BAŞLANGIÇ

''Anneciğim lütfen.. Çok korkuyorum. Lütfen gitmeyelim.. '' dedim.

     Ama annem benim için en iyisinin bu olacağına karar vermişti.  Yeni bir şehir, yeni bir okul, yeni bir ev ve daha iyi bir hastane...

   Annemin şu anda yapmaya çalıştığı şey aslında çok mantıklı bir şeydi. Ama yeni insanları tanımaktan ve hastanede tekrardan yapacakları testlerden korkuyordum. Annemin gözleri dolmuştu ve benden saklamak için bana sarıldı. 

''Senin iyiliğin için bunlar. Lütfen anlayışla karşıla ve daha da zor hale getirme'' dedi.

  Ne diyebileceğimi düşündüm. Acaba ''Hayır anne gitmeyelim. Ben ölmek istiyorum'' mu deseydim, yoksa kabul edip İstanbul'a mı taşınsaydık... Birkaç dakika düşündükten sonra kafamı olumlu yönde salladım. Annem çok sevindi ve sevinç çığlıkları atıp babamın yanına bu güzel (!)haberi vermeye gitti..

2 Hafta Sonra...

  Çağla, kızım unuttuğun birşey var mı? diye seslendi annem. Bu onuncu soruşu mu diye aklımdan geçirdim. Cevap vermediğimi farkettim ama yinede cevap vermek istemiyordum.

Odama dönüp baktım. Posterlerimi yoktu, fotoğraf çerçevelerim yoktu. Sadece oda takımım duruyordu. Çünkü taşınacağımız ev büyüktü ve oda takımım o odaya küçük gelecekti. Odama son bir defa daha baktım ve gözümden birkaç damla yaş yere düştü. Bu odada geçmişti bütün herşeyim. Annemler kanser olduğumu bu odada söylemişlerdi, bu odada ilk kitabımı yazmıştım. Kapımı yavaşça kapattım ve merdivenlerden aşağıya inmeye başladım...