Because of you..

Jay

Ik sta voor de bank waar Jayda in zit, haar handen zitten onder het bloed. "Waar is de eerste hulp kit?" Vraag ik meteen. Jayda geeft geen antwoord, ze kijkt alleen maar naar haar handen. Ze staart er weerloos naar. "Jayda?" Ik krijg geen reactie.

"Fuck!" Vloek ik. Ik loop naar de keuken en trek alle lades en kastjes open, maar ik vind niets. Ik loop naar een gang waar een paar deuren zijn. "Please word niet boos dat ik in je huis snuffel.." mompel ik voordat ik de eerste deur links opentrek. De wc, nope verkeerd.

Ik loop door, de tweede deur links is de badkamer. Ik trek ook daar alles open om weer niets te vinden. Ik zucht diep, de andere deuren moeten wel slaapkamers zijn en daar zit zeker geen eerste hulp kit.

Met een luide zucht trek ik mijn witte shirt over mijn hoofd heen. Ik pak een doek in de keuken en maak het nat. Als ik weer bij Jayda aankom zit ze nog steeds naar haar handen te staren. Ik pak haar handen vast en dep er zachtjes overheen met de natte doek.

Haar handen blijven maar bloeden, als ik klaar ben bind ik mijn witte t-shirt strak om haar rechter hand en de natte doek om haar linker hand.

Ik kijk haar aan, maar ze is nog steeds in trans. Ik loop naar de keuken en pak een glas water voor haar. Als ik bij haar ben help ik haar met drinken. Eindelijk is ze weer in de realiteit. Ik ga naast haar op de bank zitten.

"Wat ge.." ik zet mijn vinger voor haar mond. "Ssh.." sus ik haar en ik neem haar in mijn armen, waar ze haar tranen op mijn onderhemd laat vallen. En voor het eerst in mijn leven wens ik dat de persoon die huilt, niet aan het huilen was en dat ik welke pijn ze ook heeft bij haar weg kan nemen.

Voor het eerst sinds jaren voel ik weer alle emotie in mijn lichaam. Woede, omdat ik weerloos ben, verdriet, omdat zij verdriet heeft. Ik weet niet wat ik moet doen, het enige dat ik kan is haar vasthouden en troosten.

Het snikken is gestopt, maar Jayda ligt al een uur in mijn armen. Ze zegt niets en ik zeg ook niets. Na een paar minuten word haar ademhaling zwaarder en rustiger. "Jayda?" Fluister ik, maar ze reageert niet dat alleen maar bevestigt dat ze slaapt.

Met twee handen til ik haar op en ga op zoek naar haar kamer. Ik weet al dat de deuren van de badkamer en de wc niet haar slaapkamer zijn, dus er zijn nog twee deuren over. Ik trek de eerste deur rechts open. Het is een best wel grote kamer voor zo een klein appartement.

De kamer heeft een klein eenpersoonsbed in de hoek. Daar tegenover staat een simpele kast met wat lijkt op een zelf vastgemaakte spiegel. Daarnaast staat een simpele kleine bureautafel. Ik weet al zeker dat dit haar kamer is, dus ik leg haar in haar bed en trek de deken over haar heen.

Ik wil de kamer weer uitlopen als ik een foto naast de deur aan de muur zie hangen. Het is een foto van vijf mensen, ze lijken op een gezin.

Een lange donkergekleurde man en een vrouw met een iets lichtere huidskleur en grote zwarte krullen staan naast elkaar. De vrouw heeft een kind in haar hand. Hij lijkt op Cameron. Voor de man en de vrouw staan twee kinderen, een jongen en een meisje. Huh, heeft Jayda een broer? Of nog een broertje? Ze zegt steeds dat ze alleen Cameron heeft.

Ik krijg alleen maar meer vragen over dit mysterieuze meisje. Ik draai me om naar haar bed en glimlach klein als ik zie hoe vredig ze slaapt. Ik loop de kamer uit en sluit de kamerdeur achter me.

Als ik weer in de woonkamer ben pak ik een glas water voor mezelf en drink die met grote slokken leeg, ik was snel mijn beker af en ga dan op de bank liggen met de deken die Jayda eerst vasthad.

Ik zie dat Lorenzo nog is ingelogd op netflix en zet een film op. Halverwege de film gaat er een telefoon af. Ik pak automatisch mijn telefoon om te kijken of ik word gebeld, maar het is niet mijn telefoon. Ik kijk op en zie de telefoon van Jayda afgaan, het is Cameron.

"Met Jayden.." neem ik de telefoon op. "Waar is Jayda?" Vraagt Cameron meteen. "Ze is in slaap gevallen." Beantwoord ik eerlijk. "Kun je zeggen dat ik heb gebeld?" Ik knik, maar vergeet dat hij dat niet kan zien. "Ja is goed.." antwoord ik weer en meteen daarna hoor ik een piep. Nou hij is aardig..

Ik kijk verder naar een paar films, tot mijn ogen dichtvallen.

Het scherpe geluid van glas dat valt wekt mij uit mijn slaap. Ik sta rustig op en kijk op mijn telefoon hoe laat het is. 10 uur in de avond, dat was een lang dutje..

"Sorry.." Jayda komt naast me op de bank zitten en zet een kopje thee voor me neer op tafel. "Dankjewel.." ze glimlacht.

"Lekker geslapen?" Glimlach ik. "Ik heb wel eens beter geslapen.. maar ik had het wel nodig ja.." ze praat zo zacht, zo onschuldig. "Mooi zo.." het valt weer stil.

"Jayda .. ik wilde je niet laten huilen, ik had.."

"Sshh, je hoeft niets te zeggen, je hebt gelijk ik kom hierheen en ga ervan uit dat ik mijn verleden kan verbergen voor jullie, maar dat kan niet en dat heb jij me laten inzien. Het spijt me.. het ligt gewoon zo.. zo gevoelig en ik heb er nooit over hoeven praten Jayden dus.." ik zie dat haar ogen weer waterig beginnen te worden.

"Ik snap het, doe maar als je er klaar voor bent." Probeer ik het onderwerp te laten rusten. "Dankje." Zegt ze zacht en ze drinkt haar thee verder. "Je hebt nog niet veel gedaan aan het huis hè?" Ze kijkt om zich heen en glimlacht.