Because of you..

Jayden

Ze gaat met haar vinger naar het kind in de handen van haar moeder. "Baby Cameron!" Glimlacht ze gebroken. "De onschuldigste van allen. Hij is twee jaartjes jonger dan ik. Hij is een echte mama's kindje zoals je ziet op de foto. Hij is een goeie gitarist en wat houdt hij van basketbal!

Cameron Stefano Demarres Sedarro is de sterkste van ons allemaal, niet lichamelijk, maar geestelijk!" Ik kijk allang niet meer naar de foto in haar handen. Zij is er wel heel gefocust op. Ik zie hoe gebroken ze is en hoe erg ze haar best doet om haar tranen in te houden. Hoe moet ik dit meisje helpen zonder haar in mijn hart te laten kruipen?

Haar vinger glijdt naar het meisje op de foto. "Jaydalien Jelani Shenaya Sedarro, het meisje van het gezin. Klein, breekbaar en voorzichtig. Ze was het prinsesje in huis. Een echte papa's kindje gek genoeg. Ze hield van piano spelen, ze zong altijd in huis en o man wat geniet ze van de kickboks wedstrijden die ze had.." ze denkt na over wat ze moet zeggen.

"Dat is de familie Sedarro in 2002. Een blije familie, zou je zeggen." Ik kijk Jayda aan en eindelijk kijkt ze ook naar mij. Maar niet lang, want als haar ogen de mijne ontmoeten en ik een flits van pijn ontdek in haar ogen verbreekt ze het contact.

"Je hoeft het niet nu te vertellen, Jayda.." stop ik haar. Het doet haar te veel pijn. Ik kan dit niet. Hoe graag ik ook wil horen wat er is gebeurd in haar leven, wat haar zoveel pijn doet. Ik kan haar niet in deze pijn laten.

"Jawel, ik moet het vertellen. Het is nu al lang genoeg stil geweest en ik kom er niet overheen. Ik moet het delen." Ik trek de foto uit haar hand en trek haar tegen me aan. "Goed dan, maar als je niet meer wil moet je stoppen." Ze knikt en rust haar hoofd tegen mijn borst.

"Het was in de zomer van 2015, toen we als gezin wat gingen eten in het favoriete restaurantje van mijn moeder en vader. La casa de food." Glimlacht ze om de naam. "Zo heet het restaurant niet, maar wij noemde het wel zo." Legt ze uit. Ze ademt diep in en dan weer uit voordat ze verder gaat.

"We kwamen zo vaak in het restaurant dat we al een vaste bestelling hadden en een vaste zitplaats. Maar omdat we er een lange tijd niet waren geweest, gingen mam en pap toch weer eens bestellen bij de nieuwe werknemers." Zucht ze.

"Het restaurant was het enige restaurant dat geliefd was bij zowel Sedarro's als bij de Luégo's en het was dan ook de enige plek waar leden van deze twee bendes even niets met elkaar te maken hadden en gewoon gingen eten. Tot die zomerdag in 2015. Omarion was al oud genoeg om te weten wat er allemaal speelde in de bendes. Papa had hem opgevoed om een Sedarro te worden, want dat moest nou eenmaal. Ooit zou Cameron ook een worden.." ze pauzeert even.

"Jayda het hoeft echt niet.. stop alsjeblieft!" Smeek ik haar zowat. Ze schud haar hoofd. "Ik moet dit doen Jayden."

"Omarion, Cameron en ik zaten aan onze tafel wat te spelen met elkaar terwijl we wachtte op papa en mama om terug te komen. Na een tijdje kwam mama snel naar ons toegelopen. Gehaast vertelde ze ons om onze spullen aan te trekken en naar de auto te lopen. Ze gaf de autosleutels aan Omarion en liep toen weer weg. Cameron luisterde braaf en trok zijn spullen aan, maar ik was koppig. 'Kom we gaan naar de auto.' Zei Omarion tegen ons toen hij zelf zijn jas had aangetrokken en de autosleutels pakte. Hij liep voor ons uit naar de auto, Cameron erachteraan, maar ik bleef zitten. Ik klom op de stoel zodat ik kon zien wat er achter ons gebeurde..." ze ademt diep in en gaat nu rechtop zitten.

"Het ging allemaal zo snel.." snikt ze. Ow Jayda..

"Mama stond naast papa en ze sprak met Ricardo Luégo, de baas van de bende. Hij mocht mijn vader totaal niet, maar mijn moeder, haar mocht hij wel! Iets te veel als je het mij vraagt..

Dus mijn moeder zei 'Ricardo stop, ga weg en laat ons ook weg gaan..' maar Ricardo luisterde niet. Voor het eerst negeerde hij wat mijn moeder zei. 'Je bent nooit mans genoeg geweest, altijd laat je Jelani je shit voor je regelen alsof ze je bitch is. Je bent een sukkel.' Riep Ricardo en hij trok zijn wapen voor mijn vader.

Inmiddels liepen de tranen al over mijn wang, maar ik bleef stil. 'Ricardo we zijn met de kinderen!' Riep mijn moeder. Maar dat boeide hem ook niets. Het leek alsof iets hem zo boos had gemaakt dat hij niet meer nadacht. De bendes hadden dan wel veel moorden op hun naam staan, maar ze hadden regels.

Je maakt niemand dood waar kinderen bij zijn en vrouwen zijn heilig. Maar die regels lapte Ricardo compleet aan zijn laars. 'Jelani, ga naar de kinderen en rij naar huis. Ik kom later.' Zei mijn vader kalm, maar mijn moeder, zo koppig als ze is bleef staan. 'Ik ga nergens heen zonder je Milano.' Mijn vader was woedend dat kon ik zien, maar het maakte niemand wat uit. En toen hoorde ik een knal, ik gilde en rende het restaurant uit naar de auto.

'Waar was je?' Vroeg Omarion boos. Ik huilde maar en er kwam geen woord uit mijn mond. Omarion rende naar binnen toen hij de tranen zag en ik rende verder naar de auto. Cameron had geen idee wat er aan de hand was en hij speelde op zijn PSP. Ik veegde mijn tranen voordat ik instapte en ging rustig naast hem zitten. We wachtte super lang, ik weet niet hoelang tot er iemand naar buiten zou lopen, maar er kwam niemand." Jayda heeft verschrikkelijk veel tranen op haar wang, maar ze maakt geen geluid. Ze huilt zonder emotie..

"Hoe zijn jullie.. ik bedoel je was.. wat is er verder.."