Seria „ODRZUCONA": Nowe pokolenie [1]

Rozdział 26

Isabelle POV

Siedzę na łóżku, próbując ogarnąć to, co powiedział mi Alec, kiedy do pokoju wpada Thomas.

- Czego? - Warczę, patrząc na niego gniewnie.

- Gdzie Alec?

- W dupie. Wynoś się stąd.

- Uważaj na język, Mendes.

- Ty też, Eaton. Myślisz, że taki z ciebie Sherlock? Zejdź mi z oczu, idioto - wskazuje mu ręką drzwi. - Co, wpadłeś tu, żeby przyłapać mnie i Aleca?

- Spoźniłem się? Już cię bzyknął?

Nie wytrzymuję i sięgam po swój bat, ale Thomas już wyciąga swój miecz, który błyska złowieszczo.

- Myślisz, że początkująca, mała dziewczynka da radę doświadczonemu Nocnemu Łowcy? - Prycha.

- A co, zamierzasz skorzystać z pomocy twojego kochanka? - Zaczynam się śmiać.

Miecz przeszywa powietrze, ale robię unik. Zawsze byłam zwinna.

- Ty mała zdziro... - twarz Thomasa wykrzywia okropny grymas. Rzuca się na mnie, machając mieczem przed moją twarzą. Próbuję związać go swoim batem, ale jest za szybki. W końcu udaje mu się wbić ostrze w moje przedramię, które natychmiast zalewa się krwią. Nie daję po sobie poznać, jak mnie boli i zaciskam mocno zęby.

- Co tu się... - do pokoju wchodzi Kevin i zamiera. - O kurwa, zwariowałeś?! - Podchodzi do mnie szybko i odpycha Thomasa, który wciąż trzyma miecz uwalony moją krwią. Kevin wyciąga z kieszeni stelę i rysuje mi iratze, czyli runę uzdrawiającą. Po chwili ból mija, a rana zaczyna się goić. - Złożę na ciebie raport - Kevin zwraca się do Thomasa. - Nocny Łowca nie podnosi ręki na innego Nocnego Łowcę. Jesteśmy rodziną.

- Poniosło mnie - Thomas wzrusza ramionami.

- Niech cię dalej ponosi, a zostaniesz pozbawiony run - warczy Kevin. - W porządku? - Zwraca się do mnie. Kiwam głową. - Chodź, zejdziemy na dół.

>>>

Następnego dnia budzi mnie Clary, która ładuje mi się do łóżka.

- Wiesz, która godzina? - Jęczę, nie otwierając oczu. - Dlaczego budzisz mnie o świcie?

- O świcie? Jest już druga po południu - odpowiada dziewczyna. - Co się wczoraj dokładnie stało między tobą i Thomasem?

- Zaatakował mnie.

- Dlaczego?

- Bo jest idiotą - ziewam. - Obudziłaś mnie w jakimś konkretnym celu?

- Tak, Alec ma dla ciebie zadanie.

- O nieee... Nie mam na to dzisiaj siły.

- Powiedział, że jak nie będziesz chciała wstać to mam cię wyciągnąć z łóżka siłą.

- Ciekawe jak chcesz to zrobić - prycham.

Clary uśmiecha się i znika w łazience, by po chwili wrócić z kubkiem pełnym zimnej wody.

- Dobraaaa, już wstaję - przewracam oczami i powoli zwlekam się z łóżka. - Wiesz, jesteś moją przyjaciółką, a nie Aleca, więc powinnaś być lojalna wobec mnie.

- Alec jest szefem Instytutu, więc sama rozumiesz - wzrusza ramionami.

Posyłam jej groźne spojrzenie, po czym podchodzę do szafy i wyciągam czarne spodnie i bluzkę w tym samym kolorze. Ubieram się, po czym idę do łazienki zrobić coś z twarzą. Włosy zostawiam rozpuszczone.

- Gdzie jest ten gałgan, który wyciąga mnie z łóżka? - Pytam.

- W swoim gabinecie. Powodzenia - puszcza mi oczko, a ja wzdycham ciężko i wychodzę z pokoju.

Wchodzę na górę i kieruję się do gabinetu Aleca. Mam nadzieję, że nie chce kontynuować rozmowy z wczoraj, jeszcze nie jestem na to gotowa.

Kiedy wchodzę do środka, od razu rzuca mi się w oczy młody chłopak, może kilka lat starszy ode mnie, który siedzi przed biurkiem.

- Jest i ona - odzywa się Alec. - Isabelle, poznajesz Sebastiana?

- Sebastian? - Marszczę brwi. - Och. Sebastian Prior, syn Caleba i Cary - podchodzę bliżej i uśmiecham się do niego. - Nie powinieneś być w Londynie z rodzicami?

Cała ich rodzina przeniosła się do Londynu, nie widywaliśmy się zbyt często. Sebastiana widziałam ostatnio kiedy miał dwanaście lat. Zmienił się od tego czasu.

- Przyjechałem tutaj, żeby zostać Nocnym Łowcą - odpowiada Sebastian.

- Narysowałem mu runy, a ty przeprowadzisz trening z Sebastianem - dodaje Alec. - Niech cię nie zmyli jej wygląd, jest przebiegła jak lis.

- W takim razie cieszę się, że to ty będziesz mnie uczyła - Sebastian uśmiecha się do mnie. Kiwam głową, ale nie mogę powiedzieć, że jestem zadowolona.

CDN.