ΠΡΑΚΤΟΡΑΣ...ΣΕ ΜΠΕΡΔΕΜΑΤΑ (2ο ΒΙΒΛΙΟ) {TYS2023}

Κεφάλαιο 9ο - Κοιμηθήκαμε μαζί;

Ένιωθε το στήθος του βαρύ, το χέρι του είχε σχεδόν παραλύσει. Άνοιξε τα μάτια του και αντίκρυσε ένα κεφάλι να ακουμπά πάνω στο στήθος του. Είχε ξεχάσει τη Μέλανι και πως κοιμόταν μαζί της. Ασυναίσθητα ένα χαμόγελο απλώθηκε στα χείλη του και η καρδιά του άρχισε να χτυπά ακανόνιστα. Το χέρι του απλώθηκε ως την κορυφή του κεφαλιού της, και τα δάχτυλά του μπλέχτηκαν μέσα στα κατάμαυρα πυκνά μαλλιά της. Εκείνη, ανασηκώθηκε λίγο και βολεύτηκε καλύτερα ανάμεσα στην κλείδα και το λαιμό του. Η ζεστή ανάσα της άρχισε να χτυπάει πάνω στο λαιμό του και ένιωσε το σώμα του να ανατριχιάζει. Ξεροκατάπιε.

Τί μου συμβαίνει; Κοιμάται δίπλα μου και αντιδράω έτσι...αν ήταν ξύπνια τί θα γινόταν; σκέφτηκε και άφησε έναν μικρό αναστεναγμό να βγει από το στόμα του.

Το πόδι της τυλίχτηκε γύρω του και αυτός παρακαλούσε το Θεό, να μη νιώσει εκείνη τη στύση του, όπως κι έγινε τελικά. Εκείνη, πετάχτηκε μονομιάς μακριά του, και έπεσε από το κρεβάτι χτυπώντας το κεφάλι της στο κομοδίνο δίπλα.

"Άουτς. Συγγνώμη!" είπε δυσανασχαιτισμένη ενώ προσπαθούσε να σηκωθεί.

Ζαλίστηκε και κρατήθηκε από το κρεβάτι με το ένα της χέρι, ενώ με το άλλο κρατούσε το σημείο που χτύπησε.

"Είσαι καλά;" ρώτησε ο Χρήστος γλυκά ενώ είχε στραφεί προς το μέρος της.

"Υποθέτω πως ναι, αφού δεν βγάζει αίμα." απάντησε εκείνη ενώ έτριβε το κεφάλι της για να περάσει ο πόνος.

"Εγώ και εσύ... Κοιμηθήκαμε μαζί;" ρώτησε κάπως δειλά εκείνη, σα να μην ήθελε να ακούσει το ναι για απάντηση.

"Σε διαβεβαιώνω πως δεν έγινε τίποτα μεταξύ μας! Σε πήρε ο ύπνος στον καναπέ, και σε μετέφερα εγώ εδώ για να κοιμηθείς καλύτερα. Θα κοιμόμουν εγώ στον καναπέ, όμως μου ζήτησες να μείνω μαζί σου και γι'αυτό το λόγο κοιμήθηκα κι εγώ εδώ. Δεν χρείαζεται να ανησυχείς για τίποτα, δε συνέβη τίποτα άλλο!" απάντησε εκείνος γρήγορα, δίχως να πάρει ανάσα.

"Α, οπότε εγώ στο ζήτησα. Με συγχωρείς. Δεν ήθελα να σε βάλω σε δύσκολη θέση." αποκρίθηκε και έσκυψε το κεφάλι της, σε ένδειξη της ντροπής που ένιωσε, στο άκουσμα των λέξεών του.

"Δε χρειάζεται να ζητάς συγγνώμη." τόνισε εκείνος ενώ την πλησίασε.

Με το χέρι του ακούμπησε δειλά το πιγούνι της, και σήκωσε το κεφάλι της προς τα πάνω, μέχρι να την αντικρύσει. Εκείνη του χαμογέλασε γλυκά και τον ευχαρίστησε για τον τρόπο του. Αφού της χαμογέλασε κι αυτός, γύρισε την πλάτη του και κατευθύνθηκε προς τη ντουλάπα. Άρχισε να ψάχνει, και μόλις βρήκε καθαρά ρούχα και εσώρουχα της τα έδωσε.

"Η πόρτα απέναντι από το δωμάτιο οδηγεί στην τουαλέτα. Κάτω από το νιπτήρα, υπάρχουν καθαρές πετσέτες. Μπες να κάνεις ένα μπάνιο, μέχρι να ετοιμάσω πρωινό." της είπε γλυκά, αφού της έδωσε τα ρούχα, και της χάιδεψε το μάγουλο πριν φύγει.

Εκείνος πήγε προς την κουζίνα, κι εκείνη μπήκε στο μπάνιο. Ο Χρήστος, ετοίμασε ομελέττες και για τους δύο, ενώ έβρισε τον εαυτό του που είχε ξεχάσει να πάει στο σούπερ μάρκετ για να ψωνίσει. Το ψυγείο του ήταν άδειο. Η Μέλανι, μετά από είκοσι λεπτά, βγήκε από το μπάνιο, φορώντας μόνο την μπλούζα που της έδωσε και το μπόξερ του. Η μπλούζα του, της καθόταν σα φόρεμα, αφού έφτανε πάνω από τα γόνατά της, ενώ το παντελόνι του δεν το φόρεσε καν, επειδή της καθόταν πολύ μεγάλο. Ήταν πολύ μικροκαμωμένη για τα ρούχα του, όμως δεν είχε τι άλλο να φορέσει. Τα μαλλιά της, προσπάθησε όσο μπορούσε να τα στεγνώσει με την πετσέτα, όμως και πάλι έσταζαν. Κατευθύνθηκε προς την κουζίνα για να πάρουν το πρωινό τους.

Ο Χρήστος, μόλις την είδε μπροστά του, ξεροκατάπιε και πάγωσε στη θέα της... Ήταν μία οπτασία!