ေဂ်ေဂ်း သို႔ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ လူညာမေလး

သူက မႏၱေလးမွာ ေက်ာင္းလာတက္တဲ႔သူ ဆိုေတာ႔ အိမ္ကို အလြမ္းေျဖဖို႔အတြက္ ဖုန္းရယ္.. အင္တာနက္လိုင္းရယ္.. ဆႏၵတစ္ခုခုကို ရည္ညႊန္းတဲ႔ စေတးတပ္ တစ္ခုရယ္ေတာ႔ လုိသည္လို႔ သူခံယူထားတဲ႔ အတိုင္း.. ေနမေကာင္းတာ ျဖစ္ျဖစ္.. လြမ္းတာ.. သတိရတာ ဘာျဖစ္ျဖစ္.. ေဖ့ဘုတ္ေပၚသို႔ ရင္ဖြင့္တတ္သည္။

သူ႕မွာကလည္း.. ေဖ့ဘုတ္ကလြဲရင္.. တျခားရင္ဖြင့္ေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းမွ တိတိပပ မရွိတာ..၊

“ေနမေကာင္းလို႔ အားမရွိဘူး.. အေမ႔ကို သတိရလိုက္တာ..”

ဆိုတဲ႔ သူရဲ႕ စေတးတပ္ေလးေအာက္မွာ ဟုတ္သည္ရွိ မဟုတ္သည္ရွိ.. အားတင္းထား..၊ ဒီလိုပဲေပါ့ကြာ..၊ ဘဝက ဒီလိုပဲ.. ဖိုက္တင္း..၊ ဆိုတာေတြကို ဖတ္ရင္း ၾကည္ႏူးမိေနခ်ိန္.. မန္႔တစ္ေၾကာင္းက တက္လာသည္။

“အိုဘီမင္ေသာက္ေလ..”တဲ႔..၊

သူ စိတ္နည္းနည္း တိုသြားေပမယ့္ ျပံဳးျဖစ္သြားျပီး.. ထိုအေကာင့္ပိုင္ရွင္ရဲ႕ ေဝါထဲ ဝင္ၾကည့္ေတာ႔ သူနဲ႔လည္း သူငယ္ခ်င္း မဟုတ္ပဲနဲ႔..၊ ေပါက္ကရ လာမန္႔သြားျခင္းသာ..၊

စိတ္ထဲမွာ ခိုးလိုးခုလု ျဖစ္သြားျခင္းနဲ႔ အတူ.. ထိုအေကာင့္ကို အပ္လိုက္ေတာ႔ သူကခ်က္ခ်င္း လက္ခံလုိက္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ေနပါေစေတာ႔ ဆိုတဲ႔ စိတ္ကေန တစ္ခုခု ေျပာခ်င္တဲ႔ စိတ္ ျဖစ္လာျပီး..

‘ေဟ႔ ငါ ေနမေကာင္းဘူး ဆိုတာကို မင္းက ဟာသလုပ္ခ်င္ေနတာလား.. ငါေလွ်ာက္တင္ေနတယ္ ထင္လို႔လား..’

အတန္ၾကာတဲ႔ ထိစာ မတက္လာေတာ႔.. ဖတ္ေနက် စာေတြကို လုိက္ဖတ္ျပီး ထိုအေကာင့္ကို ေခတၱေမ့သြားမိ၏။ ေနာက္ေတာ႔.. ေျပာင္ေနတဲ႔ ပံုေလးတက္လာျပီး..

‘ဟာသလုပ္ခ်င္ရေအာင္ကို နင္ေရးထားတဲ႔ စေတးတပ္က ဆြဲေဆာင္မႈရွိလို႔ပါ.. သူမ်ားမေရးေစခ်င္ရင္ မန္႔ပိတ္ထားလိုက္ေလ.. အပိုေတြ လာေျပာမေနနဲ႔..’

ဘာဆက္ေျပာရမွန္း မသိေတာ့ေအာင္ကို ထိုသူက အကြက္ေစ့စြာ ေထာက္ျပသြားခဲ႔ေလျပီ။ သူဘာဆက္ေျပာရမလဲ.. မသိ သလို..၊ ဆက္ေျပာေနရင္လည္း ထိုသူကို ႏိုင္ေအာင္ ေျပာႏိုင္ဖုိ႔မလြယ္..၊ သို႔ေသာ္.. ထိုသူကပဲ ဆက္၍..