Ik wil je nog eens zien.

EDWARD

POV Edward:

Lenny lach te slapen in ons bed. Ik voelde me schuldig. Waar had ze dit aan verdiend? 

Zachtjes ging ik naast haar zitten. 

Ze opende haar ogen een keek me wazig aan en toen schrok ze waker.

''Oh Edward. Je bent toch terug gekommen.'' Ik zag aan haar dat ze het wist. Ze wist dat ik haar nu zal dumpen en achter laten voor het persoon die mijn leven een hel maakte, en het leven van Len ook. Ik wist dat ze niet zonder mij kan, zoals ik niet zonder haar kon nog twee dagen terug. Haar ogen werden vochtig en dit was voor de eerste keer dat ik pijn en verdriet in haar ogen zag.

'' Ze is ook echt heel mooi hè.'' Fluisterde ze zachtjes. Ik grinnikte zachtjes en voelde me ook verdrietig.

''Engel gezichtje.'' Ging ze door. Ik liet haar even kalmeren.

''Doe wel voorzichzig Ed. Ik zou er geen tweede keer voor je zijn. '' Ze keek me nu aan. Ik zei niks.

''Of misschien wel.'' Ze begon hard te huilen. Ik duwde haar tegen me aan. 

''Ik ga je zo missen…'' Zei ze zachtjes. 

''Hé.'' Ik keek haar aan.

''Je blijft fucking belangrijk voor me Len, ik vergeet jou nooit. Ik wil dat je gelukkig word. Ik wil dat je Amber leert kennen, Je hoort bij mijn leven.''

Ik zach haar zwakjes glimlachen en ze knikte.

''Komt goed schat.'' Ze kneep in mijn wang.

''Amber is goed voor je. Voorzichtig om niet altijd in haar mooie gezichtjes te verdwalen. Ze kan daar makkelijk van profiteren.''

''Zo is ze niet.''

''Je hebt gelijk. Ze is lief. Dat weet ik.''

-*.*-*-*

Ik lachte toen ik Vincent zag dansen. Hij was niks veranderd. Ik was hem op komen zoeken. Gelukkig wist ik waar hij woonde, net naast het graf van mijn vader.

Ik keek door het raam van zijn huisje. Hij was aan het koken en zong er bij. Waarom was Amber niet op hem verliefd geworden?

Hij was van ons twee de genen die de vriendinnejes had. De leukerd. De onweerstaanbare Vincent. De genen die altijd gezellig en grappig deed.

Ik klopte aan en toen hij zag dat ik het was kwam en een groote glimlach op zijn gezicht.

''Dag kleine.'' Hij deed de deur open en hij fronste even.

''Ik kan dat niet echt meer tegen je zeggen hè.'' Zei hij. Ik moest lachen.

''Inderdaad Kleine.'' Zei ik bijdehand terug. 

''wat wil je drinken?'' 

''Geen….'' Ik had geen tijd om mijn zin af te maken.

''Geen Thé.'' Zei hij en keek me aan. Ik voelde me even emotioneel. Hij was me niet vergeten, hij kende me nog.

''Ik ben je nooit vergeten broertje.'' Zei hij net of hij mijn gedachten kon lezen.

''Ik jou ook niet.''

''Je haate me''

''Jij liet me alleen achter'' 

''Je weet waarom.'' 

''Dat was geen reden. 

''Ik was 16, jaloers en een puber, ik kon papa neit uitstaan en wou jou het liefst meenemen. Ik kon dat toch niet? Je was klein en breekbaar, papa had je nodig, en volgens papa had de wereld jou ook nodig-''

''Dat is geen excuus Vincent.'' de pijn in zijn ogen was te zien. Ik zuchte.

''Ik heb je terug en dat ik zo fucking belangrijk voor me. Hij trok me in zijn armen.

''Dus… wat wil je drinken.''

''Doe maar The. '' Hij lachte ik lachte. Niet dat mijn grap nou zo fantasish was. 

*_*_*_*_*_*

''Laten we naar spanje gaan''

Amber keek me met een ondeugende blik aan.

''Jij hebt het geld.'' Antwoorde ze. Ze was bloedserieus. Ze keek me sexy aan. Kut. Len had gelijk ik moest op passen voor haar onweerstaanbae uiterliijk, en was gevaarlijk.

''Jij betaald toch?'' 

''Mhm-hmh.''

''Niet dan?''

''Mhm-hmh.'' 

''Ga je nog antworden?''

''Mhm-hmh.''

''Amber!''

''Mhm-..''

Ik pakte haar snel beet en gooide haar op bed. Ze schrok en begon zenuwachtig te giegelen.

''Klein mormel.'' Ik ging op haar liggen en sloot mijn ogen.

''Ik stik.'' Hoorde ik, maar bewoog niet.

''EHED IK STIK!'' 

''Mhm-Hmh'' Ik hoorde haar weer lachen en het voelde als muziek in mijn oren. 

''Oké.'' Ik ging van haar af en ze keek me aan.

''Edward?''

''Mhm-hmh.''

''Stop.''

''Oké.''

Stite. Fijne vreedige stilte.

''Ik hou van je.'' 

Ik keek haar aan en voelde liefde. Ze was serieus haar goen stonden emotioneel.

''Ik weet hoe dat voeld.'' Zei ik zachtjes. Ze glimlachte.

''Wil je bij me komen wonen.'' Ik keek haar stiekem aan en ik zach dat ze begon te stralen.

''W..Wil je dat echt?'' 

''Nee eingelijk niet. '' Ik lachte en keek haar intens aan. 

''ik … ja.. ik..'' Ik pakte haar vast en trok haar op mezelf. 

''Oke. Kan je koken?'' Ik zach dat ze rood werd.

''Nee.'' 

''Ik ook niet.''

''Weetik.'''

''Kutwijf.''

''Mhm-hmh.''

We begonnen te zoenen en er kwam geen einde aan, totdat een lange bruinharige jongen ons aan keek met open mond en groote ogen. Ik kon niet uileggen hoe hij keek. Radeloos, boos, in de war. 

''David. Ik moet jou nodig spreken.'' zei Amber.