IRMAK

Yeni ev

Arabadan indiğim zaman yeni evimize baktım.Gerçekten çok güzel.Babamın ölümünden sonra psikolojik sorunlar yaşadığım için annem beni İzmirden uzaklaştırmak istedi.O yüzden şuan İstanbuldayız.Arabadan indim.Ecem ve Ecrin'i de -Kardeşlerim- arabadan indirip ellerinden tuttum.Kapıya doğru yürüdük.Anneme dönerek

"Anne kapıyı açar mısın ?" dedim.

"Tamam tatlım" dedi ve kapıyı açtı.İçeri girip kapıyı kapattık.Ev gerçekten çok güzel.Umarım burada güzel anılarım olur.

"Odam nerede" dedim anneme bakarak

"yukarıda soldan 2.kapı" dedi ve beyaz tekli koltuğa oturdu.Hızlı adımlarla merdivenlerden çıktım ve soldan 2. odaya girdim.Tek kelime ile mükemmel.Odaya Mavi ve beyaz hakim.Sevdiğim renkler.Odamın içinde 2 kapı vardı.Ağır adımlarla ilk odayı açıp baktım.Banyo.kapıyı kapatıp 2.kapıyı açtım.Giysi odası.Mükemmel !! gidip giysilere göz gezdirdim.Hepsi yeni alınmış.  elime ilk geçen şeyleri alıp giydim -medyada var-.Küçük bir çanta alıp içine cüzdanımı ve telefonumu koydum.Saçımdaki tokayı çıkarıp saçlarımı taradım ve merdivenlerden aşağıya indim.

"Anne biraz dışarı çıkabilirmiyim ?" dedim anneme bakarak.

"Tamam canım.Ama geç kalma ve fazla uzaklaşıp kaybolma."

başımla onaylayıp dışarı çıktım.Yavaş yavaş etrafıma bakınarak yürüyordum.Karşımdaki parkı görünce oraya doğru ilerledim.Bir bank'a oturup parktaki çocukları izledim.Kızını salıncakta sallayan bir baba gördüm.Çok mutlu gözüküyorlar.Aklıma babam geldi

5 Haziran 1999

"Baba daha yukarı ! " diye bağırdım salıncaktayken 

"Olmaz.Düşersin canın acır." dedi yavaş yavaş iterken.

"Baba bulutlara dokunmak istiyorum.Onları yemek istiyorum.Aynı pamuk şeker gibiler"diye bağırdım.

"Deli kız" dedi babam gülerken

"seni seviyorum meleğim."diye ekledi

"Seni seviyorum babacığım." 

Hıçkırarak ağlamaya başladım.Babam bana söz vermişti beni hiç bırakmayacaktı.Ama öldü..

Biraz sakinleştikten sonra çantamdan babamın bana yazdığı ve benim yanımdan hiç ayırmadığım mektup'u çıkarıp okumaya başladım.

Meleğim,

Seni herşeyden çok seviyorum.Sen benim ilk göz ağrımsın.Seni ilk kucağıma aldığımda ki his inanılmazdı.Küçücük birşeydin.Minicik ellerin ve minicik ayaklarınla o kadar sevimliydin ki.Sen küçükken bazen kızardım sana.Gelip sarılırdın bana.İşte o zaman herşeyi unuturdum.Sen benim gözümde hep küçük bir kız olarak kalacaksın.Hiç ağlama.Ben seni yukarıdan izleyeceğim.Sen üzülürsen ben de üzülürüm.Hep gülümse canım kızım.Sakın ağlama ağlamak güçsüzler içindir.Unutma sen benim kızımsın.Anneni ve kardeşlerini hep koru.Seni seviyorum meleğim.

-Baban

Gözyaşlarımı silip buruk bir şekilde gülümsedim.Parkı incelemeye başladım.İncelerken küçük bir kız yere düştü ve ağlamaya başladı.Baktım gelen giden yok kızın yanına gittim.

"iyimisin canım?" dedim

"Dizim kanıyo.çok acıyo" dedi ve ağlamaya devam etti.

"Gel bakalım."dedim ve onu kucağıma alıp karşıdaki bank'a oturttum

"Sen bekle su ve yara bandı alıp geleceğim" dedim.Beni başıyla onayladı.Gidip su ve yara bandı aldım.Küçük kızın yanına döndüğümde dizine bakıyordu.

"Geldim" dedim.Suyun kapağını açık kanı temizledim ve yara bandı yapıştırdım.

"Tamam işte bitti" dedim ve kıza gülümsedim.Kız da bana gülümsedi ve kollarını boynuma sardı.

"Teşekkür ederim" dedi

"Önemli değil canım.Daha dikkatli ol olur mu ? "

"Tamam.Senin adın ne ?" dedi gülümserken

"Irmak,senin ?"

"Eylül"

Karşıdan bir çocuk telaşla bize doğru geldi.OMG dünyaya meteor düşmüş arkadaşlar.Bilginize.Çocuk ilk bana baktı sonra da küçük kıza yani Eylül'e baktı.

"Abicim ne oldu sana?é dedi.Sesinden anladığım kadar korkmuş.

"Abi ben koşuyordum.Sonra düştüm.Bu abla da bana yardım eti" dedi eliyle yarabandını göstererek.Çocuk Eylül'ü kucağına aldı ve bana dönerek konuştu.

"Gerçekten çok teşekkür ederiz"

"Rica ederim.Ne demek" dedim gülümserken

"Akın ben"

"Irmak" dedim ve telefonum çalmaya başladı.Arayan annem açık konuştum.

"Efendim anneciğim"

"Nerdesin kızım ? eve gel hadi" 

"Tamam geliyorum" dedim ve telefonu kapattım.Akın ve Eylül'e dönerek 

"Ben artık gitmeliyim.Görüşürüz" dedim.

"Görüşürüz" dedi ikisi aynı anda.Gülümsedim ve eve doğru yürüdüm.

--------

Kapıyı açtığımda ayakkabılığın orada 2 tane bavul vardı.

"Anne ? Gizem ? "diye seslendim.Gizem benim en yakın arkadaşım.5 yaşından beri arkadaşız.Onun annesi ve babası benim babamla aynı gün aynı kazada öldüler.Yani Gizem ve Beyza'nın -Kardeşi- kimsesi yok.O yüzden bizde kalıyorlar.Gizem koşarak yanıma geldi bi anda boynuma atladı.Sonuç ben düştüm o da üstüme düştü.

"Gizem götüm.Kırdın Gizem kırdın." dedim gülerken.

"Seni çok özledim Kardeşim" dedi bana sarılırken -Hala yerdeyiz-

"Bende seni çok özledim kardeşim" ben de ona sarıldım -yalnız hala  yerdeyiz-

Biz yerde yatarken Beyza koşarak yanımıza geldi ve üstümüze atladı.Yemin ederim ikisi de birbirinden manyak

"Götüm" diye inlerken Beyaz konusmaya başladı

"Abla seni çok özledim" dedi ve bana sarıldı Beyza.Bizde söyle birşey var ki hepimiz kardeş gibiyiz.Beyza bana "abla" diyor.Ecrin ve Ecem de Gizem'e abla der.Beyza anneme de "Melek anne" diyor.Biz aslında bi aileyiz.

"Aşkım.bende seni çok özledim" dedim ve Beyza'ya sarıldım.Biz böyle konuşurken Ecem ve Ecrin'de üstümüze çıktı.Hepimiz gülerken Anneme seslendim.

"Anne ! gel gel sende gel.Götümün kırılmasına az kaldı" diye bağırdım ve tekrar gülmeye başladık.Biz gülerken kapı çaldı.Biz içeri geçip oturduk.Gizem kapıyı açtı.Gizem hemen gelmeyince Ecem,Ecrin ve Beyza kapıya bakmaya gitti.Bende peşlerinden gittim. 

"Gizocan,kim gelmiş ? "