ANNEMİN MEKTUBU

Bir kişiyi mi sevmeliydi insan ?

        Bir kişiyi mi sevmeliydi insan ?

Tabiki Hayır !

Sevecek çok şey varken neden diğerlerinden fedakarlık edelimki ? O kadar kötü şeyin yanında güneşin doğup sana ışık vermesi, yeni güne başlayabilmek için bir umudun olması bile senin hayata sarilmanin ve sevmenin en küçük nedenleridir.Tabiki sadece bir insan degil bilemeyiz hayat bize ne gösterecek ama o sevgimizi birine değil birkacina paylasmak daha iyidir.Unutma sevgi paylaştıkça çoğalır ve hayat sevdikce degerlenir... 

       İşte;

Her ilkbahar sabahında kaldırımda yürürken hayatımı bırakıp hayatları izlemeye başlardım.Yaşadığım yer küçük bir kasabaydı.Kuşların cıvıltısını, ilkbahara gözünü açmış çiçekleri, yeşeren ağaçları, parkta oynayan çocukları, karşıdan gelen arabaları saaadece izliyorduum !

   Bir ilkbahar sabahı karanlık çökmüş tü sanki üzerime bir umutsuzluk vardı içimde. ..

Yine kaldırımda yürürken hayatımı bırakıp hayatları izlemeye başladım

.... Bir karartııı...

Gözumü açtığımda kendimi hastanede buldum. Hemşire ufak çaplı bi trafik kazası geçirdiğimi bir kaç gün hastanede olduğumu söyledi.Su almak için uzandığımda masanın yanında bir çiçek olduğunu farkettim.

  İçini açtığımda bana çarpan adamin özür mektubu vardı.Gözlerimden yaşlar süzüldü.Aklım mektupta değildi. Kendi kendime düşünüyordum. "Bu kadar mıydı? Kimse gelmez mi bi geçmiş olsuna ? Kimsem mi yok ?" diye düşündükten sonra gözyaşlarımın sebebini anlamıştım ve hakettigimide.

      Güvendiğin çok Güvendiğin biri seni hayal kırıklığına ugratiyorsa bir gün sevgini suistimal ederse nasıl güvenirsin ? Nasıl seversin ?? diye düşünüyordum. Ama hata bendeydi.O kişiyi kalbimin derinliklerine gömerken sevgiye açık olan kalbimi maziye gömmüştüm.Kimseyi tanıma şansı vermemistim.Kimseye güvenilmeyeceğini düşünüyordum. Evet haklıydım.Böyle yapmıştım. Hata yapmıştım. Diğerlerini tanımadan önyargıyla karşılamıştım.Hayatıda bir önyargı çemberinin içine almıştım.

  Evet aslında her ilkbahar sabahı hayatları izliyordum. Ama görmüyordüm göremiyordum.Hala düşünüyorum.  İnsanlar cok kolay sevmez güvenmez. Bir sevdimi güvendimi hayatını adar.Karşılığında da hiç beklemediği birşey alınca ise diğer insanlardan ve diğer hayatlardan cekinir.Adeta diğerlerinden çıkarır acısını.

. Ve bu yüzden insan tek bir kişiyi sever. Ama yanlış!!!

ve yanlışı kendi alamadıkça düzeltmez.

Biraz dur ve biraz düşün.Sevgini paylaş.

Çünkü sevgi paylaştıkça çoğalır.

Değerini anla hayatın

DEĞER VERİLDİĞİN KADAR DEĞİL. DEĞER VEREBİLECEĞİN KADAR SEV.!!

   Yine bir ilkbahar sabahı hayatımı bırakıp hayatları izliyorum. Yooo hayır . Bu sefer görüyorum görebiliyorum ve anlayabiliyorum. Çünkü maziye gömdüğüm kalbimi tekrar görmek ve anlamak için tekrar yaşıyorum.

  Sen sakın bu kalbi derinlere gömme!

Sevgiyi yaşa sevgini değil.

Hayatı yaşa hayatını değil.

Kalbinide sevginide yükseklerde tut kızım

         SENİ SEVEN ANNEN...