Kroczył szerokim korytarzem, butami stąpał po czerwonym dywanie ciągnącym się wzdłuż pomieszczenia. Mijał piękne obrazy w złotych ramach i marmurowe rzeźby, na które nie raczył nawet zerknąć. Chwycił za klamkę drzwi z ciemnego dębu i wkroczył do śro...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
*✭˚･ﾟ✧*･ﾟ*✭˚･ﾟ✧*･ﾟ*
Ta noc jest naprawdę piękna. Na niebie nie ma ani jednej chmury, widać wszystkie gwiazdy, a księżyc świecie pełnym blaskiem.
Po polnej dróżce pędzi czarny kabriolet, podskakuje na każdym kamieniu. Korony drzew zasłaniają widok na cudne niebo, a jedynym źródłem światła stają się lampy owego jaguara. - Powiesz mi w końcu? – spytała dziewczyna, przerywając tę błogą ciszę. - Co mam ci powiedzieć? Dziewczyna westchnęła i oparła swoją głowę o rękę. - No jak to co? Papiery, jak? Mężczyzna zaśmiał się lekko przycisnął gaz. - Swoim urokiem – mruknął. - Tak, już ci uwierzę... Zaraz i tak się dowiem. - Oczywiście. Gdy wyjechali z lasu im oczom ukazała się wielka brama, a za nią widać było ogromny dworek. Brama otworzyła się, a samochód wjechał na posesję, pełną rzeźb i różnorakich roślin. Zaparkował tuż przy wejściu. Na schodach stał wyskoki mężczyzna, miał na sobie idealnie dopasowany garnitur w paski. Uśmiechał się szeroko i palił cygaro. - Dobry wieczór. Uścisnęli sobie dłonie. - Witam Oriwieru, jak tam masz te papierki dla wujaszka? - Pewnie, że mam! - Alexandro, witam! - Ach witam, witam! Wysoki mężczyzna pocałował ją w bladą dłoń. - Wejdźmy do środka. Za każdym razem, gdy wchodzisz do tego dworku czujesz to samo. Każdy kąt, każdego pomieszczenia jest idealny. Cudowne tapety, piękne rzeźby, kryształowe żyrandole zwisające z sufitu. Bogactwo i przepych. - Nigdy nie przestanę się zachwycać tym dworkiem – mruknęła Alex. - Wiem, kochana – Płomień uśmiechnął się. Grupka wlazła po szerokich schodach na górę i skręciła w lewo w ciemny korytarz, który prowadził do gabinetu szefa. Płomień usiadł w skórzanym fotelu za biurkiem i włączył laptopa. Oriwieru i Alexandra zajęli sofę. - Daj mi zobaczyć te papiery. - Proszę – Prokoppu wyciągnął teczkę z torby i podał ją Płomieniowi. - Hem... - mruknął i zaczął czytać zawartość papieru – zgadza się. Pieniądze wyślę ci jutro na konto. - W porządku. - Napijecie się czegoś? - Ja poproszę wodę – powiedział Oriwieru. - A ja whisky. - Haa, Alex moja krew! Dziewczyna uśmiechnęła się do niego. Facet podniósł słuchawkę i złożył zamówienie. Po kilku minutach napoje mieli tuż przed nosem. - Jak się czujesz? – spytał. - Jest lepiej – wzięła łyk napoju. - Czemu okłamujesz wujaszka, przecież wiesz, że wiem wszystko. - Przepraszam, ale nie chcę cię martwić. - Jesteś dla mnie, jak córka... Mów mi, jak się źle czujesz. Bądź ze mną szczera. - Dobrze... Jestem zmęczona. Dobranoc. Dziewczyna rzuciła niemrawy uśmiech i wyszła z gabinetu. - Ja się też będę zbierał. - Och już? Myślałem, że dłużej posiedzisz. - Przepraszam, ale jestem naprawdę zmęczony. - No dobrze, jak chcesz możesz tu spać. - Nie, nie wrócę do siebie. Dobranoc. - Dobranoc, przyjedź jutro na obiad. - Dobrze, przyjadę. Głośna muzyka od paru godzin dudniła w uszach Adriano. Mężczyzna aktualnie znajduje się w jednym z najgorszych gejowskich klubów w mieście, a co najlepsze nie wie, że w nim jest. Adriano dalej tańczy, pomimo tego, że ledwo stoi na nogach. Nigdy nie wypił aż tylu alkoholu co tej nocy. - Hej, ty! – usłyszał za sobą, odwrócił się i opadł w ramiona nieznajomego. - Mm, słucham wisz ciebie... - Adriano?! – krzyknął Emil. - Emilga mojaaaa debgilka – bełkotał niezrozumiale. - Ileś ty wypiłeś człowieku? - Jak się bawić to się śmiać, garaż wyjebać dywan wsadzić... - Co? - Jak się bawić... - Ok – przerwała mu - chodźmy stąd, bo cię zaraz te pedały zjedzą tu na środku. Panienek przerzuciła pijaczynę przez ramię I wyszła z klubu. - Taki duży taki gruby może wielki być! - Zamknij się. - Emilebeg kocha Boga życia aaaaaaaaaa! Emilek debilek rzucił facetem o podłogę. - Raz powiedziałem... - Ok. Po 15 minutach męczarni udało mu się wpakować gwiazdeczkę do samochodu. - Kurwa... - Nie! – krzyknął. - Co się drzesz? - Nie używaj wulgaryzmów! Dudek wywrócił oczami i ruszył przed siebie. - Gdzie mieszkasz? - W mieszkaniu, a co? - Podaj mi adres kurwa! - Nie tak agresywnie Emilku, spokojnie, wdech i wydech. - Zaraz cię stąd wyrzucę. - No... Wiesz, gdzie Julianna? - Nie. - Uciekła mi... Zostawia mnie samego, zamiast odprowadzić pod mieszkanie za rączkę... - Daj adres. - Brygidka 27, mieszkanie 6... Facet przyśpieszył, na ulicy Ackermana odbił w lewo na Króliczą, aby potem skręcić w prawo na Brygidkę. - Który blok? - Ten – Pęd wskazał palcem na wieżowiec z jego ryjem. Emil wykrzywił się na ten widok. Zaparkował pod nim i wyszedł z samochodu. - Wysiadaj – warknął. Jakimś cudem Emilowi udało się wtargać półmartwego Adriano na górę. Gdy winda przyjechała na odpowiednie piętro, zrzucił go z siebie na czerwony dywan i z powrotem zjechał na dół. Adriano doczołgał się do drzwi i cudem wpisał odpowiedni kod. Zatrzasnął za sobą drzwi i położył się na kanapie. Następnego dnia obudził się na kanapie, nie w swoim mieszkaniu i związany. - Jak chcesz to krzycz i tak nikt cię nie usłyszy. Jedynie w prezencie ode mnie dostaniesz kolejnego siniaka...
