Μικρή Βαλίτσα

28. Παγίδες

                                   Παγίδες

  Και πάντα, ο δολοφόνος και το θύμα, μια νύχτα άξαφνα παίρνουν
τον ίδιο δρόμο
γιατί σημασία έχει ποιος θα πεθάνει με λιγότερη μοναξιά.  

Τάσος Λειβαδίτης

«Μπράβο, κυρά Θάλεια! Θηρίο ανήμερο. Το νίκησες!»

Η Λυδία παρατηρούσε τον πατέρα της να ακουμπά τρυφερά τον ώμο της μάνας τους κι εκείνη να του χαμογελά ντροπαλά. Στο Οικονομέεικο το μεσημέρι εκείνο έμοιαζε γιορτινό. Η μάνα τους είχε γυρίσει μόλις από το νοσοκομείο. Παρά την πρόσφατη αδιαθεσία της και την παραμονή της εκεί που τους καταθορύβησε όλους, τα νέα ήταν θετικά. Οι εξετάσεις έδειξαν πως η αρρώστια είχε νικηθεί προς το παρόν. Οι νέες θεραπείες δεν είχαν πάει χαμένες.

«Μπράβο, μάνα!»

Η γυναίκα εξέταζε το χώρο γύρω της εξονυχιστικά. Η Λυδία φρόντισε καλά το σπίτι κατά την απουσία της. Όλα στη θέση τους, πέρα από κάτι καρδιές που χτυπούσαν ακατάστατα.

Ο Ορέστης μπήκε μέσα κουβαλώντας τη βαλίτσα της μητέρας του. Εκείνος είχε πάει να την πάρει. Ευκαιρία να μιλήσει και με το γιατρό. Σε όλη τη διαδρομή εκείνη τον είχε βομβαρδίσει με άπειρες ερωτήσεις. Μια απλή ίωση τον βασάνιζε τάχα. Τον κράτησε στο κρεβάτι τέσσερεις ημέρες τάχα. Τι άλλο να έλεγε στη μάνα του; Ότι άφησε τη Νιλουφέρ που την κρατά παράνομα να πάθει πνευμονία; Δεν λέγονται αυτά.

«Τι σου είπε ο γιατρός, αγόρι μου, εκεί ψιθυριστά;»

Ο γιατρός Πέτρος Παπακώστας, δεν τον άφησε να νιώσει αμηχανία παρά την απαγωγή του. Ενδιαφέρθηκε για την υγεία της άγνωστης προσφυγοπούλας. Τον ρώτησε διάφορες πληροφορίες για τον πυρετό και τη διατροφή της και έμοιαζε ικανοποιημένος. Του συνέστησε να της χορηγεί αντιπυρετικά ανά έξι ώρες πια πιλοτικά για μερικές ημέρες.

«Τίποτα. Τα διαδικαστικά μου εξηγούσε.»

«Πάμε στο τραπέζι! Είναι ώρα για φαγητό!» επενέβη η Λυδία για να εισπράξει ένα βλέμμα ευγνωμοσύνης από τον Ορέστη και ένα καχυποψίας από τη μητέρα τους. Τον έσωσε από την ανάκριση. Ο πατέρας τους έδειχνε να μην καταλαβαίνει. Δυνάμωσε τον ήχο της φωνής της τηλεόρασης. Ήταν ώρα για ειδήσεις.

«Θα σου βάλω και λίγο να πάρεις στο σπίτι. Να το φας μετά.»

Αυτό ήταν το συνθηματικό τους. Φυσικά, το μεσημεριανό προορίζονταν για τη Νιλ, την καθημερινή σίτιση της οποίας είχε αναλάβει με ενθουσιασμό η αδερφή του.