φρύδια του.
"Εεε... Υβόννη, έχεις ένα δίκιο σε αυτό. Για όλα υπάρχει λύση! Μην αγχώνεσαι 😉!" Μου είπε και εμπλεξε... Τα χέρια του.. στα μαλλιά μου...αααααχχχχχ!!!
*Γουάν ετέρνιτι λέιτερ*
"Κολωπαιδα! Ακούστε τι θα κανουμε. Αφού τα δωμάτια για το κοινό μας είναι γεμάτα , μίλησα με τον προπονητή του 4ου Θεσσαλονίκης και έχουν 4 καινά κρεβάτια. Κερκυρόπουλος, Ορέστης και Υβόννη πάτε στον 2ο όροφο με βαλίτσες τώρα!"
......εε?
"Και που θα μείνουμε κύριε?"
"Στον 2ο όροφο, 3η πόρτα δεξιά, με την ομάδα του 4ου λυκείου Θεσσαλονίκης."
.
.
.
.
.........ΕΕΕΕΕΕ????
