"İçimdeki Küçük Çocuk".

" BU KIZ "

Herşey yolundaydı yani benim için 18 yaşıma geldiğimde yetimhaneden attılar,kimim kimsem yok yani bildiğim kadarıyla akrabalarım da bana sahip çıkmamış;kaldım koca İstanbulda bi başıma naparim ne ederim bilmiyorum Allah'tan yetimhanedeki müdür bi tane lise ayarladı özel lise, derslerim iyidi yani tek çarem okumaktı annemle babamı hiç tanımadım bilmiyorum beni küçükken buraya getirmiş polis amcalar, hep annem babam gökyüzünde derdim hep gökyüzünü izlerim sanki onlar beni duyuyomuş gibi mutlu olur sevinirdim hala öyle yapıyorum, hayatım karma karışık sarpa sarmış bir hayat aslında.

Yetimhaneden çıktığım ilk gün kendime hemen kalıcak bir ev aramaya başladım,ve daha sonrada bir iş tabi bana kim ne iş verirse artık İstanbul kadıköy'e gitmek için yola çıktım neden mi orası diye sorarsanız çünkü kadıköy denince aklıma ilk gelen FENERBAHÇE oluyor, sırf oyüzden orda yaşamak istiyordum;yolda giderken bi iş ilanı gördüm garsonluk bi cafede garson kulağa hoş geliyodu benim için adımlarımı hızlandırıp cafeye girip çalışan bi kişiyle konuştum beni müdürün yanına getirip inşallah işe alınırsın dedi çok sıcakkanlı ve samimiydi inşallah patronu da yani patronum olucak kişi de öyledir, tanışma aşaması oldu bitti daha önce bi işte çalışmadığım için işe almadılar tecrübeli biri aranıyormuş tam cafe'den çıkarken o çocuk yanıma geldi noldu halledebildinmi; Hayır halledemedim anladım senin adına üzüldüm buarada adın neydi , adım Almila benim adımda erim tanıştığıma sevindim küçük dedi ve gitti.Sonra bi daha karşılaşçağımızı sanmıyordum kendime acilen kalıcak yer aramaya başladım.