Unattainable (#1)

Proloog

"Dit was het dan" verbrak ik als eerste de stilte. Hij knikte slechts. Koud en afstandelijk net zoals onze eerste ontmoeting.

"Ja, ik denk dat het beter is als we elkaar even niet meer zien." De knoop in mijn buik werd strakker getrokken. Het deed zoveel pijn, maar ik probeerde me in te houden. Hij zou me niet breken. Niemand kon me neerhalen, niet als ik het toeliet.

"Vaarwel, Eliana," zei hij, alsof ik een of andere klant was van hem. Gewoon een alledaagse zaak die hij net afgehandeld had. Geen greintje emotie te bespeuren op zijn gezicht of in zijn stem. Ik draaide me om. Ik moest hier weg geraken. Snel, voordat ik alle controle over mijn emoties zou verliezen. Mijn stem werd hees en ik had steeds meer moeilijkheden met praten. Mijn keel leek dichtgeknepen te zijn en ademhalen was opeens zo moeilijk geworden. Was dit het begin van een gebroken hart? Maar hoe kon ik een gebroken hart hebben als ik niet eens van deze persoon hield? Ik voelde me zo verraden. Zo dom en naïef dat ik me weer eens had laten strikken door een man. Met knikkende knieën liep ik weg. Mijn oren wachtten steeds op zijn stem die mijn naam zou roepen. Ik wist dat ik meteen zou bezwijken als hij mij zou terug roepen. Ik zou meteen naar hem toe rennen. Roep me terug. Ik kneep mijn ogen dicht en bij elke stap die me dichter bij de uitgang bracht, verloor ik dat klein beetje hoop. Mijn hart kromp in elkaar wanneer ik dacht dat dit de laatste keer zou zijn. Zijn diepe ruige stem was het laatste dat ik wou horen voordat ik voorgoed uit zijn leven stapte. Kon ik nog maar een keer horen hoe hij mijn naam uitsprak zodat ik het voor altijd zou koesteren. Roep me terug. Waarom zei hij niets? Het maakte me gek dat hij me zo makkelijk kon loslaten. Woedend zelfs, alsof ik al die tijd niets voor hem betekend had. Wanneer ik mijn hand op de klink legde, voelde ik een eerste traan naar beneden vloeien. Ik wist dat hij daar nog steeds stond. Zijn blik brandde op mijn rug. Dit was waarlijk het einde. Ik was iets verloren dat in de eerste plaats nooit het mijne was geweest. Ergens in deze paar maanden had hij zich stiekem in mijn leven gewurmd en had hij zijn hand rond mijn hart gesloten. Ik wist meteen dat ik het nooit meer zal terugkrijgen. Een enorme leegte vulde de plek in borstkas op.

Toen ik buiten stond, was ik helemaal buiten adem en zocht ik hopeloos naar mijn puffer. Wanneer ik opnieuw kon ademhalen, draaide ik me nog een laatste keer om en nam het imposante gebouw in mij op. Ik zou hem nooit vergeven voor wat hij gedaan had. Hij had me helemaal gebroken en ik wist niet hoe ik dit ooit zal overleven. Zonder om te kijken, stapte ik de eerste taxi in die ik tegenkwam.

"Naar waar?" vroeg de chauffeur terwijl hij zijn teller instelde. Ik staarde bedenkelijk door het raam.

"Ergens ver weg."

Lees het volledige verhaal nu op: www.houssniaelazouzi.be