Meant to be?

2.

'Ik denk dat het tijd is voor een gesprek...' zucht mijn moeder. Ik spring onhandig van het aanrecht en trek mijn shirt aan. Ik zie dat Dylan hetzelfde doet.

Mijn moeder schenkt thee in bekers en deelt ze uit. Ik zit ongemakkelijk te schuiven op mijn stoel. Wanneer iedereen zit valt er een ongemakkelijke stilte.

'Dus...' begint Dylan's vader. Dylan kijkt hem aan met een blik...laat ons het erop houden dat hij zijn vader niet fantastisch vindt. 

'Anna en ik hebben elkaar 5 maanden geleden leren kennen.' vervolgt hij. Mijn moeder legt haar hand op de zijne. Ik rol met mijn ogen.

'IK denk dat ik voor ons allemaal spreek als ik zeg dat geen ideale situatie is.' zegt hij ongemakkelijk.

'Serieus? Ik vind het perfect zo.' zegt Dylan sarcastisch.

Zijn vader kijkt hem even aan en gaat verder.

'Wij twee die verliefd zijn, jullie twee-'

'We zijn niet verliefd!' roepen Dylan en ik samen. We kijken elkaar aan en kijken weer weg.

Mijn moeder kijkt me geschokt aan.

'Wat? Ik had gewoon zin!' snauw ik. 

Lekker Charlie.

Dylan grijnst en zijn vader wordt rood.

'Charlie... let op je woorden.' zucht mijn moeder.

Ik zucht en knik.

Alweer wordt er niks gezegd.

Dylan schraapt zijn keel en vraagt: 'Hebben jullie een relatie? Een echte?'

Mijn moeder kijkt zijn vader aan. Ik realiseer me nu dat ik zijn naam eigenlijk niet weet.

'Ja Dylan.' zucht de man zonder naam.

'Hoe heet u eigenlijk?' flap ik er opeens uit.

Hij kijkt me aan alsof dit alles helemaal normaal is en we elkaar gewoon ontmoeten.

'Oh, tuurlijk... Mijn naam is Willem, aangenaam. Charlie is het zeker?'

IK knik. 'Eens gelijk.'

Vervolgens kijkt hij op zijn horloge. 

'Dylan, kom, het is tijd om naar huis te gaan.' 

Dylan zucht en drinkt zijn thee op.

Ik vind het een fantastisch plan,  want ik ben best moe.

Mijn moeder daarentegen...

'Willem?! Je gaat je zoon toch nu niet naar huis laten fietsen?! Straks verongelukt hij nog ofzo.' roept ze.

Dylan's vader (ik vind het moeilijk om hem gewoon Willem te noemen) kijkt bedenkelijk. Ik besluit me te moeien.

'Dylan is geen kind meer mam...'

'Dat maakt niks uit Charlie.' antwoordt ze bot.

Tot daar mijn poging om me te moeien.

'Oké dan, voor één nacht...' zucht Dylan's v- Ik bedoel Willem. 

Mijn moeder kijkt tevreden.

'Ik zal wel op de bank slapen.' biedt Dylan aan.

'Oké.' mompel ik en ik begin de bekers af te ruimen.

'Tuurlijk niet!' roept mijn moeder weer.

'Mam?! Again, hij is geen kind.' zucht ik geïrriteerd.'

'Dylan, je kan op een logeerbed bij Charlie slapen.' zegt ze, mij totaal negerend. 

Dylan knikt.