ticci toby- origin (voltooid)

het begin

De weg leek eindeloos. De wind waaide zacht door de bossen. Alles leek zo rustig en normaal. Een bus reed voorbij. In die bus zat een vrouw. Het leek een vrouw van ongeveer een jaar of 40. Ze had kort bruin haar een groene V-nek die perfect paste bij haar groene ogen. Ze leek normaal, Totdat je de grote blauwe wallen onder haar ogen ziet, de uitgelopen mascara en haar verdrietige uitstraling.

Naast haar zat een jongen met zijn handen om zijn middel geslagen en zijn hoofd tegen het raam. Hij had net als zijn moeder donkerbruin haar. Alleen hele donkere ogen. Zijn huid was wit, bijna grijs en hij droeg kleding die je in een ziekenhuis draagt omdat zijn eigen kleding onder het bloed zat. Zijn rechterkant van zijn gezicht zat onder de littekens en zijn rechterhand was verbonden omdat de glasscherven het hadden verwond. Maar dat boeide hem niet veel. Hij voelde toch niks. Vanaf zijn geboorte had hij al een paar stoornissen. Een daar van was dat hij geen pijn voelde. Een andere was dat hij continu zijn nek knakte. Op school werd hij daar altijd mee gepest. Ze noemden hem Ticci Toby en tikte hem altijd aan als hij voorbij kwam. Soms staken ze hem zelfs met messen. Na een tijdje werd hij het zat en vroeg of hij thuis les mocht krijgen. Het mocht. En nu zat hij in de bus. Wachtend tot hij weer haar huis kon.

Elke keer als de bus over een hobbel of takje reed hat Toby het gevoel dat hij moest overgeven. Het enige waar hij aan kon denken was het geschreeuw van zijn zus die plotseling ophield door de klap. Toen hij zijn ogen opendeed zag hij haar liggen. Vlak voor hem. Ze zat onder het bloed. Haar kaak was compleet verpulverd. Haar gezicht, armen en benen zaten onder de glasscherven. Haar borst was bedekt door de veel te laat uitgeklapte airbag. Toby kon er niks aan doen dat hij huilde toen hij aan zijn zus dacht.

De bus stopte bij een blauw huisje met witte kozijnen. Bij het huis stond een man. Toby voelde Haat toe hij zijn vader herkende. 'HIJ WAS ER NIET!'. 'Hij was er niet toen zijn zus Stierf! Toby stapte uit. Zijn vader spreidde zijn armen voor een knuffel van zijn vrouw maar die liep gewoon lang hem naar Toby. 'wat is dit Conny? Geen welkoms knuffel?. Connie negeerde hem: Toby, ga maar vast naar je kamer voor wat rust. Ik roep je wanneer we gaan eten.' vader werd boos. 'hij is 16!hij kan heus wel zelf lopen! ' Hij is 17!' reageerde zijn moeder fel. Toby negeerde de ruzie en liep door naar zijn kamer-. Het was best klein. Er was net ruimte voor een bed en een bureau. Hij staarde maar wat voor zich uit, proberend te slapen. Maar het lukte niet. Hij lag daar net zo lang tot hij geroepen werd voor het eten.

Toby ging aan tafel zitten, zo ver mogelijk van zijn vader vandaan, met zijn moeder naast hem en een lege stoel voor hem. Het was stil. Zijn ouders aten gewoon stil hun eten. Toby kon alleen maar staren naar die verschrikkelijke vader. Hij, dat monster, was zijn vader. Toby boeide het niet of hij in elkaar werd geslagen of niet. Hij voelde toch niks. Maar hij kon er echt niet tegen als zijn vader iets deed tegen de enige 2 personen waar hij van hield. Zijn vader was een keer boos op zijn moeder om wat voor een rede dan ook. Hij sloeg en schopte haar-. Lyra probeerde ze uit elkaar te halen maar werd naar de kant gegooid.

Toby werd uit zijn gedachten gehaald door zijn moeder die hem een elleboogje gaf. Toby staart maar een beetje naar zijn niet-aangeraakte eten. Hij heeft toch geen honger. Met een lege maag gaat hij weer terug naar zijn kamer om te slapen. Ook deze keer lukt het hem niet. Er is te veel om over na te denken. Moet hij de kant van zijn moeder kiezen, en zijn vader vergeven of zijn vader blijven haten om wat hij heeft gedaan. De deur gaat open. Zijn moeder komt binnen en aait over zij rug. 'ik beloof dat het goed komt, Toby. 'Wanneer gaat hij weg?' Vraagt Toby. 'Ik weet het niet.. Voorlopig blijft hij.' was het antwoord. Een stilte volgde. 'Slaap lekker' zij ze tegen hem voordat ze de deur weer dicht deed.

Toby lag daar maar. Met zijn gezicht verstopt in zijn kussen, huilend. Nog steeds denkend aan het ongeluk. Na een tijdje gaat hij rechtop zitten. Jij loopt naar het raam voor wat frisse lucht. Daar.... Er stond iemand... Of iets bij de lantaarnpaal... Het was bijna even lang als die paal. Maar het raarste was. Hij had geen ogen, neus of mond en hij was compleet wit. In trance staarde Toby naar het verschijnsel. Hij werd duizelig, maar kon niet stoppen met staren naar het wezen. De wereld werd zwart.