Oops! Questa immagine non segue le nostre linee guida sui contenuti. Per continuare la pubblicazione, provare a rimuoverlo o caricare un altro.
Το γεγονός ότι κοιμήθηκα τόσο καλά το βράδυ είναι και το πιο ασυνήθιστο. Παρόλα αυτά, ένιωθα ότι θα κοιμηθώ ήρεμη. Και μόνο που γνώριζα πως βρισκόμουν κοντά του. Οι σκέψεις που με κατέκλυζαν όμως, ήταν πρωτοφανείς. Σκεφτόμουν συνέχεια τον τρόπο που με κοιτούσε και το φιλί που μου έδωσε. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν ένα απλό φιλικό φιλί. Ήμασταν και οι δύο φορτισμένοι συναισθηματικά και ο Stephan περισσότερο από εμένα, οπότε ίσως για αυτό να έκανε τέτοια κίνηση.
Όμως πώς θα ήταν άραγε αν όντως είναι ερωτευμένος μαζί μου και είμαι και εγώ μαζί του; Το θέλω όλο αυτό; Δεν ξέρω. Μπορεί να μην είμαι εγώ για τέτοια. Να μην είμαι έτοιμη. Στα δεκαέξι χρόνια της ζωής μου έχω ερωτευτεί μια και μοναδική φορά, και αυτή όταν βρισκόμουν στη δευτέρα γυμνασίου. Όταν το αγόρι που μου άρεσε, νόμισα πως του άρεσα πίσω, παρόλα αυτά γελούσε κι εκείνος πίσω από την πλάτη μου. Δεν ερωτεύτηκα ποτέ ξανά. Ή ίσως εν τέλει να μην ήταν καν έρωτας αυτό που ένιωσα. Ίσως δεν παίζει και τόσο σημαντικό ρόλο στη ζωή μου ο έρωτας.
«Καλημέρα» το άκουσμα της φωνής του ήχησε στα αφτιά μου και έδιωξε αμέσως τις βασανιστικές σκέψεις από το μυαλό μου.
«Καλημέρα» απάντησα χαμηλόφωνα. Τα μάτια μου τον παρατηρούσαν να πηγαίνει πέρα δώθε στην κουζίνα και να παίρνει ποτήρια, πιάτα και διάφορα φρούτα για να φάει.
«Γιατί τα μάτια σου είναι τόσο κόκκινα;» ρώτησε τρομαγμένος όταν έκατσε έπειτα από λίγο στην απέναντι καρέκλα από εμένα.
«Δεν ξέρω, κοιμήθηκα αρκετά καλά για να είναι έτσι» είπα, καθώς ρουφούσα μια γουλιά από το ποτήρι με τον χυμό μου. Δεν ήξερα πως τα μάτια μου ήταν πράγματι κόκκινα.
Οι προηγούμενες σκέψεις μου επέστρεψαν στο κεφάλι μου και ξεκίνησαν ξανά να με ενοχλούν. Ήθελα να τον ρωτήσω πάρα πολύ. Εξάλλου καλύτεροι φίλοι δεν είμαστε; Δεν θα έπρεπε να νιώθω άνετα μαζί του και να του εκμυστηρεύομαι τους προβληματισμούς μου;
