Ηταν όμορφη.
Πολύ όμορφη.
Το πιο όμορφο πλάσμα που είχα συναντήσει στον κόσμο.
Ξεχώριζε απο χιλιόμετρα μακριά. Το χαμόγελο της άστραφτε σαν το φεγγάρι και τα μάτια της έλαμπαν χαρούμενα.
Τούτο το κορίτσι λοιπόν, ήταν ερωτευμένο με ένα αγόρι που δεν έγκρινε η οικογένειά της. Λόγω βέβαια της διαφοράς της ηληκίας τους.
Εκείνος 18, και εκείνη 16.
Όλοι τους θεωρούσαν πολύ ταιριαστούς. Πολλές φορές πηγαίναν μαζί βόλες, παίρναν παγωτό, καθόταν μαζί στο πάρκο και μιλούσαν.
Πολλοί τους κοιτούσαν σαν εξωγήινους. Σαν να ήταν κακοί άνθρωποι.
Δεν ήταν.
Ερωτευμένοι ήταν.
Δεν έδιναν ποτέ σημασία στα σχόλια και στις βρισιές που δέχονταν καθημερινά.
Το όνομα του ήταν Γιώργος και το όνομά της Ζωή.
Περασε πολύ καιρός και τα δυο παιδιά ερωτεύονταν το ένα το άλλο πιο πολύ.
Το κορίτσι καθημέρινα μάλωνε με τους γονείς της, ώσπου μια μέρα έφυγε απο το σπίτι.
Δεν άντεξε.
Νοίκιασε λοιπόν ένα μικρό διαμέρισμα και έμενε μόνιμα εκεί μακριά απο τους ανθρώπους που την στεναχωρούσαν.
Αφού πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος, και ήρθε η παραμονή της επέτειους τους,
Το αγόρι πρότεινε στο κορίτσι να βγούν μαζί για φαγητό για να το γιορτάσουν.
Βγήκαν λοιπόν και πέρασαν υπέροχα.
Το κορίτσι, γυρίζοντας σπίτι, βρήκε ένα γράμμα στο γραμματοκιβώτιο.
Το άνοιξε και το διάβασε.
"Δεν σε αγάπησα. Ποτέ μου. Το μόνο που ήθελα ήταν να σε κοροιδέψω."
Το χαμόγελο έσβησε.
Τα μάτια δάκρυσαν
Και τα πόδια του κοριτσιού λύγισαν.
Δεν άντεξε.
Ήταν πολύ ερωτευμένη και δεν μπορούσε να το καταλάβει όλο αυτό.
Βγήκε στους δρόμους φωνάζοντας το όνομα του.
Άρχιζε να τρέχει.
Και να τρέχει
Όλο και πιο γρήγορα.
Όμως ένα αυτοκίνητο την χτύπησε πολύ.
Ο οδηγός τα χασε.
Δεν ήξερε τι να κάνει, τι να πει.
Γρήγορα όλοι μαζεύτηκαν εκεί.
Το ασθενοφόρο έφτασε γρήγορα και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο.
Ειδοποιήθηκαν οι γονείς της.
Το αγόρι όταν το μαθε, λύγισε
Έτρεξε γρήγορα πλάι της
Όμως ήταν πολύ αργά.
Σήκωσε το γράμμα και το έσκισε.
Ήταν 1 Απριλίου, και όλα ήταν μια πλάκα...
