"Bazı anlar vardır zaman dışarda ,dünya dışarda. Sanki kendimizi dünyaya kapatmışız gibi. Sanki bütün kötü anılarım silinmiş sadece sen varmışsın gibi.."
"Bir gün sana doğru yola çıktım hava karlıymış , buzluymuş. Yürümeye başladım. Sadece gelip san...
Farah ,Asiyeyi susmaya ikna ettikten sonra yatak odalarına geçti. Hazer çoktan yataklarına yatmıştı.
-Biraz daha gelmeseydin bende sana bakmaya geliyordum , neredeydin
-Asiye ablayla dertleştik biraz
-Siz, yengemle dertleştiniz?
-İki kadını acılar birleştiriyor işte, aynı bütün insanlarda olduğu gibi. Dünyanın tek ortak dili acı.
-Peki sizi hangi acı birleştirdi.
-Kaybetme korkusu. Asiye abla , Boran abiyi ben seni ve bebeğimi kaybetmekten korkuyorum.
-Yengem abimi çok önceden kaybetti, hatta belki hiç kazanamadı. ikisinin de hayatlarını mahvettiler bu konağa gömdüler.
-Asiye ablanın ne suçu günahı var onu bu yalnızlığın içine gömmüş Boran abi.
-Hayatım onlara bir yararımız dokunmaz artık, sende düşünme bunları hem bu arada gerçekten şaşırdım, yengemi korudun demin
-Sadece hayat bana başka pencerelerden bakmamı öğretti.
-Peki hayatım , hadi yat yanıma artık yoruldun.
Farah itiraz etmeden bir hamlede üzerini değiştirip kocasının yanına yattı. Huzur bulduğu kollarda yerini aldı .Bir daha sarılamayacakmışcasına sıkı sıkı kenetledi ellerini ona, bırakma vakti geldiğinde çözüleceğini düşünmeden. Hazer huzurla, Farah ise aklında bin bir kötü düşünceyle uykuya daldı. Sabah ezanına yakın gökyüzünün en karanlık anında Farah nefes nefese , terle uyandı. Gördüğü kabusmuydu yoksa rüyaymıydı bilemedi. Sıçrayarak uyanınca Hazeride uyandırmıştı.
-Sakin ol hayatım , rüyaydı sadece
-Çok güzel bir rüyaydı
-Neden ağlıyorsun bahar gözlüm o zaman
Farah içinden "Gerçekleşmeyeceğini bildiğim için" diye geçirdi. Hazere söylediği ise bambaşkaydı.
-Mutluluktan.
-Neyse uyuyalım biraz daha , hadi güzelim.
Farah nefesini düzene sokmaya çalışarak tekrar yattı. Rüyasında oğlunu görmüştü. Onu büyüttüğünü, yaşadığını görmüştü. Bu ise onun için kabustu. Hep derlerdi ya gecenin en karanlık anı güneş doğmadan hemen önce diye , Farah için öyle değildi artık. Onun dünyası artık hep karanlıktı.
Biraz daha uyuduktan sonra kalkmış Hazeri işe göndermişti. Herkes kahvaltısını etmişti. Asiye ise işe geç giden kocasına takım elbiselerini çıkarmış o üzerini giyinirken konuşmak için çırpınıyordu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
