§» Nightmare (§» Kabusum)

§» "Boş ilaç şişesi"

Sessizlik... Sadece kendi kalp atışlarımı duyuyordum. En son duyduğum sözler hala zihnimde yankılanıyordu.

KÂBUS VAKTİ KÜÇÜĞÜM...

Kabus olduğunu biliyordum. Ama ilk günkü gibi değildi. Çığlıklar yoktu. Sadece bir uğultu vardı. Başımın üzerindeki baskıyı saymazsak gayet huzurlu bir andı. Sanki bir şeyler düşünmemi engelliyor, duyguları daha yoğun ve belirgin hissetmeme neden oluyordu.

Az önce huzur verici mi demiştim? Kesinlikle eziyet gibiydi! Pişmanlığı ve vicdan azabını iliklerime kadar hissediyordum. Kalbimde uzun süredir varlığını unuttuğum duygular da yok değildi. Normalde farkına bile varmazdım ama şu an çok yoğun hissediyordum. Umut, güven, sevgi... Canımı sıkıyorlardı. Onların varlığı beni karamsarlaştırıyordu. Kâbusum bunları fark etmek miydi?

Kafamı çevirim etrafa bakındım. Zemin su kaplı olsa da içine batacak kadar çok değildi. Birkaç adım atınca ıslanmaya başladığımı fark ettim. Ellerimi korkakça ileri doğru, avuçlarım yukarı bakacak şekilde uzatıp su damlalarının üzerlerine düşmelerine izin verdim. Hissetmiyordum... Sessizlik, hissizlik, duygularımın baskısı... Akıl hastanesinde gibiydim!

Bir elin omzuma dokunduğunu hissedince mekanın değiştiğini fark ettim. Arkama dönünce Dean ile karşı karşıya geldim.

"Böyle olmasını istememiştim." Dedi üzgün bir ifadeyle.

"Ne?"

"Böyle olmasını istememiştim." Diye tekrarladı sözlerini.

"Neden bahsediyorsun?" Dedim artan paniğimle.

"Flyner..." Dedi elindeki ilaç şişesini bana doğru uzatarak. Anlamayıp elindeki şişeyi aldım. Biraz inceledikten sonra aklıma gelen korkunç fikirle koşarak az önce Flyner'ın sinirle girdiği odaya daldım.

Onu görmemle buz gibi olduğumu hissettim. Hissetmek? Olamaz, bu gerçek değildi, değil mi? Flyner gerçekten intihar etmiş olamazdı. O ölmemeliydi. Beni yalnız bırakmamalıydı. Benim onu bu kadar üzmeye hakkım yoktu. Onun önümde cansız bakışlarla yatmasına neden olmaya; varlığıyla beni mutlu edebilecek birini yokluğumla parçalamaya hakkım yoktu.