( บทที่ 1)
ก่อนที่ผู้สร้างจะแยกตัวออกจากความหวังที่เคยให้ผู้อื่นอยู่เสมอมา........
ย้อนไปเมื่อหลายปีก่อน...
มีวันหนึ่งที่ผู้สร้างคิดที่จะเปลี่ยนแปลงบ้างสิ่งนั้นคือการลบเอยูและเปลี่ยนให้มันรวบรวมเป็นหนึ่งซึ่งนั้นก็ทำให้แซนส์หลากหลายเอยูต่างมีความสุขและการหวังพึงให้ผู้สร้างว่าจะทำให้มันดียิ่งขึ้น. จนกระทั่งกาลเวลาผ่านไปและเริ่มสร้างความเคยชินให้กับความสะดวกสบายในการเมืองที่ดีขึ้น ผู้สร้างที่ยังคิดว่าพวกเขาทั้งหลายหวังพึงอิ้งอยู่ จนกระทั่งสองสามเดือนต่อมาผู้คนมากมายต่างละทิ้งผู้สร้างและเริ่มต่อว่าเมื่อผู้สร้างขอความช่วยเหลือ,ถามเหตุผลหรืออะไรก็ตามที่เป็นการหวังดีแต่มีคำพูดหนึ่งที่ทำให้ผู้สร้างรู้ว่ามีตัวตนไปก็คงไม่มีประโยชน์อีกต่อไปนั้นคือคำว่า"แกจะมีตัวตนทำไมในเมื่อเราก็สามารถอยู่กันเองได้"นั้นคือคำพูดจากคนที่ผู้สร้างรู้จัก.....นั้นคือผู้สร้างฝันร้ายและหลังจากนั้นก็เริ่มมีการต่อว่าที่รุนแรงในตัวตนของผู้สร้าง.....ผู้สร้างจึงเดินออกจากตรงนั้นเพื่อไ
ปหาที่สงบและไร้ซึ่งผู้คนและคนที่รู้จักนั้นคือแอนติวอยที่เป็นสถานที่ต้นกำเนิดของผู้สร้างสถานที่นี้มีแต่สิ่งที่ว่างเปล่าไม่มีอะไรนอกเหนือจากบ้านหลังหนึ่งที่ผู้สร้างได้ทำเอาไว้และที่นี่ก็ยังมีอะไรอีกมากมายที่ผู้สร้างต้องแก้ไข้ภายในแอนติวอยนี้.......
(ปล.ถ้าสั้นไปขออภัยด้วยนะ ^.^°)
ВЫ ЧИТАЕТЕ
ความสิ้นหวังของผู้สร้าง
Духовныеความสุขที่เคยมีให้ผู้อื่นแต่กลับได้สิ่งที่เป็นการเมินเชยอย่างไร้ซึ่งน้ำใจและความซื่อสัตย์ที่จะหวังพึงพวกเขาที่แม้แต่คนรู้จักเป็นอย่างดีผู้สร้าฝันที่เคยสนิทก็ไม่สนใจแม้แต่หน่อยผู้สร้างอย่างอิ้งจึงหมดความหวังและเก็บด้วยอยู่แต่มิติที่ว่างเปล่าที่มีบ้าน...
