ΠΡΑΚΤΟΡΑΣ...ΣΕ ΜΠΕΡΔΕΜΑΤΑ (2ο ΒΙΒΛΙΟ) {TYS2023}

Κεφάλαιο 16ο - Συγγνώμη...

"Δεν το πιστεύω! Γιατί; Τι έγινε; Πες μου σε παρακαλώ!" την παρακάλεσε  Χρήστος πάνω στην ώρα που ο σερβιτόρος έφερνε τα ποτά τους.

 Εκείνη το ήπιε μονορούφι, ενώ ο Χρήστος ήπιε μόνο μία γερή γουλιά αφού ήδη ένιωθε μία μικρή ζάλη να τον γυροφέρνει.

"Αφού πιάσαμε τα τρία μέλη της σπείρας, αποφασίσαμε με το Γιάννη να πάρουμε εμείς τον Σκαρ και τον αρχηγό της σπείρας, ενώ ο Γιώργος θα έπαιρνε το τσιράκι τους. Ο Γιώργος ξεκίνησε πρώτος με το περιπολικό του, ενώ εμείς ακολουθούσαμε πίσω του με το περιπολικό μας. Στην έξοδο από το Treasure Island, ο Γιάννης σταμάτησε το αμάξι χωρίς να ξέρω και να μου πει γιατί, κι βγήκε έξω απ'αυτό. Τον ακολούθησα κι εγώ και μόλις είδα πως έβγαζε τις χειροπέδες από τους δράστες, του φώναξα να σταματήσει. Εκείνος με κοίταξε ειρωνικά και μου είπε απλά να σκάσω, αλλιώς θα με σκοτώσει. Σκέφτηκα να κερδίσω λίγο χρόνο, και αντί να τον απειλήσω με το δικό μου όπλο προσπάθησα να στείλω μήνυμα στον Γιώργο για βοήθεια, μιας που βρισκόμουν στη μεριά του συνοδηγού ενώ εκείνοι βρίσκονταν απέναντι. Ενώ προσπαθούσα να στείλω μήνυμα κρυφά στο Γιώργο, φαίνεται πως με αντιλήφθηκαν και ο Γιάννης με πυροβόλησε. Δεν κατάλαβα από που ήρθε η σφαίρα, όμως έπεσα στο έδαφος σφαδάζοντας από τον πόνο. Το κινητό μου έπεσε και βρέθηκε κάτω από το αμάξι, κι ενώ το χέρι μου με έκαιγε προσπάθησα παρ'όλα αυτά να το πιάσω, όμως μάταια. Άκουσα το Γιάννη να γελάει και να τους λέει πως ήθελα και τα έπαθα. Δεν μπορούσα να το πιστέψω πως θα του ήταν τόσο εύκολο να με πυροβολήσει χωρίς να διστάσει καν. Προτίμησα να το παίξω λιπόθυμη και κάλυψα το πρόσωπό μου με αίμα από το χέρι μου. Δεν ήξερα αν είδαν που με πυροβόλησε όμως προσπάθησα να κάνω κάτι για να σωθώ ενώ ευχόμουν από μέσα μου να μην ακούσουν τα κλάματά μου. Άκουσα βήματα να έρχονται προς το μέρος μου και να με κουνάνε με το πόδι τους και από τρόμο κράτησα την αναπνοή μου. Μάλλον πίστεψαν πως ήμουν νεκρή, δεν ξέρω, πάντως δεν έκαναν κάτι άλλο. Πρέπει να ήμουν σε μισολιπόθυμη κατάσταση γιατί άκουγα φωνές να διαπληκτίζονται όμως δεν έβγαζαν νόημα στα αυτιά μου. Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι ένας πυροβολισμός και κάποιο σώμα να πέφτει στο έδαφος. Φοβήθηκα να κουνηθώ και να ανοίξω τα μάτια μου, οπότε έμεινα σιωπηλή. Άκουσα βήματα να τρέχουν και μετά από λίγο τις σειρήνες ενός περιπολικού να καταφθάνουν δίπλα μας. Ήταν ο Γιώργος, και μόνο τότε προσπάθησα να κουνηθώ όσο μπορώ για να ζητήσω βοήθεια. Όταν σηκώθηκα, είδα πως το σώμα του Γιάννη κείτονταν νεκρό στην άσφαλτο." είπε στεναχωρημένη η Αννέτα ενώ ο Χρήστος είχε κλείσει το πρόσωπό του στις παλάμες του.

"Γιατί να το κάνει αυτό; Δεν μπορώ να το πιστέψω! Δεν έδωσε ποτέ καμία αφορμή!" είπε περισσότερο στον εαυτό του ο Χρήστος.

"Δεν ξέρω! Αν το ήξερα θα είχα πάει με το Γιώργο." απάντησε εκείνη ενώ η φωνή της έσπασε.

"Και δηλαδή δεν άκουσες τίποτα από τη συζήτησή τους πριν τον πυροβολήσουν; Δε θυμάσαι τίποτα;" ήθελε να μάθει ο Χρήστος.

"Δεν είμαι σίγουρη αλλά νομίζω το μόνο που άκουσα είναι μία φωνή να λέει έφερες την αποστολή εις πέρας!"αποκρίθηκε η Αννέτα.

"Πως είσαι εσύ;" ρώτησε τελικά για την ψυχολογία της εκείνος.

"Λες και σε νοιάζει!" του απάντησε ειρωνικά εκείνη με ένα στραβό μειδίαμα στα χείλη της.

"Αν δεν με ένοιαζε δε θα σε ρωτούσα και το ξέρεις!" απάντησα ειλικρινά εκείνος κι εκείνη ανασήκωσε αδιάφορα τους ώμους της.

"Πως να είμαι; Νιώθω προδομένη, ζήτησα άδεια από τον Αρχηγό για μία εβδομάδα μήπως συνέλθω αλλά ακόμη έχω εφιάλτες. Επίσης, βλέπω έναν ψυχολόγο γιατί φοβάμαι να εμπιστευτώ μέχρι και τη σκιά μου πλέον. Δεν ξέρω πως θα το ξεπεράσω όλο αυτό." ομολόγησε εκείνη και ο Χρήστος ένιωσε πάλι ένοχος για όλα.

"Συγγνώμη... Δεν έπρεπε να το αφήσω να συμβεί. Εγώ φταίω για όλα... Έπρεπε να είχα προστατέψει την ομάδα μου. Όμως εγώ, εκείνη τη στιγμή έπρεπε να χαθώ στις σκέψεις μου. Σκατά αρχηγός ήμουν!" αναφώνησε εκείνος.

"Ίσως να πρέπει κι εσύ να δεις κάποιον ειδικό. Ίσως να μη φταις απόλυτα για όλα, και με συγχωρείς που σου έριξα όλη την ευθύνη πάνω σου πριν, όμως πραγματικά πιστεύω πως ένα μερίδιο ευθύνης πέφτει και πάνω σου." του είπε αδίστακτα η Αννέτα και εκείνος ένιωσε να του μπήγουν το μαχαίρι πιο βαθιά στην καρδιά.

"Σε ευχαριστώ που μου μίλησες Αννέτα, και συγγνώμη για όλα. Ελπίζω σύντομα να γίνεις καλά." είπε στεναχωρημένος εκείνος αφού πέταξε χρήματα πάνω στο τραπέζι τους και σηκώθηκε για να φύγει.

 Κατευθύνθηκε προς την έξοδο και μπήκε μέσα στο αμάξι του φουριόζος. Ένιωθε πως δεν το χωρούσε ο τόπος. Άρχισε να οδηγεί για ώρα, χωρίς να σκέφτεται που πηγαίνει. Ήθελε μόνο ηρεμήσει. Ξαφνιάστηκε όταν σταμάτησε το αμάξι και είδε που είχε φτάσει. Χωρίς αν το σκεφτεί, έβγαλε το κινητό του και κάλεσε αμέσως το Γιώργο.