Cuma akşamları kapıdan girdiği anda yağmur ya da kar yağıyor olsa bile mutlu gülümsemesiyle bizlere bakınca sanki birden bide güneş açardı. Bizlerden 5 günden fazla ayrı kalamadığını söyleyerek her cuma yolculuğunu sona erdirirdi.
Çantasını valizini yere bırakıp kalın sesiyle çağırırdı hepimizi. "Eğer beni seviyorsanız gelip kucaklayın!"
Ağabeyimle birlikte kapının yakınlarında saklanıp dönüşünü bekler, seslendiği anda ya bir koltuğun ardından ya da kanepenin altından fırlayıp kucağına atılırdık. Haftanın en sevdiğim günü cumaydı, çünkü babam eve dönerdi. Mutlaka ceplerinden bizim için ufak tefek armağanlar bulundurur ve daha büyüklerini yerleştirdiği valizlerini, bizim sevinç taşkınlıklarımızı sabırla bekleyen annemizle kucaklaştıktan sonra açardı.
Ceplerinden çıkan armağanlarımızı alınca, Chris'le birlikte bir köşeye çekilip annemizin dudaklarında tatlı bir gülüşle ona yaklaşmasını izlerdik. Babamız onu kollarına alır ve sanki yıllarca görmemiş gibi uzun bir süre yüzüne bakardı.
Cuma sabahlarını annem berberde saçlarını yaptırıp tırnaklarını boyatmakla geçirirdi. Sonra eve gelip parfümlü bir banyo hazırlayarak uzun süre içinde kalırdı. Ben de yatak odasında merakla oturup incecik geceliğini giyerek banyodan çıkmasını beklerdim. Kendini güzel bir kadından olağan üstü güzelliğie sahip bir yaratık haline getirmesini ilgiyle izlemişimdir hep. İşin en ilginç yanıysa babamızın, onon hiç makyaj yapmadığını düşünmesiydi! Akıl almaz güzelliğinin doğal olduğuna inanıyordu.
Sevgi sözcüğü evimizde çok sık kullanılırdı: "Beni sevmiyor musun?" "Elbette seni seviyorum" "Beni özledin mi?" "Eve geldiğime sevindin mi?" "Ben burda yokken beni düşündün mü? ;Her gece mi? Yoksa yatakta dönüp duruken sana sarılmamı istermiydin? Eğer bunu düşündüysen, Corine ölmeyi yeğlerim"
Annemiz bu gibi soruları gözleri, yumuşak fısıltısı ve öpücükleriyle yanıtlamayı çok iyi bilirdi.
