İlk defa kurşun kalemle yazmaya başladım.
Belki o gün kaybettim rahatlığı ama bende kimsede olmayan bir şey var,belki olup ta kullanılmayan bir şey ama ben onu tam 10 yıldır kullanıyorum"AZİM" var bende.
Kurşun kalemin yere düşüpte kırılmayan ucu gibi inat var.
Açıldıkça ilk gün ki gibi yazan kalemin ucu gibi hırs var.
10 yıl önce yazdığım güzel anılarımı şimdi unutmak için yaşıyorum yeni bir sayfa açmak istiyorum. Yeni açılmış kalemin ucu gibi her gün yeni bir sayfa açmak istiyorum hayata ama benim istediğim hiç bir şey olmuyor eski sayfalar kapanmıyor unutamıyorum,unutturmuyorlar...
Ben bense unutmak için artık çaba bile sarf etmiyorum hayat artık o kadar boş geliyor ki ne? Neden? Nasıl ? Gibi soruları bile artık beynimi rahatsız etmiyor.
Herşeyi boş ver diyor kalbim boşver
Ama beynim, aklım ,düşüncelerim öyle demiyor lanet olsun boşveremiyorum...
Kalbimde artık öyle bişey var mı sevgi var mı onu dahi bilmiyorum benim için kalp sadece yaşamak için kan pompalayan bir organdan itibaren artık.
Kalbimde artık kimseye karşı sevgi yok.
Arkadaş,dert ortağı, kanka diyeceğim arkadşım bile yok benim sebebim yok yok ama benim "HAYALİM" var onu gerçekleştirmek istiyorum o gerçekleştiği zama belki mutluluk ta benim kapıma uğrar ben mutlu değilim.
Ama mutluluk o geleceği zamana kadar ben ne yapacam çalışıp çabalamak mi yorgunum yanlış anlamıyın ben ruhen yorgunum halim yok mutlu değilim.
Ben kim olduğumu? Nasıl olduğumu? unuttum.
10 yıl önceki masum neşeli çekingen kız değilim ya da annesinin sözünden çıkmayan kız da değilim ben ne zaman değiştim nasıl değiştim eski halime dönmek istemiyorum ama yeni beni de pek sevmiyorum mutsuzum mutlu olmak istiyorum ama neyle? Kimle? Işte bunu da bilmiyorum...
O kadar insan tanıdım ki artık gözünden neden yanimda olduğunu anlıyorum. O kadar sırtımldan vuruldum ki artık vuracak kişiyi görüyorum. O kadar arkadaşım olmuştu ki artık kaybettikten sonra aramiyorum.
Insanlar ne zaman? Neden? Değişti hepsi ne zaman çıkar uğruna adam satar oldu. Içimde bir sıkıntı bi boşluk bir bilinmezlik var ar ama ne ?
Bunu bile biliyorum şaka gibi ya insan kendini bilmez mi ben bilmiyorum insan kendini ya bir demi ben tanımıyorum onca şey yaşadım ama onların içinden sadece bedenim sağ çıktı ruhum öldü. En son ne zaman içten güldüm onu bile bilmiyorum.
Kendimi benliğimi kaybettim beden hala ölmedim şaşıyorum doğrusu aaaaaaaa doğru annem annemin ...İNTİKAMI....
Herkesin hayalini kurduğu zenginliğe sahibim ama onlarda olan mutluluğa hasretim insanlar para para para diye napolyona baglamis birbirlerine zarar veriyorlar ben ise mutlu olmak için kendimi kaybettim.
