"Niye ağlıyorsun, Tzuyu?"
O güzel sesini duymamla kendime geldim. Akan gözyaşlarımı fark etmemiştim bile. "Ağlamıyorum." dedim yanağımdaki ıslaklığı silerken. Bana güldü ve elini yanağıma getirdi.
"Ağlıyorsun." dedi yanağımı silerken. "Ağlama, bende ağlarım."
"Benim için ağlamanı gerektirecek birşey yok." dedim. Doğruydu. Okulun bahçesinde tek başıma bir bankta oturuyordum. Neden ağladığımı bile bilmiyordu. Gerçi bende bilmiyordum. Tam ağzını açıp cevap vericekken vazgeçti. Elini istemeyerek de olsa yanağımdan çekince gidiceğini anladım. Arkasını dönüceği anda bileğinden yakaladım.
"Niye gidiyorsun, Sana?"
