ΠΡΑΚΤΟΡΑΣ...ΣΕ ΜΠΕΡΔΕΜΑΤΑ (2ο ΒΙΒΛΙΟ) {TYS2023}

Κεφάλαιο 20ο - Το φιλί

Ο Χρήστος έκλεισε το τηλέφωνο και χωρίς να χάσει χρόνο, κατευθύνθηκε προς το δωμάτιό του. Δεν ήξερε για ποιο λόγο δεν ήθελε να ακούσει τι άλλο είχε να του πει ο Γιώργος. Ίσως ήταν αυτός ο τόνος στη φωνή του και ο δισταγμός του που έκαναν το Χρήστο να φοβηθεί για τη ζωή της Τζούλιας.

Ήταν ζωντανή ή νεκρή; αυτή η σκέψη τον βασάνιζε. Δεν μπορούσε να είναι νεκρή, δεν γινόταν να την είχαν σκοτώσει.

Το κινητό του συνέχιζε να χτυπάει όσο αυτός ετοιμαζόταν για να πάει στο νοσοκομείο. Έπρεπε να είναι εκεί, να τη δει με τα μάτια του. Είτε ήταν ζωντανή είτε ήταν νεκρή.

Η Μέλανι πλησίασε δειλά στην πόρτα του δωματίου και στάθηκε για λίγο απ'έξω. Ύστερα, χτύπησε απαλά την πόρτα και μπήκε μέσα.

"Τι έγινε;" ρώτησε με αστάθεια στη φωνή της εκείνη.

"Μέλανι θέλω να μείνεις μέσα μέχρι να γυρίσω, μου προέκυψε μία δουλειά." απάντησε ξερά εκείνος χωρίς καν να την κοιτάξει.

"Πες μου τι έχει συμβεί. Ποιος ήταν τέτοια ώρα; Από τη δουλειά σου;" συνέχισε εκείνη τις ερωτήσεις.

Εκείνος αναστέναξε και δεν ήξερε αν έπρεπε να της μιλήσει για τη δουλειά του. Δεν το 'χε κάνει ποτέ με καμία αυτό και δεν ήξερε τι ήταν το σωστό να πράξει.

"Ναι, από τη δουλειά. Επιτέθηκαν σε μία εγκληματία και πρέπει να πάω να τη δω." της εξήγησε τελικά εκείνος κι εκείνη αγρίεψε ξαφνικά.

"Και αν σου επιτεθούν και 'σένα; Θα'ρθω κι εγώ μαζί σου!" δήλωσε εκείνη με αμυντικό ύφος.

"Δεν μπορείς να έρθεις. Και δε χρειάζεται αν φοβάσαι για τίποτα, δεν είμαι εγώ ο στόχος κανενός." προσπάθησε να την καθησυχάσει εκείνος όμως η Μέλανι είχε ήδη αρχίσει να γδύνεται μπροστά του για να ετοιμαστεί.

 Εκείνος ξεροκατάπιε και γύρισε την πλάτη του αμέσως σε εκείνην.

"Μελάνι δεν μπορώ να σε πάρω μαζί μου. Είμαι πράκτορας και δεν μπορώ να πάρω έναν αθώο πολίτη σε κάποιον τόπο εγκλήματος. Δεν μπορώ να σε εκθέσω σε κανέναν κίνδυνο, το καταλαβαίνεις;" ρώτησε ο Χρήστος.

"Ναι, αλλά πρόκειται να εκθέσεις τον εαυτό σου. Κι εγώ θα είμαι κλειδωμένη εδώ μέσα. Κι αν πάθεις κάτι; Τι θα γίνει τότε, μου λες; Αν σου επιτεθούν κι εσένα; Αυτό δεν κάνουν οι εγκληματίες, σκοτώνουν; Δεν μπορώ να το επιτρέψω αυτό!" συνέχισε να μιλάει ενώ πλέον στάθηκε μπροστά του.

"Μέλανι, για ποιο λόγο θέλεις να με προστατέψεις;" ρώτησε εκείνος και η Μέλανι χαμήλωσε το βλέμμα της.

"Αυτό δεν έκανες κι εσύ; Με έσωσες... Δεν μπορώ να σε αφήσω να πάθεις κάτι." απάντησε εκείνη δειλά.

"Δεν χρειάζεται να νιώθεις τύψεις. Σε διαβεβαιώνω πως δεν πρόκειται να πάθω τίποτα. Θα σε πάρω τηλέφωνο μόλις ξεμπερδέψω." της είπε εκείνος και κινήθηκε προς το σαλόνι για να πάρει το κινητό και τα κλειδιά του.

 Η Μέλανι τον ακολούθησε και του έκλεισε το δρόμο πριν κατευθυνθεί προς την εξώπορτα.

"Δεν κάνω κάτι από τύψεις. Τουλάχιστον πάρε με μαζί σου. Θα μείνω στο αμάξι, στο υπόσχομαι. Μην με αφήσεις εδώ μέσα σε παρακαλώ." παρακάλεσε εκείνη.

"Μέλανι δε γίνεται να..." προσπάθησε να της πει όμως εκείνη τον διέκοψε.

Σηκώθηκε στις μύτες των ποδιών της κι ένωσε τα χείλη της με τα δικά του. Του πήρε ένα λεπτό να συνειδητοποιήσει τι γινόταν...όσο κράτησε και το φιλί τους... Εκείνη απομακρύνθηκε από δίπλα του και έσκυψε το κεφάλι της.

"Είσαι πολύ σημαντικός για 'μένα για να σε αφήσω μόνο σου. Σε παρακαλώ, πάρε με μαζί σου. Θα μεινω στο αμάξι όλη την ώρα και δε θα μιλάω, στο υπόσχομαι. Θα'ναι σα να είσαι μόνος σου!" παρακάλεσε ξανά εκείνη και αυτός έγνεψε θετικά.

Τι ήταν τώρα αυτό; σκέφτηκε ενώ κατευθυνόντουσαν και οι δυο τους προς το αμάξι.