Thirtytwo Minutes Till Twelve

32 minuten - 22 minuten

32 minuten.

Ik zit op de bank. Alleen. Overal geluid. Muziek. Stemmen. Vallend glas.

Het enige dat er door mijn gedachten gaat zijn de seconden die langzaam voorbij tikken.

Maar ondertussen zijn het er pas zes.

Ik zucht. Ik probeer me te concentreren op het geluid. De stemmen in het bijzonder.

Kijken of ik zijn stem ook hoor.

Voor alles verdwijnt in de nacht. In het duister.

Dan is hij ook weg. Want alles wordt opgeslokt door dat duister. Door de nacht.

Door de dood.

Nog 1910 seconden te gaan.

You go girl.

En nu, focussen.

Ik sluit mijn ogen, en concentreer me opnieuw op het geluid om me heen. Rechts van me, valt er een glas op de grond. Eerst hoor je het gerinkel van het glas, en daarna het drinken dat op de stenen grond komt.

Mensen lachen.

Maar zijn lach zit er niet tussen.

Ik open mijn ogen en kijk om me heen. Maar de kamer ziet er nogsteeds hetzelfde uit als 20 seconden geleden.

Ik neem een slok uit mijn glas, en de alcohol brand in mijn keel. Ik zet het glas rustig weer neer op de tafel voor me, en sluit mijn ogen weer.

Ontspan.

Maar goed lukt het me niet.

Voorzichtig haal ik mijn telefoon uit mijn  broekzak, en kijk naar de tijd.

31 minuten.

Ik zucht, uit opluchting. Al zestig seconden zijn verstreken. En zo erg was het niet.

De muziek lijkt steeds harder te worden.

Net als de stemmen, en het gelach.

Alles lijkt te draaien.

En het komt niet door de alcohol.

Zoveel gedachten gaan door me heen. In zo'n korte tijd.

Maar er is een gedachte die de rode draad is.

Hoe kom ik hier weg?

Dat is niet zo moeilijk. Er is een deur, die naar de straat leidt, en die straat leidt weer naar een andere straat.

Beter is, hoe kom ik hier onderuit?

En daar is maar een antwoord op.

Niet.

Maar toch blijf ik in mijn hoofd excuses verzinnen.

Redenen.

Plannetjes.

Maar het zal allemaal niet werken.

En de seconden blijven doortikken.

30 minuten.

Mijn lichaam begint langzaam angst te zaaien.

En twijfel.

Maar ik vind mezelf vooral de grootste oen die er bestaat.

Zacht uitgedrukt.

Ik kan nu opstaan, en wegrennen. De deur uit. De straat op.

Maar ik doe het niet.

Hij zal me vinden.

Hij zal me pakken.

En hetzelfde met mij doen.