Otekilesen benliklerimiz

Nedensiz nedenler..

[ ] Yürüyorum sokakların sessizliğinde çoğu kez falanca nolu sokağın ortasında oturuyorum derdini anlatiyor bana. Gündüzleri taşıdığı karakterleri anlatiyor bana. Sen diyor, sen ve senin üyesi olduğun insanoğlu acıyorum size diyor. Bana ve arkadaşlarımdan oluşan sokaklarin zeminine basıp böbürlenerek yürüyorsunuz ya aslında basılan insanliginizın takendisi. Kahkali aglayislariniz,temiz ayakkabılarınızın tabanında bulunan tozlanmış insanliginiza üzülüyoruz gerçekten. Ardından sokak lambası sesleniyor başımı kaldırıp ona doğru bakıyorum. Gecelerinizi aydınlatıyoruz lakin isigimizi gün geçtikçe kendi karanlığınizda harmanlayip yok ediyorsunuz. Birbirinize elbiseler,takılar ve cebinize göre değer veriyorsunuz. Sessiz bir şekilde yürümeye devam ediyorum. Bir clupin önüne vardigimda kederli dusuncelerim beni iceriye doğru surukluyorken duvarlar sesleniyor bana ayibinizi ortmekten ve ormekten yorulduk yeter artık diye sesleniyordu bana. Geri adım atmaya başlarken icimde şeytani vesveselerin aldırış etme bu hayata bir daha gelmeyeceksin ileriye doğru adım at seslenislerinin arasında bir adım ileri iki adım geriye doğru git gel yaşıyorken rüzgarin omzuma dokunup pis nefeslerinizi nefesimize karıştırmayın deyişiyle beynimde oluşan savaşlar beni benligime yabancilastirmaya başlıyor. Cluptan çikan bir sarhoşun bana doğru gelip hey dostum neden iceri girmiyorsun paran mı yok deyişiyle biran elimi sol cebime attığımda içebileceğim kadar paranın oldugunu görünce emin adımlarla tekrar clupa doğru adım atarken bulutların ardından yansıyan ay ışıklarının ey insanoglu sol cebinde günah işleyecek paran var lakin birde sag cebine bak bakalım insanlık adına ne kadar manevi değer görebiliyorsun. Gene suskunum gene suskunum. Ne günahlara nede sevaplara verilecek cevabim bile yokken mükkemmel bir insanmışım gibi hayatıma devam etmem kendimle ne kadar celistigimin en bariz orneklerinden biri.