Tijdskinderen

Hoofdstuk 12 (21 september 2015) - Rosalinde

De wekker lijkt te ontploffen in haar oor. Verrast grijpt ze om zich heen en slaat zo een slapende Bas op zijn rug. Deze maakt een gepijnigd geluidje.

'Wat is er?'

Rosalinde gaat als een speer rechtop zitten in bed.

'Ik heb me overslapen.'

Lui kijkt hij naar zijn nachtkastje, waar de klok 7:01 aangeeft. Hij zucht diep.

'Wat zeg je nou? Je wekker loopt al een hele week op dit uur af.'

Ze trekt de lakens hoog op en wrijft in haar ogen.

'Sorry, schat. Ik dacht echt dat het al later was.' Een kusje op zijn voorhoofd. 'Doezel nog maar even in, ik ga me douchen.'

De hoop dat ze vandaag weg komt met een douche, de herpositionering van haar krullen en een likje mascara, wordt meteen de grond ingeboord wanneer ze zichzelf tegenkomt in de badkamerspiegel. Diepe slaap komt met een prijs. Rosalinde hijst zich een beetje moedeloos onder de waterstralen. Al vanaf haar allereerste werkdag vorige week kijkt ze als een blok aan tegen wat haar persoonlijke D-day blijkt te vormen. Vandaag.

Hoe kan het toch, vraagt ze zich af terwijl de douchecabine zich vult met de heerlijke geur van kokos, dat vorige week zo soepel verlopen is, behalve die ene rotstreek van de directeur 's maandags. De behandeling van de jongen met de moeilijke moeder. Vandaag zou zij er hopelijk niet meer bij zijn. Ineens valt het haar in dat niets Sams moeder belet gewoon in de wachtzaal te blijven zitten. Ze jammert zachtjes. Geen doemscenario's vandaag. Dat maakt alles meteen weer erger.

Wanneer Bas de badkamer komt binnengestrompeld, staat ze te worstelen met haar krullen. Door de slaap is het in een kluwen geraakt en Rosalinde heeft alle moeite van de wereld om het een beetje in bedwang te houden. Hij grinnikt bij het zicht van zijn vriendin in ondergoed, op en neer wiebelend met de borstel in haar handen, het enige wapen waarmee ze de weerbarstigheid van haar kapsel een beetje de baas kan.

'Geef het toch op, meis. Zelfs ik weet dat dat haar van jou zich niet zomaar laat temmen. Ik vind het mooi zo.' Hij neemt een plukje haar tussen zijn vingers en kriebelt er zijn eigen neus mee. Het beeld van meneer Causmaecker duikt op, terwijl die in zijn kantoor een van haar rode lokken vastneemt. Rosalinde, je blijkt net zo vurig als die rode krullen van je. Onwillekeurig huivert ze een beetje. Ze draait zich weg van haar vriend. Deze kijkt haar in de spiegel fronsend aan. 'Vrouwen...', mompelt hij.

In de keuken staat ze besluiteloos voor de kastjes. De spanning in haar buik balt zich al samen, maar ze moet toch iets eten om de dag mee te beginnen. Uiteindelijk installeert ze zich aan de tafel met een beetje yoghurt. Haar blik valt op de salontafel, meer bepaald op de rommel die zich daar bevindt.

'Bas?'

'Ja?', antwoordt hij vanuit de badkamer.

'Ik had toch gisteren nog wat macaroni voor je in de koelkast achtergelaten?'

'Ja...', zijn stem zakt weg. De deur gaat open en daar staat hij, met een badhanddoek rond zijn middel. Hij heft zijn handen. 'Voor je begint te zeuren, ja, ik weet best dat daar een pizzadoos op tafel staat. Ik had gewoon geen zin in macaroni, oké?' Hij verdwijnt weer in de badkamer.

Ze schudt zachtjes haar hoofd. De laatste tijd merkt ze dat hij zichtbaar aankomt. Ze durft te wedden dat hij stress weg eet voor zijn taken die op veel meer studiepunten staan dan hij zelf denkt aan te kunnen. Misschien moet ze vanavond dat onderwerp toch maar eens aansnijden. Fantastisch, denkt ze bij zichzelf. Nog iets waar ze vandaag over kan malen.

Ze vertrekt voor Bas weer uit de badkamer is.

Het is vreselijk druk op de weg. Natuurlijk had ze dat kunnen verwachten op een maandag, maar het irriteert haar mateloos. Telkens wanneer ze voor een rood licht belandt, telt ze de minuten tot aan de consultatie met de jongen. Ze moet nog wat tijd over hebben om zich in te lezen in zijn dossier, want nu heeft ze bijna niets om op te bouwen. En het is verdomde moeilijk om iemand te kunnen helpen, wanneer je je zelf op drijfzand bevindt.