my life (Dutch 1D fanfiction)

#6

De jongens zijn nog niet thuis, ik zit op de bank in de woonkamer een boek te lezen, er word op de deur geklopt en ik sta op, daar staat ze dan, mijn spiegel beeld. Mijn kleine oudere zusje Emelie staat voor de deur. 'Emelie? wat doe jij nou weer hier?' vraag ik verbaasd. 'Ik mag toch wel komen kijken hoe het met mijn liefste zusje gaat als ze nogal ernstig ziek is!' beantwoord ze mijn vraag. ik kijk haar met open mond aan. ja ik ben nogal verbaasd ja je leest het goed, waarschijnlijk denk je nu 'wat is er nou raar aan als je tweeling zus op bezoek komt als je een ziekte hebt' nou bij ons.. Alles! we haten elkaar, ik heb haar al een jaar niet meer gezien en ik was het ook niet meer van plan! 'Miles? laat je me nog binnen of wat?' ze zwaait voor mijn ogen. 'waarom zou ik? waarom kom je me nu opeens opzoeken? alleen maar omdat ik misschien een klein beetje ziek ben? of omdat je One Direction graag wilt zien?!' schreeuw ik recht in haar gezicht. Ze kijkt me gebroken aan, ik weet gewoon dat het nep is, ik ben haar tweelingzusje natuurlijk weet ik dat. 'denk je nou echt dat ik zoiets verschrikkelijks in mijn hoofd zou halen? je bent mijn zusje Miley, je bent mijn tweelingzusje! ik geef om je natuurlijk kom ik je opzoeken als je ziek bent, natuurlijk kom ik niet voor One Direction maar voor jou!' ik zie tranen in haar ogen staan en begin medelijde met haar te krijgen. nee miley geen medelijden! het is fake! ik schud mijn hoofd en gooi de deur in haar gezicht dicht. de bel gaat weer. laat me nou is met rust! 'Rot op Emelie ik heb genoeg van je! je liet me in de steek!' schreeuw ik tegen de deur. De woede giert door mijn lijf. 'Maar Miley ik ben er nu voor je! ik laat je nooit meer alleen! geloof me nou!' schreeuwt ze terug. ik open de deur een kiertje. 'ik wil je heel graag geloven maar ik kan het niet meer Em, mijn vertrouwen in je is op. ga nu alsjeblieft weg' fluister ik. 'Maar Miley, please geloof me nou ik zal er weer voor je zijn en-' 'ROT OP ZEI IK!' ze kijkt me geschrokken aan en knikt, ze loopt het lange pad af naar de poort en stapt in haar auto. Er komt een andere auto door de poort het pad op gereden, vier verbaasde jongens stappen uit, ik sta in de deuropening, emotieloos staar ik vooruit, ik zeg niets ik kijk alleen naar het pad waar mijn zusje net is wegreden, het zelfde beeld als vroeger toen ze vaak wegliep, totdat ze een keer niet meer thuis kwam. Het word weer zwart voor mijn ogen, net als die ene dag met Quinty in de stad, ik zie alleen Louis nog op me af rennen, voorderest lijkt mijn lichaam me weer te verlaten. ik voel niks, ik zie niks, ik ruik niks, ik hoor niks, ik denk alleen nog maar, alleen aan mijn zus, mijn tweelingzus, je bedenkt je pas als iemand weg is hou veel je van die gene houd.