Με Αλλαξες.

Μέρος 1ο.

Άλλη μια συνηθισμένη, βροχερή μέρα στο κέντρο της Αθήνας, στην καφετέρια που δουλεύω τους τελευταίους μήνες για να μπορώ να συντηρήσω τον εαυτό μου κατά την διάρκεια των σπουδών. Πελάτες μπαινο-εβγαιναν κάθε ώρα που περνούσε. Άντε τώρα να πάρεις πάλι παραγγελίες,να φτιάξεις τους καφέδες,να καθαρίσεις τα τραπέζια και ξανά μανα από την αρχή..
"Υπομονή Αναστασία,λίγοι μήνες έμειναν!" είπα από μέσα μου.
Το αφεντικό μου, η Κυρία Σύλβια, ήρθε στο πάγκο με τα μηχανήματα με ένα χαμόγελο εως τα αυτιά.Ειναι ένας πολύ χαρούμενος και γεμάτη θετική ενέργεια άνθρωπος οπότε δεν παραξενεύτηκα.
"Μικρή μου,τι λες να πας να πάρεις μερικά λουλούδια για τα τραπέζια; Νιώθω ότι είναι λίγο μονότονο το μέρος." Μου είπε.
"Μα,έχω πελάτες να εξυπηρετήσω."
"Θα τους αναλάβω εγώ,μην αγχώνεσαι.Παρε αυτά για να τα αγοράσεις."είπε και μου έδωσε 20€ στο χέρι.
"Όπως θέλετε,κυρία Σύλβια. Θα σας φέρω πίσω τα ρέστα!" Της απάντησα και αντικατέστησα την πόδια μου με το μαύρο,λεπτό μπουφάν μου. Ο ήλιος πήρε την θέση των γκρίζων σύννεφων μέσα σε μόλις 30 λεπτά,αλλά έτσι είναι ο καιρός εδώ..τα έχω συνηθίσει. Κατέβηκα τις σκάλες του μετρό με προορισμό το Μοναστηράκι. Ο κόσμος δεν ήταν πολύς για 2 η ώρα το μεσημέρι. Όταν έφτασε το μετρό, έκατσα σε μια θέση δίπλα από το παράθυρο. Έβγαλα το κινητό μου από την δεξιά τσέπη του μπουφάν μου και έβαλα τα ακουστικά στα αυτιά. Η ένταση ήταν στο τέρμα,όπως πάντα άλλωστε. Προσωπικά,δεν μπορώ να ζήσω χωρίς την μουσική. Πιστεύω πως χωρίς αυτήν ο κόσμος μας θα ήταν άδειος σαν την ψυχή μου. Μαγευομαι από τις μελωδίες,τους στίχους,τις φωνές.. Ξεχνάω τα πάντα,το μυαλό μου καθαριζει από τις κατάμαυρες σκέψεις και τις δυνατες φωνές μέσα στο κεφάλι που μου λενε ότι δεν υπάρχει λόγος να ζω. Ξέρω όμως,ότι κάπου εκεί έξω θα βρω αυτό το κατι που θα με βοηθήσει να καταλάβω το ποια είμαι πραγματικά,το γιατί βρίσκομαι εδώ..Πράγματι,το πιστεύω όσο τιποτε άλλο! Μια στάση πριν τον προορισμό μου, σηκώθηκα όρθια και περίμενα στον στύλο που υπάρχει στο κέντρο του ηλεκτρικού αυτού τρένου. Οι πόρτες ξανά άνοιξαν και αυτό σήμαινε την άφιξη μου στο Μοναστηράκι. Περπατουσα με το κεφάλι σκυφτό. Νιώθω άβολα όταν με κοιτάνε..λογικά φταίει η χαμηλή μου αυτοεκτίμηση γι αυτό. Λίγα βήματα πριν φτάσω στις κυλιόμενες σκάλες για να πάω πίσω στο καφέ με το μπουκέτο στο χέρι,ένα ψηλό,λεπτό αγόρι πέφτει πάνω μου με αποτέλεσμα να σωριαστουμε-εγω,αυτός,η βαλίτσα του και τα λουλούδια μου-στο πάτωμα. Η μόνη αντίδραση που είχα ήταν να σκάσω στα γέλια.
"Με συγχωρείς! Δεν το ήθελα! Είσαι καλά;" μου είπε στα αγγλικά και σήκωσα το κεφάλι μου. Μου χαμογελούσε για κάποιον άγνωστο λόγο. Ωστόσο, αντίκρισα ένα κενό στα δόντια του που,για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, ήταν πολύ γλυκό!
"Ναι!" του απάντησα και τον σιγουρεψα με ένα χαμόγελο κι εγώ. Αυτήν την φορά δεν ντράπηκα να τον αντικρίσω. Με έκανε να νιώσω μια γαλήνη και ηρεμία βαθιά μέσα μου.
"Πάλι καλά! Καλύτερα να σε βοηθήσω να τα μαζέψουμε..Γιατί είμαι τόσο ηλίθιος,θεέ μου;!" Μουρμουραει και άρχισα να γελάω πάλι. Εκείνος μάζευε τα ρούχα του που είχαν σκορπιστεί και εγώ τα τριαντάφυλλα και τις μαργαρίτες μου. Κοίταξα τριγύρω μου για να δω εαν έχουμε ξεχάσει κάτι και αντίκρισα μια σημαία με άσπρο,πράσινο και κόκκινο χρωμα. Την μαζεύω από το πάτωμα και του την δίνω.
"Θα πας σε κανέναν ποδοσφαιρικό αγώνα ή τι..;"
"Κααατι τέτοιο" είπε και την έβαλε κι αυτήν μέσα στην μαύρη βαλίτσα του.
"Είναι η πρώτη φορά που έρχομαι εδώ και έχω τρομοκρατηθεί...λίγο." λέει,όρθιος πια, καθώς μου δινει το χέρι του για να σηκωθώ.
"Δεν χρειάζεται. Εννοώ,οι Έλληνες δεν είναι και τόσο κακοί όσο τους παρουσιάζουν!" Του είπα και του ξανα χαμογέλασα. Μα τι έχω πάθει; Γιατί χαμογελάω χωρίς λόγο; Και γιατί νιώθω πεταλούδες στο στομάχι μου;
"Φυσικά και δεν είναι! Έχω πάρει και μια γεύση από εσένα!" μου είπε και τέντωσε το χέρι του.
"Είμαι ο Κριστιάν"
"Αναστασία" ανταπέδωσα και του κούνησα το χέρι.
Τότε ήταν που πρόσεξα τα χαρακτηριστικά του προσώπου του. Τα μάτια του ήταν σκούρα καστανά όπου μέσα τους μπορούσες να διακρίνεις την ψυχή του. Μπορούσες να καταλάβεις με μιας τι ήθελε να σου πει ο ίδιος ο Κριστιάν μόνο με ένα σου βλέμμα στα βαθιά,γεμάτα ειλικρίνεια μάτια του. Τα χείλη του ήταν λεπτά αλλά μπορούσες να χορτάσεις γεύοντας τα. Τα μαλλιά του ήταν και αυτά σκούρα καστανά προς μαύρα, ανέμελα αλλά και προσεγμένα. Το χαμόγελο του;...το πιο γλυκό πράγμα σε όλο τον κόσμο. Το αντίδοτο για όλα σου τα φαρμακια.
"Αναστασία τι έχεις πάθει..." Συλλογιστηκα.
"Χάρηκα!" Απάντησε εκείνος χωρίς να έχει σβηστεί το χαμόγελο του από το πρόσωπο του. Η προφορά του ήταν άψογη αλλά μπορούσες να  καταλάβεις ότι δεν ήταν Άγγλος..είχε κάτι το βαρύ μέσα της,αλλά μπορώ να πω ότι ήταν πολύ ελκυστικό.
"Μένεις εδώ από μικρή;" Με ρωτάει
"Ναι, δυστυχώς ή ευτυχώς έχω γεννηθεί και μεγαλώσει εδω..!"
"Ουαου..Ο καιρός είναι υπέροχος! Στην Μόσχα εμεις-"
"Μόσχα; Είσαι Ρώσος;"
"Ναι." Ανταπάντησε ο Κριστιάν. Μου άρεσε αρκετά η ρωσική γλώσσα αλλά ήταν πολύ περίπλοκη και προτίμησα να μην την μάθω,αν και είχα την επιλογή.
"Λατρεύω την Ρωσία!"
"Τι στο καλό;!Είσαι από τα λίγα άτομα που γνωρίζω που όταν τους λέω ότι είμαι από την Μόσχα απαντάνε με αυτήν την φράση!"
"Είδες;! Λίγοι και καλοί!" Του λέω και αρχίζουμε να γελάμε. Συνεχίσαμε να μιλάμε για μερικά λεπτά ακόμη για την Ρωσία και την Ελλάδα αφότου ήρθε ένας μελαμψός άντρας και του μίλησε σε μια γλώσσα που δεν καταλάβαινα αλλά δεν ήταν σίγουρα ρωσικά.
"Με συγχωρείς αλλά πρέπει να φυγω!Χάρηκα για την γνωριμία,Αναστασία!"
"Κι εγώ το ίδιο Κριστιάν!" του είπα και έφυγε γρήγορα.
"Τι ήταν αυτό..Ώπα,τι; Τι έγινε; Γιατί νιώθω ακόμα τις πεταλούδες; Δεν γίνεται..μόλις τον γνώρισα! Δεν γίνεται να τον ερωτεύτηκα!" Έλεγα από μέσα μου για να συνέλθω. Στον γυρισμό δεν μπορούσα να σταματήσω να τον σκέφτομαι.Οταν έφτασα στο μαγαζι, ένα τσούρμο ανθρώπων κρατώντας κι αυτοί σημαίες περνούσαν απ'έξω.
"Τι γίνεται; Γιατι όλοι τους είναι με μια σημαία στο χέρι;" ρωτάω το αφεντικό μου.
"Δεν έχω την παραμικρή ιδεα!" Μου απαντάει και έβαλε ένα λουλούδι σε κάθε τραπέζι.
"Μπορείς να φύγεις,αν θες. Θα κλείσω έτσι κι αλλιώς τώρα γιατί έχω μια σημαντική δουλειά και μιας που πήγες και για τα άνθη μπορείς να σχολιάσεις νωρίτερα." Συμπλήρωσε
"Αλήθεια;!"
"Φυσικά,γιατί να σου πω ψέματα;"
"Ευχαριστώ πολύ κυρία Σύλβια! Τα λέμε την Δευτέρα!" της είπα πριν καν βγαλω το μπουφάν και ξαναβγηκα από την καφετέρια. Αποφάσισα να πάω στο Σύνταγμα,που ήταν λίγο πιο πάνω από εκεί που δούλευα, για να κάτσω να χαλαρώσω λιγάκι. Πήρα ένα παγωτό στο χέρι και άκουσα την μελωδία ενός αγαπημένου μου τραγουδιού,του Give Me Love του Ed Sheeran. Το τραγούδι αυτό είχε μεγάλη συναισθηματική αξία για εμένα διότι ακούγοντας το, αναμνήσεις από τα παλιά πετάγονται στο μυαλό μου σαν ευχετήριες κάρτες λέγοντας μου να μην κάνω τα λάθη που έκανα παλιότερα. Δεν μπορούσα να αντισταθώ και πήγα να αφήσω λίγα κέρματα στον πλανόδιο τραγουδιστή με την αγγελική φωνή του,αλλά αντίκρισα κάτι που με έκανε να σαστισω. Ο Κριστιάν ήταν πίσω από το μικρόφωνο και με κάρφωσε με το γαλήνιο αλλά και γεμάτο συναίσθημα βλέμμα του ενώ ένα ελαφρύ χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο αγνό του πρόσωπο. Άφησα τα κέρματα όσο πιο ήρεμα μπορούσα και πήγα σε ένα παγκάκι για να απολαύσω το υπόλοιπο τραγούδι. Μερικά δάκρυα κατρακύλησαν στα μάγουλα μου ενώ είχα ανατριχιασει από την κορυφη εως τα νυχια. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι μια τόσο δυνατή και συγκινητική φωνή έβγαινε από ενα,σχετικά,μικρο σώμα! Η φωνή του σε ταξίδευε σε έναν άλλον γαλαξία. Σε βοηθούσε να μπεις στον κόσμο της ψυχής του. Να καταλάβεις το πόσα έχει περάσει. Ήρθε προς το μέρος μου.
"Χευ!" Μου λέει
"Κριστιάν,αυτό ήταν...ουαου."
"Ευχαριστώ.." είπε και κοκκίνισε.
"Είσαι τραγουδιστής,σωστά;"
"Ναι..και θα εκπροσωπήσω την Βουλγαρία στην Γιουροβίζιον φέτος. Για αυτό άλλωστε είμαι εδω..γίνεται ένα πάρτυ πριν τους προ ημιτελικούς και αποφασίστηκε να γίνει στην Αθήνα αυτήν την χρονιά" μου εξήγησε κι εγώ γουρλωσα τα μάτια. Γιουροβίζιον..πόσα χρόνια εχω να δω! Είχα ξεχάσει πως υπάρχει!
"Γιουροβίζιον? Κάτσε,πόσο χρονών είσαι;"
"17"
"17;; Φαίνεσαι-"
"Μικρότερος,το ξέρω. Πολλοί μου το λένε αυτό." Είπε και χαμογέλασε. Έβαλε τους αγκώνες του στα γόνατα του και κοιταξε τα πλακάκια.
"Θα ήθελα πολύ να δω την Αθήνα αλλά είμαι πολύ πιεσμένος και εάν πάω μόνος μου θα χαθώ"
"Μπορώ να σε ξεναγήσω εγώ! Δεν κάνω τίποτα το Σαββατοκύριακο!"
"Ευχαριστώ αλλά δεν θέλω να σε βάζω σε μπελάδες."
"Τι μπελάδες καλέ; Έχω βαρεθεί να κοιτάω τα ντουβαρια του σπιτιού μου. Έτσι κι αλλιώς,θα ήθελα να σε γνωρίσω καλύτερα γιατί φαίνεσαι να είναι ένα πολύ καλό και κουλ αγόρι."
"Ο,τι πεις, κορίτσι με τα λουλούδια!"  Με πείραξε και τον χτύπησα ελαφρώς στον ώμο.
"Μην μου πεις ότι ξέχασες το όνομα μου!'
"Φυσικά και όχι, Αναστασία! Αλλά πέρα από την πλάκα,θα ήθελα να σε γνωρίσω κι εγώ καλυτερα."
"Ωραία! Αλλά πρώτα πάμε να πάρουμε κάτι να φάμε; Έχω πεθάνει της πείνας." Του λέω και σηκώνομαι από το παγκάκι.
"Μάλιστα κυρια!" Μου λέει και πηγαίνουμε προς τα Μακ Ντόναλντς.Κάτσαμε σε ένα σιντριβάνι και φάγαμε.
"Ξέχασα να σου πω ότι έχω μια συνέντευξη σε λίγο.."
"Όταν εννοείς σε λίγο..;"
"30 λεπτά."
"Αχ ωραία." Είπα και γελάσαμε
"Που θα σου πάρουν την συνέντευξη;"
"Εδώ μου είπαν οπότε δεν θα χρειαστεί να μετακινηθουμε."
"Οκαυ..." του απάντησα και συνεχίσαμε να τρώμε. Ήταν πολύ ενδιαφέρον να μιλάς μαζί του. Είχε τόσα πολλά και πράγματα να πει. Για την οικογένεια του, για τους φανς του. Τους αγαπούσε όσο τίποτε άλλο και αυτό είναι πολύ σημαντικό για ένα φάντομ. Είναι ένα πολύ ειλικρινές αγόρι με μια δόση τρέλας και ομολογώ πως αυτός ο συνδυασμός ήταν ένα από τα πράγματα που τραβούσε επάνω του. Η συνέντευξη δεν κράτησε τόσο πολύ όσο περίμενα. Σηκώθηκα από το σιντριβάνι και πήγα κοντά του για να του πω τι μπορούσαμε να κάνουμε μέσα σε αυτές τις 4 ωρες που μας απέμεναν. Μου είπε πως είχε να πάει σε αυτό το πάρτυ κατά τις 8 οπότε έπρεπε να βιαστούμε. Ξεκινήσαμε για την Ακρόπολη. Πήγαμε στις αποβάθρες του μετρό και περιμέναμε. Στο ενδιάμεσο, ο Κριστιάν μου είχε βάλει να ακούσω το τραγούδι του και από το πρώτο μόλις λεπτό το ερωτεύτηκα.
"Όταν το ηχογράφησα ήμουν 16."μου είπε με περηφάνια
"Τι; Πώς;"
"Τραγουδάω από τα 6 μου.." μου εξήγησε..
"Είναι υπέροχο!"
"Χαίρομαι που σου αρέσει! Θα είναι η πρώτη φορά που θα το τραγουδήσω ζωντανά και έχω πολύ άγχος!" Είπε με την βαριά φωνή του. Μπήκαμε μέσα στο βαγόνι και κάτσαμε ο ένα δίπλα στον άλλον.
"Κριστιάν,θα σκίσεις! Έχεις το ταλέντο,την φωνή.. ΜΠΟΡΕΙΣ να τραγουδήσεις!" Προσπάθησα να τον κάνω να χαλαρώσει. Τα μάγουλα του είχαν κοκκινίσει και γύρισε προς το μέρος μου και με κοίταξε κατάματα.
Αμέσως,γύρισα το κεφάλι μου γιατί κάτι μου έλεγε ότι θα με υπνοτιζαν πάλι τα κάστανα του μάτια. Όταν φτάσαμε,τον πήρα από το χέρι και βγήκαμε έξω. Τα δάχτυλα μας ήταν δεμένα,είχαν σφηνωθεί το ένα μέσα στο άλλο. Ήταν ζεστά..πολύ ζεστά. Δεν ήθελα να τον αφήσω. Με κοίταξε με ένα σοκαρισμένο βλέμμα και αμέσως άφησα το χέρι μου ελεύθερο και έκανα σαν να μην συμβαίνει τίποτα.
"Έλα,από εδώ είναι πιο γρήγορα!" Του είπα δείχνοντας του την έξοδο από τα δεξιά μας. Όταν βγήκαμε αντικρίσαμε κατευθείαν το ιερό μνημείο της Ελλάδας.
"Ουαου." Είπε
"Μπορείς να με βγάλεις μερικές φωτογραφίες; Είναι υπέροχα εδώ πάνω!"
"Φυσικά!" Του απάντησα και έβγαλε το κινητό του από την τσέπη του μαύρου,σκισμενου τζιν παντελονιου του και μου το έδωσε. Μιας και που σπούδαζα φωτογραφία,δεν ήταν και πολύ δύσκολο να βγάλω κάποιες πολύ καλές φωτογραφίες με ένα μοντέλο σαν τον Κριστιάν. Αυτό το παιδί μπορεί να κάνει τα πάντα,χωρίς πλάκα! 
"Είναι...τέλειος! Κάτσε.Τι;" Είπα από μέσα μου πάλι.
"Για να δούμε τι έβγαλες.." είπε και άρχισε να τρέχει προς τα εμένα.
Πήρε το κινητό από τα χέρια μου και γουρλωσε τα μάτια.
"Πώς το έκανες αυτό;" Με ρώτησε καθώς κοιτούσε μια μια τις φωτογραφίες.
"Θέλω να γίνω φωτογράφος οπότε.."
"Βλάκα είναι...ουαου."
"Εεε έχω βγάλει και καλύτερες.." ανταπαντησα και εκείνος έβαλε το τηλέφωνο πίσω στο παντελόνι του. Κάτσαμε να χαζέψουμε λίγο τον Παρθενώνα και μετά πρότεινα να πάμε σε καμία παραλία να κατσουμε μιας και που φάγαμε πολλή ώρα για να βρούμε κάποια καφετέρια για να πάρουμε καφέ. Περπατήσαμε ως την Λεωφόρο και πήραμε ένα ταξί για να μας πάει στην Μαρίνα Φλοίσβου. Ήταν μακριά αλλά μας είχαν μείνει άλλες δύο ώρες οπότε θα προλαβαίναμε να ξαποστάσουμε έστω και για λίγο. Ήθελα να περάσουμε όσο πιο πολύ χρόνο μπορούσαμε μαζί.
"Σε ευχαριστω." Μου είπε από το πουθενά
"Για ποιο πράγμα ακριβώς.."
"Για αυτή την αξέχαστη βραδιά"
"Δεν έκανα και κάτι το σπουδαίο!"
"Με δουλευεις; Παραλίγο να με πνίξεις απο τα γέλια με τις βλακείες που έλεγες!"
"Απλά ήθελα να χαλαρώσεις λίγο.."
"Σου αρέσω,έτσι δεν είναι;"
"Έλα μου;"
"Σου αρέσω,λέω." Είπε με ένα στραβό χαμόγελο.
"Είπα εγώ κάτι τέτοιο..;"είπα όσο πιο ήρεμα μπορούσα. Ένιωθα τα μάγουλα μου να κοκκινίζουν σαν να μην υπάρχει αύριο.
"Πώς.στο.καλο.το...ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΏΣΟΥ!"
"Έχεις κοκκινίσει.." μου λέει.
"ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΚΑΤΣΕ ΚΑΛΑΑΑΑ!"
"Είναι από την ζέστη!" του είπα προσπαθώντας να το μπαλωσω.
"Καλααα" μου κάνει και γυρνάει να κοιτάξει το παράθυρο του και κάνω κι εγώ το ίδιο. Δάγκωνα τα χείλη μου για να μην ουρλιαξω. Δεν αργήσαμε να φτάσουμε στον Φλοίσβο μετά από αυτήν την πολλή ενδιαφέρουσα συζήτηση. Βγήκαμε από το όχημα και πήγαμε κατευθείαν στην παραλία.Βρηκαμε ένα άδειο παγκάκι και κάτσαμε εκεί. Κοιτούσαμε το φεγγάρι το οποίο φιλούσε την ήρεμη θάλασσα. Τα μικρά  και παιχνιδιάρικα κύματα έσπαγαν την σιωπή που κυριαρχούσε μεταξύ εμένα και του Κριστιάν.
"Ξέρεις..θα μου λείψεις" μου είπε.
"Τι θα σου κάνω;"
"Θα μου λείψεις."
"Μα..γνωριζόμαστε κάτι ώρες μόνο και ούτε καν που ξέρουμε τα βασικά ο ένας για τον άλλον."
"Βασικά,εγώ είμαι αυτός που δεν ξέρει πολλά για εσένα.."
"Δίκιο έχεις..."
"Ωραία λοιπόν..αφού έχω δίκιο θα ήθελα να μάθω μερικά πράγματα για το όμορφο αυτό κορίτσι που κάθεται δίπλα μου,αν γίνεται!" Μου είπε και χαμογέλασε.
"Δεν είμαι όμορφη." Τον διόρθωσα εγώ και κοίταξα την καφέ άμμο με τα κρυμμένα βότσαλα της. Τα μαλλιά μου έπεφταν στο πρόσωπο μου λόγο του απαλού αέρα που φυσούσε.
"Αναστασία, κοίταξε με." Μου είπε και μου γύρισε το κεφάλι μου προς αυτόν. Το άγγιγμα του ήταν απαλό σαν το βελούδο..δεν το χορταινα.
"ΕΙΣΑΙ πανέμορφη και μέσα και έξω! Δεν υπάρχει λόγος να μειώνεις τον εαυτό σου για βλακείες!" Μου είπε και έβαλε τα μαλλιά μου πίσω από το αυτί. Χαμογελούσε πάλι. Η καρδιά μου χτυπούσε όλο και πιο γρήγορα κάθε φορά που έβλεπα το συγκεκριμένο χαμόγελο. Το αριστερό του χέρι κρατούσε το δικό μου ενώ το δεξί του είχε παραμείνει στο μάγουλο μου.
"Μπορώ να μάθω τώρα μερικά πράγματα και για εσένα;" με ρώτησε γλυκά και κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά. Του είπα τα πάντα. Του είπα για το χαμό των γονιών μου,για αυτήν την φρικτή μέρα του τροχαίου. Για τις απόπειρες αυτοκτονίας που είχα. Για την σχέση μου με τον καθρέφτη και γενικότερα με τον ίδιο μου τον εαυτό. Ξέσπασα σε κλάματα γιατί πονουσα,πονουσα ψυχικά. Ο Κριστιάν χωρίς δεύτερη σκέψη, με τράβηξε κοντά του. Το κεφάλι μου είχε τοποθετηθεί στο στήθος του ενώ μπορούσα να ακροαστω τους χτύπους της καρδιάς του. Τα χέρια μου ήταν τυλιγμένα στην μέση του και κρατούσα σφιχτά το μαύρο του φούτερ.
"Είμαι εγώ εδώ, Αναστασία. Δεν υπάρχει λόγος να φοβάσαι." ψιθύρισε στο αυτί μου και με έσφιξε στην αγκαλιά του ακόμα περισσότερο. Το χρειαζομουν όσο τίποτε άλλο. Χρειαζομουν έναν ώμο για να κλάψω ή κάποιον που θα μπορούσα να βγάλω ό,τι είχα μέσα μου. Δεν ήθελα να τελειώσει..τον χρειαζομουν! Τραβήχτηκα θέλοντας και μη,από τα ζεστά του χέρια και πήρα μερικές ανάσες.
"Ξέρω ότι θα ακουστεί χαζό ή κάτι τέτοιο αλλά,ποτέ θα μπορέσω να σε ξαναδώ,Κριστιάν;" του ειπα με λυγμούς
"Τι;"
"Δεν θέλω να φύγεις! Ήταν μια από τις καλύτερες μέρες της ζωής μου η σημερινή..και θα μου λείψεις πολύ." εξήγησα και σκούπισα ελαφρώς την μύτη μου.
"Ούτε εγώ θέλω να φύγω.Δεν θέλω να σε αφήσω μόνη.Μονο με την σκέψη ότι θα είσαι μόνη σου σε μια τέτοια κατάσταση με τρομοκρατεί." 
"Πότε φεύγεις για Άμστερνταμ;"
"Την Δευτέρα"
"Άρα αύριο θα μπορέσουμε να βρεθούμε!"
"Λίγο δύσκολο..Έχω συνεντεύξεις αύριο."
"Άρα.. αυτά θα είναι τα τελευταία μας λόγια που ανταλλάζουμε..!;"
"Απ' όσο νομίζω ναι.."
"Κριστιάν, δεν θέλω να τελειώσει!"  Του είπα και τον αγκάλιασα πάλι με δάκρυα στα μάτια.
"Ούτε εγώ...και να με φωνάζεις απλά Κρις." είπε και μου έδωσε ένα απαλό φιλί στο κεφάλι. Ξεβολεψα το κεφάλι μου από το στήθος του για άλλη μια φορά και τον κοίταξα με τα κατακόκκινα μου μάτια. Έβαλε το δεξί του χέρι στο μάγουλο μου και το έπιασα με το δικό μου. Χαμογέλασα αχνά και το ίδιο έκανε αυτός. Σκούπισε ένα μου δάκρυ που κατρακυλούσε. Τα μάτια του έλαμπαν. Φώτιζαν τα πάντα γύρω μας. Ερχομασταν ολο και πιο κοντά κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε. Οι κόρες των ματιών του επεξεργάζονταν τα χείλη μου. Το χέρι μου τώρα ήταν τα ακατάστατα,μελαχρινά μαλλιά του. Δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω του. Ένα από τα δάχτυλα του ακούμπησε το κάτω χείλος μου...με κοίταξε στα μάτια και δάγκωσε το δικο του. Ήμασταν πλέον σε απόσταση αναπνοής. Τα μάτια μου άρχισαν να κλείνουν ενώ το μέσα μου άρχισε να βράζει από πάθος και πόθο για αυτό το αγόρι που μόλις είχα γνωρίσει. Ήθελα να γίνω δική του και να γίνει δικός μου. Μια για πάντα. Με μια απότομη κίνηση,οι ψυχές μας ενώθηκαν με το φιλί. Το χέρι μου είχε γαντζωθει στα μαλλιά του ενώ οι γλώσσες μας έπαιζαν κυνηγητό.  Μπορούσα να νιώσω το κενό που είχε στα δόντια. Με είχε φέρει κοντά του κρατώντας με από την λεκάνη. Το χέρι του πήγαινε όλο και πιο χαμηλά. Ένας οργασμός βγήκε από τα στόματα μας. Ήθελα να μείνω μαζί του. Για παντα. Μέχρι το τέλος. Οι γλώσσες μας συνέχιζαν να παίζουν παιχνίδια μέχρι που αποφάσισα να σπάσω το φιλί.
"Κρις, σταμάτα." Είπα παίρνοντας μια ανάσα
"Σε έκανα να νιώθεις άβολα;"
"Όχι απλά.. και οι δύο μας ξέρουμε ότι δεν πρόκειται να δουλέψει..Είναι δύσκολο να κρατήσουμε μια υγιές σχέση εξ αποστάσεως."
"Έχεις δίκιο..Δεν έπρεπε να το κάνω αυτό...Εγώ φταιω."
"Όχι Κρις, κάνεις μας δεν φταίει. Δεν μπορούμε να κρύψουμε τα αισθήματα μας!"
"Σωστο.. Αλλά θα μπορούσα να-" ο ήχος του τηλεφώνου τον διέκοψε.
"Oh fuck  πρέπει να φυγω."
"Άρα τώρα λέμε.. αντίο;!"
"Δεν θα πω αντίο,θα πω τα λέμε σύντομα γιατί θα κάνω ο,τι περνάει από το χέρι μου να έρθω να σε δω. Έστω και για 1 ώρα!"
"Ωωω Κρις!" Του είπα και τον αγκάλιασα ξανά.
"Πριν φύγω όμως,γράψε μου το τηλέφωνο σου." μου είπε και του το υπαγόρευσα. Φιληθηκαμε γι ακόμη μια φορά και του είπα πως να φύγει από τον Φλοίσβο.
"Πάρε με τηλέφωνο όταν φτάσεις,οκαυ;" Του είπα και έπαιξα με τα μαλλιά του.
"Ναι κορίτσι του Μάη!"
"Καλή τύχη! Θα σκίσεις!" του είπα καθώς η λεπτή φιγούρα του απομακρυνόταν όλο και πιο πολύ. Εξακολουθουσα να κάθομαι στην θέση μου χωρίς να μπορώ να πιστέψω το τι είχε συμβεί.Η μητέρα μου, νευριασμένη και αγχωμενη, με επανέφερε στην πραγματικότητα παίρνοντας με τηλέφωνο για να δει τι κάνω και που είμαι.
"Καλά,θα πέσει ΤΟ κράξιμο" σκέφτηκα και έφυγα για το σπίτι.