Nyfeah

Intro

Nyfeah's voetstappen echoden, terwijl ze door de aarden gang liep met een kaars in haar handen. Achter haar aan volgde een schuwe schaduw, die af en toe stilstond om ergens aan te snuffelen. Altijd als Nyfeah zich buiten het paleis begaf en naar haar ondergrondse kamertje sloop, dook Meram tot haar genoegen op en bleef aan haar plakken als een wollen pluisje op een stoffen jurk. Het vosje was een prettige vriendin. Ze was rustig, trippelde af en toe door de ruimte heen en ging vervolgens met een tevreden zucht op een plekje liggen. Haar aanwezigheid stelde Nyfeah gerust.

Ze glimlachte bij het idee als een van haar zusjes mee zou komen. De gezichtsuitdrukkingen die ze zou zien als ze haar geheime plek onder de grond onthulde. Eerst verbaasd, dan boos, omdat ze het al die tijd niet had verteld en dan nieuwsgierig. Allerlei vragen wat ze hier deed en waarom of ze het al aan iemand anders had verteld en vervolgens als ze de ruimte hadden verlaten, zou iedereen op Manderstone het weten, zelfs de onbelangrijkste serveersters en stalknechten. Het was al een risico om hierheen te sluipen en of iemand niet al een vermoeden had wat ze hier deed, maar tot nu toe had niemand haar erover aangesproken. Zou vader weten van de gangen onder en om het paleis? Vast en zeker. Nyfeah twijfelde er ook niet aan dat er meer gangen waren dan degene die zij had ontdekt.

Ze liep een kamertje in dat zich op de helft van de gang bevond. Allerlei spullen stonden er uitgestald: boeken, penselen, glazen potten, stukken touw, houten planken en een kast vol gereedschappen. Hoe Nyfeah dit allemaal onder de grond had weten te krijgen zonder argwaan te wekken, was voor haar ook een raadsel. Dit was haar favoriete ruimte om zich terug te trekken en haar creativiteit erop los te laten.

Deze keer had Nyfeah een mandje meegesmokkeld met een zelfgemaakt kussentje voor Meram, dat haar hoopje gras en bladeren zou vervangen, waar ze zich in verschool en opkrulde. Nieuwsgierig naar hoe ze erop zou reageren, observeerde ze het diertje. Met een krassend geluid over de stenen vloer zette ze het naast het bergje gedroogd gras. Hij snuffelde eerst aan zijn drinkbakje en haar lege voerbak. Een voorzichtige stap deed hij vooruit naar de nieuwe slaapplaats, maar schoot daarna in de hoop bladeren weg, legde zijn staart over z'n snuit en dutte in. Nyfeah was een beetje teleurgesteld. Maar ja, wat kon je van een beest verwachten dat alleen maar buiten leefde in holen bedekt met bladeren en gras. Dat hij in ene vertrouwd zou zijn met een mand zoals een hond zou doen.

Ze klopte haar handen af aan haar jurk en begon met het geen ze voor gekomen was. Fluitend en neuriënd stak ze met haar kaars de andere kaarsen in de ruimte aan. In deze kamer was het niet zo donker als in de gang. Er zat namelijk een groot rechthoek in het plafond, dat verbond met de rozentuin erboven. Een rooster voorkwam dat er vuil naar binnen viel en zorgde voor de nodige zuurstoftoevoer. De ingang en het rooster van haar ondergrondse ruimte was zo overwoekerd dat je je wenkbrauwen hoog op zou trekken als iemand je onthulde dat er een verborgen ruimte was.

Binnen een paar minuten had ze haar  groene jurk van crepe ingewisseld voor een simpele lavendelkleurige jurk met schort. Het was koel in de ruimte een welkome verandering van temperatuur nu middenin de zomer. Ze stak haar handen uit de mouwen en ging verder met het project, dat ze vorige week had achtergelaten. Nyveah hoopte een manier te vinden waardoor men sneller door het water kon varen. Pasgeleden kwam er eindelijk vooruitgang in het project. Tijdens een wandeling had ze een waterrad bij een molen zien ronddraaien. De rotatie plantte in haar hoofd een broeiend idee. Wanneer een draaiend wiel in het water aan een boot werd bevestigd, dan zou het stellig sneller vooruitgaan. Nu zat ze wat te prutsen met nieuwe tekeningen, materialen en proefmodellen. 

Als je haar zo gadesloeg. IJverig en druk in de weer. Kon je zien dat ze zich niet helemaal kon ontspannen. Bijvoorbeeld aan het ritmische tikken van haar voet, waar ze zelf niet helemaal bewust van was. Of het krampachtige vasthouden van haar inkt pen, terwijl ze haar andere hand dichtkneep in een vuist  Dan zou het je ook opvallen dat haar handen zo af en toe trilden. Ook ademde ze onregelmatig diep in en uit. Toen ze een houten modelletje uit haar handen liet vallen, zacht mopperend raapte ze het op.

Hoe ze het ook wendde of keerde, ze bleef nerveus voor vanavond. Haar vader had besloten een gemaskerd bal te geven. En wat nog erger was Nyfeah moest erbij zijn. Al die tijd had ze geprobeerd eraan te ontglippen aan al dat gezelschap. De drukte, de starende blikken en alle beperkende etiquettes, maar waar ze het meest tegen op zag waren de roddels, die de zaal rond zouden gaan, terwijl de mensen elkaar de ogen uitstaken met schoonheid, aanzien en rijkdom. Nyfeah haalde haar handen door haar bruine krullenbos. Ze was weleens eerder naar een soort bal geweest, maar dat stelde niets voor met de grootte en proporties die het feest nu vormgaf. Dit was haar eerste officiële bal, waar ze in het adellijke leven zou worden geïntroduceerd. Haar vader, Liam Manderstone, stond erop dat ze zou gaan. 

Het was in feite Eavy's schuld dat ze naar het bal moesten gaan. Al heel jong was Eavy betoverd door het dansen, het er mooi uit zien en de contacten die ze daar allemaal zou leggen. Eavy was Nyfeah's jongere zusje en tweelingzusje van Pearl. Sindskort waren ze beiden zeventien geworden en Eavy had haar vader gesmeekt en gebedeld of ze alstublieft hun introductie mochten maken aan het hof. Hij had toegestemd en daarmee Nyfeah en Pearl voor het blok gezet. Geen van beide hielden ze van drukke ruimtes en de benauwende etiquettes die bij zo'n bal kwamen kijken. Over de ontbijttafel hadden ze elkaar paniekerig aangekeken, toen vader had gezegd dat alledrie zijn dochters hun debutantenbal zouden krijgen op dezelfde avond. Beatrice, onze oudste zus, zag ons ongemak en had snel geopperd of het een gemaskerd bal mocht zijn, zodat we konden wennen aan het gewoel van de massa mensen en onze identiteit konden verbergen, als we een blunder zouden maken. Dat stelden ze een beetje gerust.

Nu was de dag aangebroken waarop het bal zou plaatsvinden. Eavy zou er vast en zeker rondparaderen als een pauw en vee moeite doen om de aandacht te krijge, dacht Nyfeah bij zichzelf. Pronkend met de familiejuwelen die ze had opgeëist. Pearl was meer een observeerster en zou zich het liefst uit de voeten maken, om vervolgens op een overzichtelijk plekje het feestgedruis met een geamseerde blik bekijken. En ..... Beatrice? Wat zou die eigenlijk doen? vroeg Nyfeah zich af. Ze legde haar hand op haar wang en steunde met haar elleboog op de werktafel. Hmmm..... gek eigenlijk ze had geen idee wat haar oudere zus zou doen. Eerlijk gezegd snapte Nyfeah haar meestal ook niet zo goed. Ze haalde haar hadn weg en ging onverschillige verder met haar experiment. Ongemerkt liet ze een zwarte veeg achter op haar gezicht. Ze fronste haar wenkbrauwen. Wat zou zijn zelf eigenlijk doen? Blijven? Of ongezien weg proberen te glippen?

Toch was het niet het bal wat Nyfeah zenuwachtig maakte, want ze hield wel van dansen ook waren de jurken en kostuums waarschijnlijk adembenemend om te zien, maar ze zag op tegen het diner ervoor en tegen het zichzelf presenteren. Zodra ze niet meer in het midden van de belangstelling zou staan, hield ze het wel vol. Zou ze misschien zelfs plezier hebben. Alleen Nyfeah schaamde zich ervoor en verweet zichzelf dat ze niet dat tijd had genomen om echt te leren piano te spelen. De gouvernante Daisy had namelijk voorgesteld dat alledrie de dochters iets zouden presenteren. Pearl zou de harp bespelen, Eavy zou haar gedichten voordragen en Nyfeah zou de piano bespelen, had Liam Manderstone besloten. De waarheid was dat Nyfeah helemaal niet goed kon spelen. Tijdens al haar pianolessen deed Nyfeah niet haar best. Er stond een vleugel in de muziekkamer en daar pingelde ze af en toe op, maar toen ze een kamermeisje kreeg wiens vader muziekleraar was, maakte ze haar vader wijs dat ze genoeg had geleerd van haar muzieklerares en dat ze zelf zou oefenen op de piano in haar slaapkamer. Ze sloot een verbond met haar kamermeisje. Zij zou pianospelen en dan kon Nyfeah naar buiten sluipen om een wilde rit op haar hengst Pharos te maken. Nu had Nyfeah spijt als de haren op haar hoofd dat ze Dorothy had laten spelen en zelf al haar muzieklessen en muziekstukken was vergeten. Nu zou ze afgaan als een gieter op het gemaskerd bal. 

Tenzij......

Er vormde zich een plannetje in haar hoofd. Als ze nou eens.... Oei! Nyfeah schoot uit met een beker en kwam neer op Meram. Het vosje sprong verschrikt op en rende tegen de tafel aan. Beduus verschool Meram zich achter Nyfeah. Ze streek over zijn kop en deed haar schort af. Genoeg geëxperimenteerd voor vandaag. Ze had niet zo veel bereikt met haar project, maar ze had in ieder geval een oplossing gevonden om het formele gedeelte van het bal te kunnen missen. Als ze op tijd was tenminste. Nyfeah haastte weg. Haar laboratoriumkamer uit. Op weg naar de hoedenvrouw, die vandaag haar maskercollectie kwam uitstallen in het paleis. Ze verliet haar geheime ruimte en kwam uit op een pad dat leidde naar de tuinen. Nyfeah aaide Meram als afscheid en vervolgens trok ze haar rokken op en rende naar de deuren van het paleis. Als ze maar niet te laat was.....