Because of you..

Jayden

"Jayda heeft wat?!" Shemaira zwijgt en Jayda heeft nog altijd haar hoofd naar achter hangen. "Hoezo heb je gedronken? Ben je gek in je hoofd?" Mijn stem is luider dan ik had bedoeld. Niemand geeft antwoord.

"Hallo? Praat ik met lucht? Wat ging er in je hoofd om toen je besloot om te drinken? Weet je wel niet wat er allemaal gebeurd zou kunnen zijn? Er lopen zoveel gekken rond op straat.." Jayda schiet op waardoor ik automatisch stop met praten. Ik snap niet wat er met haar is, mijn woede op dit moment is niet te omschrijven.

"Wat!" Roept ze luid, zo luid heb ik haar nog niet horen praten. "Wat voor gekken lopen er op straat? Ik bedoel hoe kan er iemand gekker zijn dan jij? Je bent gestoord en jij bent in MIJN huis, dus waarom zou ik niet dronken op straat rond kunnen lopen? En plus, wat maakt het jou nou weer uit? Sinds wanneer maak je je zorgen om mij?" Jayda blijft doorpraten, er is geen enkele mogelijkheid voor mij om er tussen door te praten.

"Zeg dan? Niets! Het boeit je geen moer. Rot op Jayden." Ze schreeuwt inmiddels. Shemaira kijkt me vreemd aan.

"Waarom ben je nog hier Jayd- AUW!!" Jayda grijpt haar zij vast en kreunt het uit van de pijn. "Jayda?" Geschrokken ren ik naar haar toe. "Wat is er? Wat heb je?" Ik probeer kalm te blijven. "Rot op ik heb niks!" Roept ze uit, maar haar gezicht zegt wat anders. Ze krijgt tranen en grijpt haar zij steeds steviger vast. "Jayda, laat me je helpen." Fluister ik. Ze schud haar hoofd.

"Shemaira bel een ambulance alsjeblieft?" Smeek ik Shemaira. Zonder aarzelen belt ze een ambulance. Ik kijk Jayda aan die nog steeds schreeuwt van de pijn. Soms stopt ze even om me eruit te sturen maar ik ga nergens heen.

Enkele minuten later is ze stil. Haar ogen zijn gesloten en ze heeft haar handen nog altijd op haar zij. Ze laat lichte snikjes en ik maak me meer zorgen dan ik ooit dacht te kunnen. Kort daarna komt de ambulance Jayda halen. Twee broeders tillen haar op een brancard en brengen haar naar beneden. Shemaira en ik lopen erachter aan met een derde ambulance broeder naast ons. Ik grijp snel de sleutels van Jayda en mijn telefoon voor ik de deur sluit.

"Kunnen jullie me precies vertellen wat er is gebeurd?" Shemaira reageert als eerst. Ik staar naar het meisje in de brancard. "Nou Jayda kwam de buurthuis binnen en ging zitten, ik zag dat ze alleen zat dus ging met haar praten. Toen vertelde ze me dat ze veel aan haar hoofd had en toen gingen we erover praten met een beetje champagne." De ambulance broeder stopt Shemaira door zijn vinger in de lucht te steken.

"Hoeveel champagne heeft ze gedronken?" Vraagt hij kalm. Shemaira word zenuwachtig. "We zullen de politie er niet bij halen, dus u mag eerlijk zijn." Stelt de man haar gerust. "We hebben samen twee flessen leeg gedronken, het was geen sterke champagne.." de meneer knikt en glimlacht als teken dat ze verder moet gaan met het verhaal.

"Na een tijdje zag ik dat ze afwezig was, ze luisterde niet naar wat ik zei. Ik knipte met mijn vingers voor haar ogen en toen reageerde ze weer. Toen ze wat wilde zeggen rende ze naar de wc en heeft daar overgegeven. Toen bracht ik haar naar huis, daar kreeg ze .." Shemaira stopt met praten en kijkt mij aan. De lift stopt en we lopen achter de brancard aan naar de auto.

"Daar kreeg ze ruzie met mij, ze begon me te schreeuwen en toen riep ze ineens auw. Ze greep naar haar zij en bleef maar auw schreeuwen. Ze stuurde me ondertussen ook weg. Ineens was het stil en had ze haar ogen gesloten, ze snikte af en toe lichtjes. Toen kwamen jullie." Vertel ik snel als aanvulling op Shemaira.

"We zullen doen wat we kunnen om haar te helpen, daar zorg ik persoonlijk voor." Verzekert de man ons. "Jullie zullen zelf naar het ziekenhuis moeten komen, we hebben niet genoeg plek." De man stapt de auto in en ze rijden weg.

"Kom!" Roept Shemaira en ze trekt me mee naar haar auto. Het is nog altijd dezelfde kleine rode auto. Ik haatte deze auto zo erg.

"Gaat het?" Vraagt ze als we de parkeerplaats verlaten en ik nog geen woord heb gezegd. Ik reageer niet en staar voor me uit naar de weg. "Jayden?" Ik kijk Shemaira aan. "Wat doe je hier?" Mijn stem is laag en de spanning in de auto word als maar erger.

"Ik-ik wist niet dat.." ze stottert. "Ach rot toch op met die excuses van je. Vertel voor een keer gewoon de fucking waarheid Shemaira." Snauw ik. Ze slikt en kijkt me aan en ik zie iets dat ik nog nooit heb gezien bij haar, ik zie gevoel.

"Luister." Herpakt ze zichzelf weer. "Ik wist niet dat je bij haar was. Ik kwam haar tegen en we hadden het gezellig. Ik wist niet eens dat jullie elkaar kenden tot ze het vertelde. Als ik weet dat het goed met haar is ga ik weer weg en zie je me nooit meer." Ik zucht diep en rol mijn ogen.

"Waarom sprak ze over me?" Vraag ik haar bestaan negerend. "Gewoon." Liegt ze. Ik kijk haar aan maar zeg niets. "Ze zei dat ze je niet begrijpt, wat ik wel geloof aangezien ik je ken." Glimlacht ze. Ik kijk haar strak aan. Hoezo begrijpt Jayda me niet? Wat wil ze precies begrijpen?

"Ze snapt niet waarom je bleef slapen als je de volgende dag bot deed. En waarom je sinds ze hier is elke dag in haar buurt bent. Ze snapt niet of ze wat voelt voor je of niet." Ik draai mijn hoofd naar het raam naast me om naar buiten te kijken. Ze voelt wat voor me en ik heb het verkloot. Ik moet bij haar uit de buurt blijven maar ik kan het niet. Hoe moet ik van haar een meisje van de lijst maken..

"Wat?" Vraagt Shemaira me. Hoe erg ik het ook haat om toe te geven, Shemaira kent me net zo goed als Michelle.

"Ik moet haar op de lijst zetten." Beantwoord ik eerlijk. "Wat?" Vraagt Shemaira meer woedend dan verward.

"Het was Nelly's idee en volgens mij heeft Mason er ook wat mee te maken." Leg ik uit. "Ah een weddenschap." Ze laat haar teleurstelling duidelijk horen in haar toon.

"Fuck ik wilde het niet Shemaira!" Roep ik boos. Ik sla op het dashboard met mijn platte hand om de woede te onderdrukken.

"Dan waarom doe je het? Je liegt." Shemaira praat rustig, wat me nog bozer maakt. "Waarom zou ik tegen jou liegen? Je bent niet iemand wiens mening me boeit. Je bent erger dan ik." Ze slikt en even voel ik me schuldig.

"Ik kan dit gewoon niet. Ik kan haar nu niet breken. Maar als Nelly en Mason erachter komen dat ik het niet doe dan is mn reputatie weg, mijn status en alles. Ze zullen me als zwak zien."

Shemaira blijft stil. We rijden de parkeerplaats van het ziekenhuis op en rennen zo snel mogelijk het gebouw in. Als de baliemedewerkster ons de juiste kamer nummer heeft gegeven rennen we de gangen door. Voor de kamerdeur stopt Shemaira mijn hand als ik de deur wil openen.

"Als je om haar geeft maakt je reputatie niets uit, Jayden. Maak niet dezelfde fouten als ik omdat je verloren bent. Ik zie dat je om haar geeft. Wees eerlijk tegen Nelly en Mason en gun jezelf wat geluk. Ze geeft ook om jou, dat zie ik." Met die woorden loopt ze de kamer van Jayda binnen. Ik zucht diep en volg haar dan.