The Professor's Wife (Book 2 Of MPMF) ✓

TPW: Prologue

Walang bahagi ng aklat na ito ang maaaring kopyahin at irekopya sa pamamagitan ng elektroniko, makinilyado, mimyograpyo, at sa anumang paraan nang walang nasusulat na pahintulot mula sa Awtor. Anumang paglabag ay maaaring maharap sa batas ng karapatang sipi at sa iba pang ipinatutupad na batas kaugnay nito.

All rights reserved.
© stormaezings, 2018

•••••

This is the book 2 of My Professor, My Fiancè. Dito po ninyo malalaman kung ano bang nangyari sa kanila pagkalipas ng apat na taon.

-*-

"Your achievement in whatever you do is my joy."

"Hold on until we're at the end of the rope, baby."

•••••

Preliminary/Alternative Prologue

"Sorry, 'daming patient sa hospital. Late na ba ako for dinner?" I ask my husband while sitting on the chair in front of him.

Umiling siya at ngumiti like everything is okay and there's no problem.

But I know, may problema at ayaw niya iyong sabihin sa akin. Hindi man niya sabihin, alam ko pa rin.

And we haven't talk about it, yet.

He's busy, and I'm busy too. Paano kami makakapag-usap?

This is our first time eating together ever since we got married. Nang ikinasal kami ay naghanap agad ako ng trabaho habang siya naman ay ipinagpatuloy ang pagiging professor sa Burlington.

I am now a doctor, and I work on Philippine General Hospital as a Pediatrician. And I am happy with my work. I love seeing kids and treating them.

"How's work?" Shawn suddenly asked.

"Hm, okay naman. Ikaw ba?" tanong ko rin habang sumisimsim ng juice na inorder niya bago pa ako dumating dito.

Tumango siya. "Fine, I guess. Since it's only the second week of school."

Tumango rin ako. I can't find words to say. Hindi ko alam pero para bang may nagbago. Everything feels so awkward and I feel like I'm back again to zero. I'm back again in the time when he hates me.

Nagulat ako nang hawakan niya ang kamay ko na nakapatong sa table.

"Are you okay, love?"

Bumuntong hininga ako nang marinig ang huling salita sa bibig niya.

Tumango ako at nginitian siya.

"Gusto mo na bang umuwi?" tanong pa niya.

Hindi ko alam kung tatango ba ako o iiling. Ang totoo kasi niyan ay gusto ko na talagang umuwi at yakapin nang buong magdamag si Shawn.

"Then let's go home. You can hug me anytime you want." ngumisi siya.

Nanlaki ang mga mata ko. I mentally forgotten that he can read minds!

Tumayo siya at inilahad ang kamay sa akin. Tinanggap ko iyon at sabay kaming naglakad palabas ng restaurant.

Nang makasakay kami sa kotse ay hindi niya ito pinaandar. Sa halip ay dumapo ang tingin niya sa akin at saka siya ngumiti.