MAFYANIN KADINI

HUZUR 🧡

Hayal  kırıklığına   uğrayan  insanlar vardır dimi hayatta .. Yoksa bir tek ben miyim kendi kanından  yaralanan ..

Pişman mıydım peki ?  Hayır, değildim.  Madem  pişman değilim bu içimdeki üzüntü  neden  , kalbim neden sıkışıyor benim .. 

Yanağıma  süzülen gözyaşlarımı elimin tersiyle  sildim . Derin bir nefes alıp  kendime gelmeye çalıştım. 

Çantamdaki  telefonumu  elime aldım ve  savaşı aradım.  İkinci  çalışta  açmıştı.

"Savaş " sesim hala aglamakliydi . Ama  aglamayacaktim bu kadarı yeterdi .

"Yağmur iyi misin  ? Sesin  kötü  geliyor "   

"Savaş beni   gelip alır mısın? "

"Tabi güzelim   söyle   neredesin   sen hemen  gelim "

"... parkındayım "

"Bu saate  ne  işin var senin  orada  . Neyse  bunları gelince  konuşuruz   bir  yere   ayrılma   dikkatli   ol  bak "  diyip   telefonu   kapattı .

Aradan   bir  20  dakika  geçti    savaş  parkın  hemen  yanında   arabasıyla   birden belirdi  . Korkmuştum   ama  savaş olduğunu   anlayınca   rahatlamıştım.

Koşarak yanına gittim . Hiç birşey demeden sıkıca sarıldım ona gözyaşlarım dinmiyordu.

"Noldu  güzelim  niye  ağlıyorsun? "

"Savaş bende seninle  geleceğim " 

"Nereye , yağmur hiçbir şey  anlamadım  noldu? "

Kafamı  omzundan  çekip  gözlerine  baktım. 

"Abim ile  tartıştık  ama  neden diye  sorma . Tedavinde yanında  olmak istiyorum."  Kaşları  çatıldı. Gözlerini  usulca  kapattı.  Bir kaç saniye sonra  tekrar açtı. 

"Yağmur  olmaz . Bunu  isteme benden   , bak  herşeyi iste  ama  bunu  değil "  zor  durdurduğum gözyaşlarım   tekrar   kendilerini   göstermişti .

"Neden ? Hep iyi gününde  mi  yanında  olacağım? Ben senin yerinde   olsaydım  beni  bırakır mıydın? "
Gözlerimin  en  derinine  baktı  sanki  öyle güzel  bakıyordu  ki  neye  sinirlendiğimi   ağladığımı   unuttum .
"Tabiki   bırakmazdım   . Ama  aynı  şey  değil  yağmur  ... "  diye  konuşmaya     başlayınca  sözünü  kestim
Ondan biraz  uzaklaştım.
" Ne  farklı  savaş    söylesene ! "  bir   hiddetle  öyle  bir  bagirmistim  ki  farkına   varınca   kendimden  utandım.  

" Senin abin var  ,  sizin  burada kurulu  bir  düzeniniz  var .  Bana  bak  kendi  evimde   bile   kalmıyorum   çoğu   zaman  " 

"Seninde  abin var kardeşin  var  .  Ama  bak  gidebiliyorsun  onları   birakabiliyorsun. "

"Yağmur  ben   mecburum " bir  gözyaşı   daha  süzüldü   kalbime ..

"Istesende   istemesende  ben seninle  gelicem  bunu  unutma   SAVAŞ  ATAMAN  !" Dedim sinirle   ben  onun  için  abimi   karşıma  aldım  . Öz  ve  öz  abim beni bir  daha  görmek  dahi  istemiyor artık ,  neden  peki  ?  Savaşı   sevdiğim için  onunla  olmak  istediğim için ,  savaşa   bu kadar bağlanıp   ondan vazgeçtiğimi   düşündüğü   için.  Ama  savaş   bana   gelemezsin diyor  ben sinirlemeyeyim de kim sinirlensin. İçimdeki mantıklı tarafım şu an savaşın  abimle  olan tartışmamızın  konusu kendisi  olduğunu  bilmediğini  hatırlattı.