SIZINTI

BAŞLANGIÇ

Bitmiyor. Hergün daha fazlası oluyor. Sanki canım her zamankinden fazla yanıyor şimdi , neden bilmiyorum . Nefes alamıyorum , daraliyorum . Sanki birisi beni boğazliyormus gibi . Gözlerim kararıyor . Etrafim gittikçe siyahlasiyor . Dudaklarımi hissetmiyorum. Bir acı var ama nerede olduğunu anlayamıyorum . Ellerimi de hissetmiyorum. Sanki parmaklarım yerinden sökülüyor . O hergün yada sıklıkla yaşadığım korkuyu yaşıyorum. "ÖLÜM KORKUSU"
Sarıyor dört bir yanımı hüzün , gözündeki yaş pinarlari kuruyor ama ben yinede ağlıyorum. Çünkü agliyinca uykum geliyor benim. Uyuyuncada sanki bütün acıların bitiyormus gibi hissediyorum . Gözlerimi kapatınca gecicek gibi bütün olanlar . Sanki ben artık ben olmayacakmisim gibi oluyor ya hani . Gün boyu kasılan vücudum rahata kavuşuyor sanki . Soğuktan tir tir titreyen vücudum battaniyeyle ısınıyor sanki . Mutlu olmak için sebepe ihtiyac mi vardir ki ? bilmiyorum . Her insan özgürdür ,  hayatını nekadar yasayabiliyorsan o kadar özgür sayılırsın. Ne kadar mutluysan okadar ozgursundun . İstediklerini yapabiliyorsan ozgursundur . Sevebiliyorsan özgürsundur. Aşkı en güzel şekliyle yasayabiliyorsan ozgursundur . Rahat yasayabiliyorsan ozgursundur. Ben hiç özgür olmadım . Yani ben su yukarıda yazdıklarımın hiç birini yaşamadım. Belki eğer yasasaydim . Mutlu olabilirdim. Yaşamama izin verselerdi mutlu olabilirdim. Koşup eglenebilseydim özgürce mutlu olabilirdim . Sarılacak bir dostum olsa  Belki özgür olabilirdim. Ama benim hiç gerçek dostum olmadi. Çok arkadaşım oldu ama hiç dostum olmadı. Yada ne bileyim hiç arkadaşlarımla dışarı çıkıp oturamadim . Yada hiç dışarda yapılan ödevlerimi yapmadım. Ben ömür boyu başkalarının mutluluğunu izledim. Başkalarının guluslerini izledim . Çok yakın arkadaşlar gördüm. Ve ben onları yine izledim. Canımı çok yaktılar ailem beni harcadı . Beni kullandılar herkes yaptıklarının bedelini ödemeli ...

                                                   04/01/2010