He Is Evil To Me, Voltooid✔

hoofdstuk 26

Pov Kealy
"Kealy?" Vraagt een zachte stem voorzichtig aan me.
Ik open langzaam mijn ogen en zie de zuster van gisteren naast mijn bed staan.
'Ja?' Vraag ik slaperig aan haar.
"We hebben goed nieuws!" Zegt ze met een glimlach.

Ik ben meteen klaar wakker en kn ga rechtop in mijn bed zitten.
'En dat is?' Vraag ik nieuwsgierig.
"Je bent weer fit genoeg om naar huis te gaan!" Zegt ze met een brede glimlach, alleen die verdwijnt binnen enkele seconden.
"En we hebben er voor gezorgt dat je Brooklyn nooit meer hoeft te zien." Zegt ze met een ernstig gezicht.
Ik knik.

Ik ben van Brooklyn af en ik mag naar huis!
Het is eigenlijk toch best raar dat ik Brooklyn nooit meer zal zien, alleen omdat hij me 1 keer heeft geslagen.
Maar misschien is het ook wel het beste, ik wil niet elke keer dat ik hem zie een pijnscheut voelen.

"Hier zijn nog wat spullen!" Zegt de zuster.
"Het is wat paracetamol tegen hoofdpijn en zalf voor je blauwe plek." Vertelt ze me met een glimlach.
Een blauwe plek?
Ik wist niet eens dat ik die had!

Ik stap het bed uit en zie dat ik mijn normale kleding aan heb.
Ik bedank de zuster en wil naar buiten lopen maar ze houd me tegen.
"Buiten wacht iemand op je!" Verteld ze me, waarna ze me laat gaan.
Ik knik nog even en loop daarna de deur door.

"Hey!" Ik draai me om en zie Mickey staan, leunend tegen de muur van de gang.
'Hey!' Antwoord ik met een glimlach.
"Ik hoorde dat je weg mocht dus bedacht ik me dat ik je wel even kon ophalen!" Legt hij me uit en ik knik dankbaar.

Hij zet zich af tegen de muur en komt naast me staan.
Samen lopen we de gangen door van het ziekenhuis.

Ik kijk naar het gezicht van Mickey en zie dat het vol korstjes en blauwe plekken zit.
'Hoe kwam het eigenlijk dat Brooklyn zo boos op je was?' Vraag ik verward aan hem.
Hij kijkt me aan voor hij antwoord. "Hij kan het niet hebben dat ik het voor hem verpest bij een meisje, omdat ik zei dat hij je alleen maar zou gebruiken."
Hij doet alsof het niets is, maar aan zijn gezicht zie ik dat hij toch wel pijn heeft.

'Gelukkig kan hij me niet meer lastig vallen!' Zeg ik met een glimlach om Mickey gerust te stellen.
Hij glimlacht terug, maar zijn ogen lachen niet mee.
Hij is duidelijk nogsteeds bezorgt om me.
Ik doe maar gewoon alsof ik het niet door heb en loop vrolijk verder.

Als we buiten staan loopt Mickey naar een auto toe, waarschijnlijk zijn auto.
Onzeker volg ik hem.
Hij houd het portier van de beirijders kant open en dat stelt me gerust.
Ik stap in de auto en Mickey sluit de deur achter me.
Zelf gaat hij achter het stuur zitten en hij start de motor.

Hij begint te rijden op weg naar mijn studentenhuis.
Het is niet ver vanaf het ziekenhuis, want na 5 minuutjes zijn we er al.
Mickey parkeert zijn auto en samen stappen we uit.
We lopen het gebouw binnen en vinden onze weg naar mijn kamer.

Als we voor de deur staan weet ik niet zo goed wat ik moet doen.
Gelukkig Mickey wel.
Hij heeft me een knuffel en een kus op mijn wang en zegt me vervolgens gedag.
Ik zeg hem ook gedag en open daarna de deur van mijn kamer.

Ik stap er door heen en wil naar mijn bed lopen, maar blijf midden in mijn pas haken.

Op het bed van Theresa ligt...