The 100th Hungergames '4e kwartskwelling'

District 2: De intervieuws

District 2: De intervieuws

Ik was niet zo zenuwachtig als de eerste keer. Ik kreeg weer de kaartjes in mijn handen. ‘Nu is iedereen apart.’ Zei de producent. ‘Succes.’ Ik liep het podium op. ‘Hier is uw gastheer van vanavond: Nigel Flickerman!’ Het publiek klapte voor me. Ik keek in de camera. ‘Welkom dames en heren. Het belooft een leuke avond te worden. Want vanavond presenteer ik u District 2!’ een luid applaus. ‘En Solveris Crust komt speciaal voor u hier naartoe om de tweede arena te onthullen.’ Een luid gejuich. ‘Maar eerst een samenvatting van district 1!’ achter me op het grote scherm begon een film te spelen. Ik ging in mijn stoel zitten. je zag een klein stukje van iedere aanval. Hoe de kinderen hun dood vonden. Hoe Boxley, Miru vermoorde en daarna zelf werd vermoord. De chaos die er heerste toen de klonen binnen kwamen. En de blik op de gezichten van iedereen toen er werd omgeroepen dat de poorten dicht bleven. En als laatste hoe Holly en Morgana Retro vermoorde. Er werd gejoeld en gejuicht. Ik wachtte op stilte. ‘En nu een groot applaus voor de tributen uit district 2!’ Er werd geklapt en 24 kinderen kamen het podium op. Iedereen koos een stoel uit en ging zitten. ‘Welkom tributen.’ Ik keek op mijn kaartje. ‘De eerste is Croc Hum.’ Een jongen in een donker blauw pak stond op. Hij had een opvallende rode strik om. Hij ging op de bank zitten en stak zijn hand uit. Ik schudden zijn hand. ‘Het is een eer u te ontmoeten.’ Zei hij. ‘Nou nou niet overdrijven.’ Lachte ik. ‘Nee ik ben echt een groot fan van u. dat ik u nu kan ontmoeten is misschien wel de best bijkomst van de spelen.’ ‘Maar jongen dit is pas mijn derde tv optrede.’ ‘Dat klopt maar na u optreden met district 1 was ik verkocht.’ ‘Nou dan hoop ik dat je hier van geniet. Maar vertel eens, waarom doe jij mee?’ Hij was even stil en slikte een paar keer. ‘Voor mijn zusje.’ Zei hij met tranen in zijn ogen. Hij had nu de volledige aandacht van het publiek. ‘Ze is geboren met een levens bedreigende aandoening. En ze is pas 6 en kan al niet meer lopen. En ik hoop te kunnen winnen om haar een beter leven te geven en misschien wel te genezen. Het was dood stil in de zaal. Hier en daar hoorden je een snik. ‘En wat als je het niet haalt?’ ‘Dan, dan,’ hij sloeg zijn handen voor zijn gezicht. ‘Dan hoop ik dat mijn moeder het alleen red.’ Er ging een zucht van medelijden door de zaal. De zoemer ging. ‘Veel sterkte.’ riep ik hem na toen hij naar zijn stoel terugliep. De volgende die aan de beurt was, was Neco Brand. Hij was precies het tegenovergestelde van Croc. Hij was vrolijk en bijna over enthousiast. Daarna kwam Velma Bisquet. Zij deed een poging om het mannelijk publiek voor haar te winnen. Ze zag er dan wel sexy uit maar dat was het. Panka Depp daarin tegen deed het goed. Ze was een heel klein meisjes en dreef daar de spot mee. Het publiek kwam niet meer bij. de volgende was Mir Roks. Aan de manier hoe ze op me af kwam kon ik al zien dat dit geen succes zou worden. Ze ging zitten. ‘Vertel eens wat over jezelf?’ Ze keek me aan maar zei niks. ‘Je bent niet heel spraakzaam?’ geen reactie. ‘Vertel ons dan op zijn mist waarom je mee doet.’ ‘Om thuis weg te zijn.’ Zei ze ‘O het leven in district 2 lijkt me toch niet zo heel slecht.’ ‘Nee klopt. Behalve als je uit een familie komt zoals die van mij.’ Ik zag de andere achter haar zenuwachtig heen er weer schuifelen. ‘En wil je daar iets over kwijt?’ ‘Het enige wat ik er over wil zeggen is dat ik slachtoffer ben van een familie kwestie en dat je daardoor als ‘slecht’ word bestempeld.’ ‘Dat klinkt allemaal een beetje vaag. Kun je ons niet wat meer vertellen?’ ‘Ik vertel je dit Nigel, mijn vader zat fout en ik deel mee in zijn straf.’ ‘Nou dat had ik nooit verwacht.’ ‘Nee natuurlijk niet. op tv laten ze het allemaal mooi zien. Maar geloof me mensen plegen zelfmoord omdat ze niet meer worden geaccepteerd.’ Er steeg een geroezemoes op uit de zaal. Ik gebaarde om stilte. ‘Dat is nogal heftig.’ ‘Klopt. En als je me niet geloofd kun je het aan iedereen achter me vragen. Ze doen er zelf aan mee.’ De zoemer ging en ze liep terug naar haar plaats. Haar laatste uitspraak had heel wat veroorzaakt. Ik had moeite om de zaal weer rustig te krijgen. De producent gebaarde dat ik gewoon door moest gaan. ‘En applaus voor Paco Lux.’ Riep ik. Het publiek werd weer rustig. Het interview ging prima en ik ging meteen door. Levie Vanderin!’ riep ik. Een jongen met een vreemde blik in zijn ogen kwam naast me zitten. ‘Zo Levie, hoe bevalt het je hier?’ ‘Goed hoor. Zei hij zenuwachtig. ‘En is er nog iets dat je extra leuk vind?’ hij dacht na. ‘Nou de mensen hier zijn aardig en zien er ook goed uit. En het eten is veel lekkerder als thuis.’ ‘Ik wist niet dat je moeder z’n slechte kok was.’ grapte ik. Levie keek me strak aan. ik wilde mijn volgende vraag stellen toen hij me naar de keel vloog. Mensen in het publiek begonnen te gillen. Ik probeerde zijn handen van mijn nek af te krijgen maar hij was nog sterker als ik dacht. Twee bewakers stormde het podium op en schoten me te hulp. Ze trokken hem van me af en hij werd afgevoerd. Iedereen was in rep en roer. Ik deed net of het niks was en trok snel mijn kleding recht. Ik keek vlug op mijn kaartje en riep: ’Cientia Lecru.’ Maar het was te rumoerig deze keer. Ik keek naar de producent en die gebaarde voor een pauze. De camera’s gingen uit. De producent liep naar me toe. ‘Gaat het?’ ik knikte. ‘Mooi we gaan zo meteen weer verder volgens schema.’ Ik knikte nog een keer. Ze liep het podium af en het publiek was weer rustig. De camera’s gingen aan. ‘Welkom terug dames en heren. En onze excuses voor de onderbreking.  De volgende is Cientia Lecru.’ Dit interview ging niet heel goed maar dat lag aan mij. Bij de volgende. Korra Surie had ik me weer herpakt. ‘Roobin Kanto dames en heren.’ Een jongen liep met zijn handen in zijn zakken op zijn gemak naar de bank toe. Hij ging onderuitgezakt zitten. ‘Zo wat is jou drijfkracht om mee te doen?’ ‘Nou een luxe leventje lijkt me wel wat.’ Het publiek lachte. ‘En hoe denk je te gaan winnen?’ ‘Nou weetje ik zie wel hoe het loopt.’ Ik betwijfel of hij het met die instelling kan winnen, maar goed. ‘Is er nog iets dat je met ons wilt delen?’ ‘Um ja ik wil graag de groeten doen aan mijn moeder.’ Het publiek lachte weer en de zoemer ging. Hij liep op zijn gemakt weer terug naar zijn plek. Axel Bordin was de volgende. Alle vrouwen in het publiek begonnen te gillen. Ik moest mijn lag inhouden. Kony kwam daarna. Hij was niet heel bijzonder. Siri was overduidelijk aan het acteren. Nina klapte helemaal dicht. Ik kreeg er geen woord uit. Daarna kwam loket list. Aan haar lopen zag ik al wat dit zou worde. En ik had gelijk. ‘Loket hoe ga jij dit winnen?’ ‘Nou het is geen twijfel dat ik ga winnen.’ Zei ze. En hoe is ook niet moeilijk. Ik heb al lang gezien dat ik veel beter sterker en sneller ben dan de rest.’ Er werd gejuicht en er klonk boe geroep. ‘En wat is dan je specialiteit?’ ‘Je kunt beter vragen wat is het niet.’ zei ze lachend. ‘Ik kan boogschieten, zwaard vechten, speerwerpen noem het maar op.’ En je weet dat er twee winaars uitkomen.’ ‘Ja maar wie er met mijn wint maar me niet uit. Die maak ik wel af in de laatste arena.’ Die uitspraak viel bij niemand in de smaak. De zoemer ging. Noad Advend, Best Smit, Joleen pit en Dust Roms waren normaal en niet heel bijzonder. ‘Nova keepers.’ Een redelijk kleine jongen liep naar het de bank. Hij ging zitten. Ik zag iets aan hem maar kon het niet plaatsen. ‘Alles goed?’ vroeg ik ‘Ik doe mijn best.’ Zei hij. ‘Hoezo?’ ‘Ik heb iets ergs gedaan.’ ‘Wil je het met ons delen?’ ‘Graag. Ik heb de belofte aan mijn moeder gebroken.’ Ik snapte hem niet helemaal. ‘Leg het ons eens uit.’ ‘Ik weet niet of u zich de spelen van 4 jaar gelden nog herinnerd?’ Ik dacht na. ‘Dat was toch met de berg en het moeras?’ ‘Ja die. Mijn zus deed mee.’ ‘Maar wat heeft dat met je moeder te maken?’ ‘Mijn zus had niet gewonnen ze werd negende. En ik had mijn moeder beloofd om mezelf niet aan te bieden. Ze kon niet nog een kind verliezen.’ ‘Maar je zit hier toch.’ ‘Ja en ik heb spijt. Meteen naar dat ik me had aangeboden wilde ik weer terug. maar ik wist dat dat niet kon.’ De sfeer in de zaal veranderde. ‘Maar waarom heb je het wel gedaan?’ ‘Ik wil mijn moeder trots maken.’ ‘Nova, ze is je moeder ze zal altijd trots op je zijn.’ ‘Ik hoop het.’ De zoemer ging. ‘Succes.’ Hij knikte en liep terug naar zijn plek. Ik probeerde daarna met de interviews van Bloom Naile, Lorely Fin en Movile Brain de sfeer weer wat vrolijker te krijgen, maar ik kreeg het niet voor elkaar. ‘En als laatste Roxy Price.’ Dat verander de sfeer totaal. ‘Zo Roxy, nog maar twaalf en dan al mee doen.’ ‘Ja goed hoe.’ ‘Nou als jij het zegt. Maar ben je er wel klaar voor? Als je tegenstanders zijn al goed getraind.’ ‘Maar ik ook hoor.’ Zei ze met een lief gezichtje. ‘Ik ben al groot en sterk.’ Het publiek had voor haar gekozen. Ik niet ik walgde er van. ‘En als ik win zijn papa en mama heel bij dan kunnen we goed gaan wonen.’ Het publiek liet een aaaw horen. ‘En wat als je niet win?’ vroeg ik expres. ‘Ja dat kan ook nog denk ik.’ zei ze met een pruillip. ‘Dan zijn papa en mama denk ik niet zo blij.’ De zoemer ging gelukkig. ‘Dat waren de tributen van dit jaar.’ Het publiek applaudisseerde. ‘En dan nu het moment van de avond. De onthulling waar u op hebt gewacht hier is Solveris Crust.’ Het publiek ging uit hun dak. Hij kwam het podium op lopen. Met het zelfde apparaatje als de vorige keer. ‘Welkom.’ ‘Ik ben blij dat ik weer mocht komen.’ Grapte hij. ‘U bent altijd welkom. Maar eerst een vraag voor u. hoe heef u de eerste arena ervaren?’ ‘Nou het ging niet zo als ik had gehoopt.’ ‘O vertel.’ ‘U heeft het allemaal kunnen zien. Een bondgenootschap onder de 24 kinderen. Daar had ik niet op gerekend.’ ‘Dat had niemand. Maar dat heeft u goed weten op te lossen.’ ‘Dank je maar dat was niet goed voor mijn positie als hoofd spel maken. Maar ik beloof heel Panem dat het deze keer niet zal gebeuren.’ ‘Ik ben benieuwd.’ ‘Oke laten we ter zaken komen. Nigel aan jou weer de eer.’ Daar had ik al op gehoopt. Ik klapte in mijn handen. Er verscheen een bos. ‘Nou dat is niet heel speciaal.’ Zei ik een beetje teleur gesteld. ‘Wacht even Nigel ik ben er nog niet. Je ziet hier de hoorn?’ Ik knikte. ‘Normaal kun je daar alles vinden. Maar deze keer niet.’  Ik was verbaast net als het publiek en waarschijnlijk heel Panem. ‘Maar hoe komen ze dan aan wapens en eten?’ ‘Er ligt een klein beetje eten bij de hoorn en de rest ligt verspreid door de arena.’ ‘Dat belooft spannend te worden.’ ‘Dat word het zeker.’ Achter in de zaal ging het licht aan en ik wist dat ik moest afsluiten. ‘Solveris bedankt. Ik kan niet wachten tot het begint.’ Hij knikte. ‘En voor u dames en heren, ik zie u de volgende keer weer.’