BACTERIE

Proloog

Er is nog een klein lichtpuntje in de kamer, het enige licht dat nog veilig aan kan staan. Ik kijk door het raam naar buiten. Op de stoep vlak voor het terrein zie ik ze nog staan. Ik steek mijn hand in de lucht in de hoop om zo nog een laatste blik van ze op te vangen. Ze zwaaien terug met vermoeide blikken. Het was een erg drukke periode geweest, ondanks dat het mijn taak was hielpen ze me. Daar ben ik ook dankbaar voor. Ik hoor ze nog welterusten naar me roepen. Welterusten alsof ik 's morgens weer wakker zou worden en alles weer normaal zou zijn, alsof er niks aan de hand is. Ik sluit mijn ogen langzaam en adem voor de laatste keer diep in. Het gas om me heen vult mijn longen, het gehele gebouw zit vol gas, niet dat iemand anders dat weet. Ik pak de aansteker uit mijn broekzak, open mijn ogen en kijk voor de laatste keer naar buiten, naar hem, ik kijk hem in zijn ogen ondanks de afstand en het hoogteverschil. Hij kijkt terug naar mij alsof hij weet wat ik ga doen, alsof hij mijn plan door heeft. Ik adem diep uit en toen werd alles zwart.