Bad influence (voltooid)

De studiebeurs

Vandaag is de grote dag waar ik al jaren naar toe werk. De dag die heel mijn leven kan gaan bijinvloeden. Mijn toekomst hangt af van deze dag.

De druk is groot en de spanning ook. Normaal heb ik geen stress voor wedstrijden maar deze keer is het anders.

Iedereen heeft mij al succes gewenst en zitten op de tribune te wachten om mij te kunnen aanmoedigen.

Ik kijk nog een keer om voordat ik de kleedkamer verlaat. Ik ga dit missen volgend jaar. Dit is waar alles begon waar ik mijn talent ontdekte.

Ik loop het veld op een iedereen begint te juichen. Ik kijk naar links waar mijn vader en moeder zitten. Mijn vader geeft mij een korte knik. Ik zal hem niet teleurstellen.

Een paar treden hoger zie ik Eva staan met haar vriendinnen. Ze geeft mij een kus handje en ik kan een glimlach niet onderdrukken.

Rechts zit de jury met leden van de sport universiteit. Ik slik snel de brok in mijn keel weg dit gaat goed komen.

'Streets, ja gaat het echt maken bro' zegt Taylor voor we onze plekken in nemen.

Gespannen sta ik te wachten op de start fluit. Wanneer het geluid van het fluitje door mijn oren klinkt is het spel naar de toekomst begonnen.

We hebben gewonnen! De jongens en ik bespringen elkaar van blijdschap. Iedereen is op gestaan voor een staande ovatie en overal hoor je luid geklap.

Zelfs mijn vader is opgestaan iets wat nog nooit is gebeurd. Ik wend snel mijn blik naar de jury die druk bezig zijn met alle tijden en scores bij elkaar op te tellen.

Minuten lijken wel uren te duren. Waarom duurt het zo lang? Ben ik toch niet wat ze zoeken?

Angstig kijk ik om mij heen. Taylor merkt het 'het komt echt wel goed hoor en anders weten ze niet wat ze missen' zegt hij en geeft mij een schouder klopje.

Een van de jury leden staat op en loopt naar de microfoon.

'Stilte alstublieft!' Schreeuwt hij. Heel het veld raakt in een keer stil en het enige wat je nog hoort is de wind.

'Als hoograadslid(Blablabla) wil ik mededelen dat de heer Kane streets is aangenomen tot onze universiteit'

Om mij heen hoor ik alleen maar geklap en kan het moment niet beseffen.

Ik ben toegelaten!

Mijn team bespringt me en iedereen begint te juichen.

Dit is het beste gevoel ooit. Samen met je team de overwinning vieren.

P.O.V Eva

'Dat de heer Kane streets is toegelaten'
'Toegelaten'
'Toegelaten'

Het voelt alsof mijn hart in duizend stukjes word gebroken.

Ik loop zo snel als ik kan naar de wc en kijk mezelf aan in de spiegel.

Wat ben ik een egoïstische bitch. Ik kan alleen maar aan mezelf denken. Kane heeft hier van gedroomd en hij leeft hiervoor en ik kan alleen maar denken aan hoe zielig ik ben.

Ik fixeer mijn gezicht nog even voor ik mij weer op het veld begeef. Ik zoek naar Kane maar ik zie hem nergens.

Hij zal wel denken dat zijn eigen vriendin weer spoorloos is.....

Ik loop de feest tent in die al aardig gevuld is met mensen. Ik zie een paar mensen van zijn team dus hij moet hier wel zijn.

'Weet je misschien waar Kane is?' Vraag ik aan een van de jongens die ik alleen maar van gezicht ken maar eigenlijk nooit zijn naam heb geweten.

'Kane is zich aan het omkleden in de kleedkamer' antwoord hij en loopt achter zijn vrienden aan.

Mijn benen wagen zich een weg door de mensen massa heen weer naar buiten. Zonder aan te kondigen dat ik binnenkom loop ik de kleedkamer binnen.

Ik had nooit gedacht dit te zien...
Dit beeld gaat never nooit van mijn netvlies af.