Βρέθηκε ανάμεσα σε δυο ελιές, όταν ξεπρόβαλε από τον τράφο μπροστά της ο ήλιος.
Άλλη μία Ανατολή που την έβρισκε να περπατάει χαμένη.
Συνειδητοποίησε ότι ήταν πολύ αργά, για κάποιους πολύ νωρίς & για άλλους η σωστή ώρα να ξεκινήσουν τη μέρα τους.
Για εκείνη ήταν μία ακόμη Ανατολή.
Έχωσε στην τσέπη της το χέρι & έβγαλε ένα χαπάκι, το κράτησε λίγα δευτερόλεπτα στη χούφτα της και το κατάπιε.Είχαν περάσει ώρες απ'το τελευταίο και πλέον δεν ένοιωθε μουδιασμένη, ένοιωθε όλα αυτά που δεν ήθελε, που δεν άντεχε.Ήλπιζε να την πιάσει πιο γρήγορα απ'ότι συνήθως. Ήθελε επιτέλους το μυαλό της να σταματήσει και να κλείσει τα μάτια της. Να σταματήσει να ακούει τη φωνή της μέσα στο χάος και ν'αποφύγει την καινούρια μέρα που ξημέρωνε.Ήδη τα τιτιβίσματα είχαν αρχίσει το καθημερινό τους ρεπερτόριο & όσο η φύση ξυπνούσε, εκείνη επιζητούσε την απουσία των πάντων και το μούδιασμα εκείνο που την παρηγορούσε.
Ένα πικρό χαμόγελο ζωγραφίστηκε στα χείλη της και κάτι μουρμούρησε, ίσα που ακούστηκε
«Αφιονισμένοι άγγελοι σ'όλο τον κόσμο, τραγουδάνε ένα σκοπό που δεν έχει ειπωθεί ποτέ.»
Πήρε μια κοφτή ανάσα και κοίταξε πίσω της.Τον απέραντο ωκεανό που ανοιγόταν μπροστά της, τον κοφτερό ορίζοντα που την καλούσε ακόμη μια φορά. Ήταν η τελευταία της πηγή ελπίδας. Την προκαλούσε κάθε φορά που τόλμαγε να επιτρέψει στο βλέμμα της να κλέψει μικρές ματιές.
Ήξερε ότι μόνο εκεί έξω θα έβρισκε αυτό που έψαχνε.
Εκεί δε θα ξεγελούσε τους δαίμονες της, θα τους ξόρκιζε.
