Assenpoester

hoofdstuk 7

Het was half 7 toen Magda terug was met de tweeling. Ik zat binnen in de oude zetel van papa een boek te lezen. Ik had alles opgeruimd en schoongemaakt, alles gedaan wat er moest gedaan worden. Magda kwam onmiddellijk naar me toe terwijl Miranda en Annabel sleurden met alle tassen waar nieuwe spullen in zaten.
'Kom eens mee Assenpoester.' Zei ze koeltjes. Ik luisterde en volgde haar, ze liep naar de kelder wat ik nogal griezelig vond. De kelder was donker, heel donker. Er hing een fakkel aan de muur maar die gaf niet bepaald veel licht. Opeens begon ze te spreken.
'Vandaag ging goed, niemand heeft ook maar een klein vermoeden. Je bent hier goed in, nooit gedacht dat je ergens goed in zou zijn.' Ik weet niet hoe ik hier op zou moeten reageren dus ik glimlach bescheiden. Ze bedoelt dit als compliment maar ik zou liever over iets anders gecomplimenteerd willen worden. 'Toen we gingen winkelen was er een vrouw, zeer onbeleefd was ze', ging ze verder, 'Katalena is haar naam. Ze woont in dat kleine, alleenstaande huisje aan de rand van het bos. Je kent haar wel, ze heeft 5 kinderen en haar man is minstens 20 jaar ouder als haar.'
Ik snap niet waar ze heen wil met dit gesprek. Maar antwoord toch beleefd. 'Ja, ik herinner me haar wel mevrouw.' Ze knikt. 'Die vrouw is een taboe, en ze is een vreselijke kreng. Vannacht maak je haar van kant, zo niet dan vertel ik iedereen over de moord op meneer Jones, jij hebt ten slotte een moord gepleegd, niet ik.' Dat zei ze alsof het niets was. Weeral dat kon ze toch niet maken!
Maar ik wil het eerlijk waar ook niet riskeren dat ik betrapt word. Ik zeg dus niets en ren naar buiten, waar ik even tot rust wil komen.
Natuurlijk, ik kon niet tot rust komen, wat had ik dan ook verwacht? In plaats daar van stortte ik in op de grond. En fluisterde zachtjes om hulp.

'Sta op, huil niet.' Zei een hese vrouwenstem. Ik schrok op en kijk tegen een gedaante van een vrouw op. Ze had een grote staf vast met een robijnrode diamant erboven op en droeg een zwart glanzend kleed. Ze had een bleke huid en zwarte krullende haren.
Ik stond op. 'Wie bent U?' 'Ik ben, jongedame, de duistere fee. En ik kom je helpen met je duistere plannen.' Ze was eigenlijk heel knap zag ik. Ik keek haar aan. 'Hoe dan?' Vroeg ik met een trillende stem. 'Hmm, ik heb vernomen dat je schoenen nodig hebt, een cape, handschoenen.' Onverstoord ging ze verder. 'Misschien ook sneller vervoer aangezien je anders je schoenen niet kunt aanhouden en een mooie jurk maakt alles af.' Ik kijk haar met opgetrokken wenkbrauwen en open mond aan. 'Wat? Moet ik je helpen of niet?' 'Ja, denk ik. Ja.' Antwoordde ik niet bepaald zelfzeker.
'Voor ik begin, moet ik misschien gaan zeggen wat ik ga doen om je te helpen.'

'Ik ga een magische spreuk over je uitspreken, waardoor je al die leuke dingen krijgt wat ik je net heb beloofd.' Bedachtzaam kijkt ze naar een pompoen uit de moestuin. 'Die pompoen daar wordt je koets, naar echt een snelle, stille koets. Precies wat jij nodig hebt.' Ik staar naar de pompoen, en heb grote twijfels over deze "duistere fee". Ze loopt even weg en ik staar haar na, ze bukt zich en maakt snelle bewegingen met haar handen. Als ze terugloopt zie ik dat ze 2 muisjes in haar handen heeft. 'Deze rotbeestjes worden paarden, muisstille paarden.' Ze giechelt om haar eigen grap. 'De rest komt door de spreuk zelf, maar het belangrijkste is dat de spreuk verbroken wordt om klokslag middernacht.'