" Baekhyun bekle ! "
Baekhyun durdu ve arkasına döndü.
" Luhan ne oldu ? "
" Baekhyun iki saattir sana sesleniyorum nerelere daldın ? "
" Ahh üzgünüm birşey düşünüyordum. "
" Ne oldu Baekhyun çabuk anlat ! "
" Yok birşey . "
" Bana pek öyle gelmedi. "
" Ciddiyim hiç birşey olmadı. "
" Baekhyun kimi kandırıyorsun ? Ben senin çocukluk arkadaşınım senin her-"
" Tamam tamam. "
" Evet anlat bekliyorum. "
" ... "
" Hadi. "
" Luhan nasıl diyeceğimi bilmiyorum...
Bu gün-"
" BAEKHYUN aaahhh şimdi aklıma geldi b-benim gitmem lazım ! "
" Bir dakka. N-Ne oldu aniden ? "
" S-Sabahki çoc- yani Sehun'a sormam gereken birşey var sen eve kendin git ben tek başıma da giderim. "
" Emin misin ? Tek başına dönebilecek misin ? "
" Baekhyun elbette bunu yaparım çocuk değilim ben. "
" Pek sanmıyorum ama neyse git o zaman. "
" Tamam gittim ben. "
Luhan, Baekhyun'un yanından hızlıca ayrıldı ve koşmaya başladı.
Gözü Sehun'u arıyordu. Acaba hemen gitmiş miydi evine ?
Onu aramak için geç mi kalmıştı ?
Hayır çıkış zili çalalı çok olmamıştı.
Luhan bunları düşünürken birden aradığı kişiyi buldu.
Evet oradaydı , kapının yanında birini bekliyordu galiba.
Luhan Sehun'un yanına gitti.
" A-afedersin Sehun. "
Sehun sesin kime ait olduğunu anlamak için başını kaldırdı.
" Yine mi sen ? "
" Benim bir adım var , Luhan. "
" Neden burdasın yine teşekkür etmeye geldiyse defol. "
" H-Hayır onun için gelmedim sadece birşey merak ediyorum. "
" ... "
" Benim tehlikede olduğumu nasıl anladın ? "
" Mutfaktaydım senin bağırmanı ve ayak seslerini duyunca yardım etmek için bahçeye çıktım. "
" A-Ama hala anlayamıyorum.
Sesimi evin içinden nasıl duydun ?
Veya Ayak sesimi ?
Nasıl bu kadar hızlı evden çıkıp beni kurtardın ? "
" Çok fazla merak iyi değildir. "
" ... "
" Şimdi defol. "
" Biraz kibar olamaz mısın ? "
" Defolur musun ? Lütfen. "
" Bu daha iyi neyse yarın görüşürüz sıra arkadaşım. "
" ... "
" Görüşürüz. "
