Rebirth ·NamJin·

7 ~ Var olmak, ya da olmamak?

7- Var olmak, ya da olmamak?

"Tanrının en büyük hediyesidir hafıza kaybı ve en büyük cezasıdır intiharı yasaklaması.."

Bir yerde okudum bu sözü geçenlerde.. Tam olarak aklıma sen geldin sebebsizce.. Anlayamıyorum Namjoon.. Her şeyde,her anda neden aklıma geliyorsun,anlamıyorum..

Yoongiye varlığına inanmadığımı söylemeyi düşündüm uzun uzun.. Hatta bir süredir aklımı kurcalıyor çünkü öyle olduklarına inanırlarsa bana acımayı keserler diye umuyorum.. Ama maalesef yapamam.. Kesinlikle bir açık veririm ve bu daha ağır tedaviye sebep olur..

Korkuyorum.. Sensizlik çok korkutuyor beni.. Sessizlik çok korkutuyor..

Sen varken,seni görürken o kadar huzur dolu olurdu ki günlerim.. Kolumdaki serum izlerinin üzerine çiçekler çizerdin,şarkılar söylerdin bana,şiirler yazar, varolduğundan haberimin bile olmadığı kitapları getirirdin.. Ben o zamanları çok özlüyorum Namjoon..

Ben yanımda oluşunu özlüyorum..

Ne zaman geleceksin güzel gözlüm,güzel gülüşlüm.. Ne zaman deyecek gözlerim sana..

Kalbim sıkışıyor silüetinin ayrıntıları yavaş yavaş aklımdan silinmeye başladığından beri..

Bir sene oldu..

Bir senedir,sesin yok,sen yoksun..

Gel artık be sevgili..

Bırakma beni sensiz..

Seni seviyorum..

-Jin..

Balkondan süzülen uçak bu sefer Taehyungun önüne düştü..

Eğilip yerden aldı ve açıp okumaya başladı..

İçine oturmuştu acısı.. Mutlu sandıkları,iyileşiyor sandıkları abisinin nelerle cebelleştiğini birkez daha okumak tarifsiz bir acıya sebep olmuştu içlerde bir yerde..

Taehyung,Jimin ve Jungkook Jin'in mektuplarının çoğunu okumuştu ama hepsini okuyabilen tek kişi Yoongiydi.. Hastasının tedavisi için tek tek hepsini okumuş değerlendirmişti..

Jin bazen özlemini vuruyordu sözlerine bazen kızıyordu sevdiğine kimi zaman sadece yaşadıklarını anlatıyor kimi zaman dönmesi için yalvarıyordu.. Unutamıyorum diye ağladığıda olmuştu unutmak istemiyorum diye yakındığıda..

Açıkcası Namjoona gittiği sandığı her mektubunda her konuya değinmiş,duygularını yine sadece ona açmıştı..

Taehyung bulduğu mektubu doktorun odasına bıraktı ve abisinin yanına gitti..

Hoseok ve abisi balkona oturmuş konuşuyorlardı, Jiminse koltukta uyuyordu..

Abisi çok mutluydu.. Hep gülüyor hatta bu aralar bazen kahkaha bile atabiliyordu.. İçten gülüşleri çok uzun süredir özler olmuşlardı..