Because of you..

Jayda

"Nee, doordat ik een week niet kon lopen heb ik echt niets kunnen doen. Ik wilde eraan beginnen vandaag, maar ik was zo moe dat het er niet van is gekomen." Geef ik toe. Hij kijkt me aan met een brede lach op zijn gezicht. Ik trek vragend mijn wenkbrauw op.

"Kom ik help je wel!" Hij springt op en wacht tot ik hem volg. Als het hem te lang duurt zet hij mijn kopje thee voor me neer op tafel en trekt me op.

"Jij verteld wat ik moet doen en ik help je." Zegt hij. Ik lach en voor het eerst in een lange tijd is dit een oprechte lach.

Ik loop naar de hoek van de woonkamer waar er een heleboel dozen opgestapeld zijn. Op alle dozen staat voor welke kamer de inhoud bedoelt is. Ik pak de dozen met woonkamer geschreven op en zet ze op de grond.

"Hoe kom je aan al die spullen?" Vraagt Jayden dan. "Vorige woning.." beantwoord ik simpel, zonder te diep erop in te gaan.

"Okay, dit moet allemaal in de woonkamer, dus kijk maar wat je waar wilt plaatsen en dan schreeuw ik je wel als ik het lelijk vind.." lach ik. Jayden knikt en begint in de tweede doos waar woonkamer op staat.

We beginnen de verschillende kamers in te richten. Als Jayden de box onder de tv heeft neergezet sluit ik de bluetooth aan en zet mijn playlist op. Stir fry van Migos speelt af en Jay en ik zingen luid mee.

Alles wat Jayden neerzet staat op de juiste plek, ik zou het op dezelfde plek neergezet hebben. Het verbaasd me dat hij zo een goed beeld heeft van hoe hij een huis moet inrichten. Zijn vrouw zal later zo blij met hem zijn. Ik haat het dat mijn gedachtes meteen die richting op gaan en ik haat het nog meer dat ik het meen..

De kamer van Cameron wil ik niet voor hem inrichten, hij zal het vast zelf wel willen doen. Als we de keuken en gang ook hebben gedaan komen we aan bij mijn kamer. "Moet ik naar de woonkamer gaan?" Vraagt Jayden. Ik schud mijn hoofd.

We lopen met de dozen waar mijn naam op staat mijn kamer in. Mijn bed staat er al. Ik schuif mijn bureautafel naar de muur tegenover mijn bed en zet er wat foto's op. Verder hang ik fotolijstjes aan de muur. Jayden zet mijn boeken op de plankjes in mijn kamer. De doos met foto's is bijna leeg, ik pak de laatste foto uit de doos en draai het om.

Verbaasd blijf ik staan. Ik kijk naar de foto in mijn handen. Omarion.. ik ga met mijn vinger over de foto heen.

"Gaat het?" Jaydens stem is heel dichtbij. Ik knik. "Is dat je vriend?" Vraagt hij nieuwsgierig. Ik glimlach. Zonder mijn blik van de foto te verwijderen schud ik mijn hoofd. "Mijn broer.." antwoord ik eerlijk.

"Je hebt een broer? Woow, dat wist ik niet.."Roept Jayden vrolijk. Ik lach en zet de foto op mijn nachtkastje naast mijn bed. "Er is zoveel dat je niet weet Jayden.." fluister ik. Jayden slaat vanachter me zijn armen om mijn middel en trekt me tegen hem aan. Normaal gesproken zou ik boos worden en meteen weglopen, maar dit keer vind ik het niet erg.

"Vertel me die dingen dan Jaydalien.." fluistert hij terug in mijn oor. Een rilling gaat door me heen. Ik adem diep in en dan weer uit en draai me dan naar hem toe. Ik kijk hem recht in zijn ogen aan voor ik hem een kus geef op zijn zachte lippen.

"Je hebt gelijk, kom!" Ik trek hem mee door de kamer ik stop naast de deuropening en pak de foto van ons gezin.. dan trek ik Jayden weer verder de woonkamer in en ga op de bank zitten in kleermaker zit. Hij gaat naast me op de bank zitten.

"Milano Omarion Sedarro," ik wijs naar mijn vader op de foto. Een knappe lange donkere man. "De sterspeler van het beste honkbalteam in Los Angeles, maar tegelijk ook de leider van de Sedarro's de grootste bende in Los Angeles. Iedereen was bang voor ze, niemand durfde ze wat aan te doen, behalve de Luégo's, zij waren de aartsrivalen van de Sedarro's. Ze stonden bekend als zwart tegen wit. De Sedarro's droegen wit en de Luégo's droegen zwart."

Ik kijk naar Jayden die naar de foto staart. Ik giechel om zijn blik. "Ga nou verder trien!" Roept hij speels. Ik knik en ga verder.

"Maar voor mij was Milano, paps. Hij bracht me naar school en kwam me weer halen. Hij las me voor als ik moest slapen, hij ging met me naar de winkel, leerde me zwemmen en fietsen. Toen ik 14 werd leerde hij me kickboksen, dat vond hij belangrijk. Hij was mijn vader." Ik glimlach bij mijn woorden en zucht diep.

"Jelani Avery Theresa Evans-Sedarro," ik wijs naar de mooie donkere vrouw naast mijn vader. Ze heeft een baby in haar handen. "het mooiste meisje uit de jaren 80 op East NY High en tevens ook de slimste. Toen werd ze topmodel en trouwde met de knapste jongen uit haar jeugd ook wel haar eerste liefde! Milano. Ze verhuisden naar LA, kregen drie leuke kindjes en jup that's it.. ze was mijn beste vriendin en mijn moeder en mijn oma en mijn zus, alles in 1" ik veeg de ontsnapte traan van mijn wang en ga verder.

"Omarion David Sedarro," ik wijs naar mijn broer, die naast mij staat op de foto. Mijn vader heeft zijn arm op Omarion's schouder. Omarion is donker, heeft een kaal koppie en spierwitte tanden. Hij draagt een van mijn vaders honkbal outfits. Hij keek echt op naar die man.

"Tja wat kan ik zeggen. Hij is 1 jaartje ouder dan ik, hier dus 3 jaar. Hij houdt van honkbal, mijn vader was zijn voorbeeld. Hij is een schat van een broer en ja.." ik slik even en knipper de opkomende tranen weg. "whatever." Mompel ik om te voorkomen dat ik huil.