Worse day of my life

/1/

Ik open mijn ogen, jezus wat schijnt de zon vel. Ik hoor mam roepen ' Mila, Lola jullie moeten naar school'. Lola is mijn zus ze is 1 jaar ouder dan mij en doet alsof ze de baas is. Echt heel frustrerend. Ik loop naar Lola's kamer en trekt haar uit bed, natuurlijk word ze boos op mij. Ik loop naar beneden en Lola begint te vertellen over wat voor een fantastische dag vandaag zou worden. Ik luister niet ik zit in mijn eigen wereld in mijn hoofd. Opeens hoor ik mam iets zeggen ik versta het niet 'he'. 'wat' Zegt mam, 'ja mam, wat zei u?' Iedereen lacht ' Ik vroeg wat jij vandaag gaat doen!' Ik zeg ' idk....ik ga me aankleden'. Zo daar ook weer weg. Mijn lesrooster vandaag is echt heel saai. Ik begin met Frans, dan Aardrijkskunde, wiskunde, YES Engels en als laatste Nederlands. Wat een rotdag word vandaag. Papa komt naar boven gelopen en zegt dat we na school in de stad mijn nieuwe telefoon gaan kopen, een Iphone 7, Rose Gold. Ik begin papa te zoenen en knuffelen. Ik pak mijn tas in en fiets rustig naar school. Ik zit in de tweede les en de congierge komt binnen ' Kan ik Mila en Lola Schipp even meenemen?'. Ojee als de congierge je komt halen is er altijd wel iets mis. Lola en ik kijken elkaar aan. We lopen met de congierge mee en zien mama daar huilend op een stoel zitten. Ik schrik en vraag wat er is.  Mama zegt ' Jullie vader heeft een autongeluk gehad... Hij heeft het niet overleeft. Alles wat ik me van dit moment nog herinner is dat Lola begon te huilen en mama te troosten. En eigenlijk weet ik niet wat ik deed ik stond daar maar, met de tranen over mijn gezicht rollend. Ik was een soort van verdoofd, ik deed niks meer, ik voelde ook niks meer behalve een gigantische pijn! Ik was altijd meer een vadersmeisje geweest dus dit was echt verschrikkelijk. Ik herinner me alleen nog maar dat we naar huis reden en dat ik boven op mijn kamer in slaap viel. Dat was het moment dat ik voor het eerst mijn nachtmerrie kreeg. MIJN nachtmerrie, hij is altijd hetzelfde . 2 demonen die alles wat ik voel, de mensen van wie ik houd dat ook laten voelen. Wat niet zo verschrikkelijk lijkt maar het wel is. Aangezien niks meer oke is.