Adı "MAVİ" Olsun\2

18.Bölüm/KESİT/

--------
Eve geldiğimde Özgür çoktan gelmişti. Evime nasıl girmişti bilmiyordum ama içeri girince onu koltukta oturuyor vaziyette bulmuştum.

"Anahtar mı var sende?" Diye sordum kapıyı kapatıp.

"Niye burada kalmıyorsun?" Diye sordu.

"Benim değil." Dedim. Ona doğru yürüdüm. Koltuğun ucuna gelince oraya oturdum. Şu an karşı karşıyaydık.

"Yine başlama." Dedi.

"Ne oldu?" Diye sordum. "Sinirli gibisin."

"Sabah konuşacaktım. Ama gitmişsin. Ben uyurken."

"Aramız iyi değil şu aralar." Dedim. "Beni görmek istemezsin diye gittim."

"Çok düşüncelisin." Dedi. "Yanıma yatarken de bunları düşündün mü?"

Burun kıvırdım. "Ne oldu?" Diye sordum tekrar.

"Gökçe.."

Koltuğun ucundan kalkıp koltuğa oturdum. Önemli bir konuya gelmiştik.

"İspiyonlamış."

"Söylemese miydi?" Diye sordu. "Ülker sen ne yapıyorsun?"

"Ablamın katilini bulmaya çalışıyorum." Dedim. "Babam değil dedin. Bende kim olduğunu çözmeye çalışıyorum."

"Çok biliyorsun değil mi bu işleri? Kaç tane katil buldun hayatında? Niye bilmediğin işlere karışıyorsun?"

"Karışma bana." Dedim. "Bırak kendi halime."

"Başına bela alacaksın." Dedi sertçe.

"Benim başımda ki en büyük bela ailen Özgür." Dedim. "Senin ailen beni mahvetti."

Bir süre sessizce bekledi. "Git Ülker." Dediğinde ona gözlerimi diktim. "Ya sen git ya ben."

"Ne?"

"Duydun işte." Dedi. "Bu şehir ikimize fazla gelmeye başladı. Yollarım seni. İstediğin yere. İş bulurum. Hayat kurarsın. Baştan. Beni ailemi bir daha görmezsin. Güneş'le birlikte mutlu bir hayat. Gitmek istemiyorum diyorsan ben giderim. Babamı da götürürüm." Ayağa kalktı. "Gökçe'yi de götürürüm. Benimle gel desem hiç düşünmez zaten. Başka? Başka kim çıksın hayatından?"

Sen hariç herkes çıkabilir hayatımdan. Niye bunu anlamak istemiyordu!

"Bu mu yani?" Dedim.

"Şaşırdın mı?" Diye sordu. "Niye? Sen kafana esince gitmeyi düşünüyorsun. Bak bende düşünebiliyorum gitmeyi. Aramızda ki tek fark sen gidemiyorsun Ülker. Ben giderim. Söz."

Gözlerimi ondan kaçırdım.

"Yeni bir hayata.." Dedim. "Gökçe'yle mi başlayacaksın Özgür?"

"Ülker.. Sen mutlu ol diye ben kendimi feda edebilirim." Dedi. Ona baktım. "Sen feda edebilir misin?" Gülümsedi. "Sanmıyorum."

Gözlerim ıslanmıştı. "Ne demek şimdi bu? Ben seni için her şeyi yaparım. Bunu biliyorsun."

"Anca laftasın Ülker. Bırak bu işi diyorum sana. Bırakıyor musun? Kimse umursamıyor sanıyorsun değil mi? Ablanın katilini. Kimse bulmak için çabalamıyor. Öyle mi?" Keyifsizce güldü. "Ben senin için ger şeyi yaparım Ülker. Ama sen benim için yapamıyorsun. Hırsın buna izin vermiyor."

Gözümden bir damla yaş düştü. "Sus tamam." Dedim.

"Az kaldı. Ablanın katilini bulmamıza. Babam arıyor. Ben arıyorum. Düşün babam arıyor. Sırf katil olmadığını kanıtlamak için. Senin için arıyor. Babam bile senin için uğraşıyor. Ama sen.." Ofladı. "Neyse. Katili buluruz. Sana söyleriz. Sana son iyiliğim olur. Kararını ver o zaman kadar. Ya sen ya ben gideceğiz bu şehirden."

Yanaklarımı silip ayağa kalktım. "Seni daha kaç kere kaybedeceğim Özgür?" Diye sordum. "Kaç kere?"

"Bilmiyorum." Dedi. "Belki beni hiç bulamamışsındır Ülker."

------