Party Time

Prolog

Wracałam zmęczona do domu. Z kilka minut wcześniej rozplątanych słuchawek wydobywała się cicha muzyka, miałam po prostu ochotę się położyć, mało spałam, a dzisiejszy dzień nie zdawał się przynieść nic ciekawego. No właśnie, zdawał się. Kim jestem? Mam na imię Nastia i jestem aktualną uczennicą drugiej klasy liceum. Podobno jestem atrakcyjną dziewczyną jednak sama tego nie dostrzegam. Charakteryzują mnie błękitne oczy, nad którymi unosi się moja rzadka czarna grzywka. Ostatnio czuję się beznadziejnie, jakbym zagubiła gdzieś sens. Tłumaczę to sobie słabszym okresem jak w życiu każdego nastolatka z tym, że bycie aktorką nie jest celem każdego nastolatka, albo ich rodziców. Moi twierdzą, że nadaję się do tego doskonale, nauczyciele upewniają mnie w ich przekonaniach. Jednak mimo szkoły aktorskiej nie potrafię odegrać roli w moim własnym życiu, tej najważniejszej-siebie. Odkąd pokłóciłam się z moimi przyjaciółmi staram się unikać wspomnień z nimi związanymi. Ciągle zmieniam zainteresowania, wygląd, gubię się w sobie. Mrużyłam oczy przez słońce oślepiające mnie coraz bardziej z każdym następnym krokiem, w takich sytuacjach żałuję, że nie mam ze sobą okularów przeciwsłonecznych. Przyglądałam się przelatującemu nade mną kluczowi gołębi gdy nagle poczułam, że ktoś pociągnął mnie mocno ściskając moje prawe ramie. Spanikowana podrzuciłam ramieniem w celu odtrącenia mojego „oprawcy".

-Seweryn?-zapytałam próbując ukryć swoje zaskoczenie.

Kim jest Seweryn? Moim byłym przyjacielem... najlepszym przyjacielem ale najważniejsze człowiekiem, którego nigdy więcej nie chciałam spotkać.

-Oni wiedzą... wszyscy wiedzą.-wydusił z siebie trzęsąc się. Jego wzrok mnie przeraził. Stałam w bezruchu i czułam, że bicie mojego serca przyśpiesza z każdą sekundą.

-O czym wiedzą? Co ty bredzisz?-zapytałam łamiącym się głosem.

-Siódmy kwietnia dwa tysiące szesnaście.

Zemdlałam.